საზოგადოება • 1766140961
როგორია თქვენი ხედვა, როგორ უნდა მოხდეს ფუნდამენტური მეცნიერების ექსპერტიზის და შეფასების სისტემის ორგანიზება, რათა უზრუნველყოფილი იყოს ობიექტურობა, მაღალი ხარისხი და სტრატეგიული სანდოობა ქვეყნის სამეცნიერო განვითარებისთვის?გამოყენებით მეცნიერებებში, სადაც შედეგს უნდა ჰქონდეს პრაქტიკული გამოყენებები, დაფინანსების საკითხი წყდება რეზულტატის პრაქტიკული ღირებულების მიხედვით.სულ სხვაა ე.წ. ფუნდამენტური მეცნიერებების დაფინანსების პრობლემა, აქ შედეგს პრექტიკული გამოყენება, როგორც წესი, ბევრი წლის შემდეგ მოყვება, ამიტომ მისი ავ-კარგიანობა მხოლოდ საექსპერტო შეფასებით შეიძლება დადგინდეს Peer Review. სწორედ აქ გამოიყენება თანამედროვე პარამეტრები: ციტირების ინდექსი, პუბლიკაციები ცნობილ გამოცემებში, მათი გამოყენებები სხვა მეცნიერთა ნაშრომებში, ერთობლივი ნაშრომები მსოფლიოს ცნობილ მეცნიერებთან, მიწვევები მსოფლიოს წამყვან სამეცნიერო ცენტრებში ლექციების წასაკითხად ან ერთობლივი სამეცნიერო მუშაობისათვის.მოკლედ, საერთაშორისო აღიარება,-ასეთი შეფასების საფუძველზე მიიღება გადაწყვეტილება ამა თუ იმ ინსტიტუციის ან პროექტის დაფინანსების გაგრძელების ან შეწყვეტის თაობაზე.სხვაგვარი შეფასება სჭირდება, ასე ვთქვათ, ეროვნულ მეცნიერებებს: ქვეყნის ისტორია გეოგრაფია, ფილოლოგია, გეოლოგია, ეკონომიური განვითარება,- აქ სამეცნიერო შედეგებს შეიძლება არ მოჰყვეს დიდი საერთაშორისო გამოხმაურება, როგორც ფუნდამენტურ მეცნიერებებში, მაგრამ ისინი ძალიან არსებით როლს თამაშობენ ქვეყნის განვითარებაში, ამიტომ მათი შეფასება ქვეყნისთვის მნიშვნელოვანი პრობლემაა და სხვაგვარ მეთოდებს მოითხოვს.ევროპული სამეცნიერო ცენტრების, როგორიცაა CNRS და Max Planck, გამოცდილება ხშირად მოიხსენიება როგორც წარმატებული მმართველობის მოდელი. რამდენად არის შესაძლებელი მსგავსი სტრუქტურის ადაპტაცია ქართულ რეალობაში და რა ნაბიჯებს ხედავთ ამისკენ?ფუნდამენტური მეცნიერებების დაფინანსება ძირითადად სახელმწიფო პროგრამებით ხდება ყველა განვითარებულ ქვეყანაში. ხოლო სამეცნიერო შეფასებები საერთაშორისო ფუდამენტურ მეცნიერებებში ხდება ძალიან ავტორიტეტული სამეცნიერო საბჭოების მიერ, და არა სამინისტროების ან სხვა პოლიტიკური მმართველობების მიერ. წარსულში ჩვენ გვქონდა საშუალო განათლების სამინისტრო, უმაღლესი განათლების სამინისტრო, მაგრამ არ არსებობდა მეცნიერების მინისტრი! მის როლს ასრულებდა მეცნიერებათა აკადემია. სწორედ ის აფასებდა სამეცნიერო ინსტიტუტების მიღწევებს და ამის საფუძველზე ახდენდა სახელმწიფოს მიერ მეცნიერებისათვის გამოყოფილი დაფინანსების განაწილებას!ასეთი მეცნიერების შემფასებელი (ანუ მმართველი) ორგანიზაციებია:საფრანგეთის სამეცნიერო კვლევების ეროვნული ცენტრი CNRS - 10 სამეცნიერო ინსტიტუტი, 1100 სამეცნიერო ლაბორატორია, 11600 მკვლევარი, სულ 26000 თანამშრომელი, 2009 წლის ბიუჯეტი – 3 მილიარდ 367 მილიონი ევრო, მათგან მხოლოდ 607 მილიონი საკუთარი შემოსავლებიდან.მაქს პლანკის საზოგადოება გერმანიაში - 78 ინსტიტუტი, 12150 თანამშრომლი, მათგან 4100 მკვლევარი, 10400 დოქტორანტი და მიწვეული მეცნიერი, დაფინანსება 1.4 მილიარდი ევრო, 84% - სახლმწიფო ბიუჯეტიდან;CNR, იტალია - 100 სამეცნიერო ერთეული, 8200 თანამშრომელი, მათგან 4000 მკვლევარი, 3000 დოქტორანტი, დაფინანსება 1 მილიარდი ევრო, 82% სახელმწიფო ბიუჯეტიდან;CSIC, ესპანეთი - 116 სამეცნიერო ცენტრი, 134 უნივერსიტეტებთან ასოცირებული სამეცნიერო ერთეული, 2369 მკვლევარი, 3896 დოქტორანტი, დაფინანსება 700 მილიონი ევრო, 74% სახელმწიფო ბიუჯეტიდან.ასეთივე სისტემებს წარმოადგენენ მეცნიერებათა აკადემიები აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნებში.აქვე შევნიშნავთ, რომ საქართველოში ასეთი საექსპერტო ორგანოს როლს ათწლეულების განმავლობაში ასრულებდა ჩვენი მეცნიერებათა ეროვნული აკადემია. შედეგი სახეზეა: როდესაც გაიხსნა გზა საერთაშორისო სამეცნიერო ურთიერთობებში ჩასართავად, ძალიან გაიზარდა ჩვენი, ქართული მეცნიერების ჩართულობა ამ საერთაშორისო პროცესში.სამეცნიერო ინსტიტუციების სამუშაოების შეფასების ფუნქცია დღესაც მეცნიერებათა აკადემიას აქვს დაკისრებული კანონით. მაგრამ , … გადაწყვეტილებები დაფინანსების შესახებ აკადემიის საექპერტო დასკვნების საფუძველზე აკადემიის გარეთ მიიღება!როგორ შეაფასებდით ფუნდამენტური კვლევების დღევანდელ მდგომარეობას საქართველოში და რომელ სფეროებს მიიჩნევთ ყველაზე დიდი რისკის ქვეშ არსებულ სამეცნიერო მიმართულებებად?ჩვენი სამეცნიერო სისტემა საკმაოდ წარმატებული იყო. მაღალი კვალიფიკაციის მეცნიერთა დიდი ნაწილი სწორედ აკადემიის ინსტიტუტებში მუშაობდა. ამ ინსტიტუტებს ჰქონდათ მჭიდრო კონტატები უნივერსიტეტებთან და ინსტიტუტების მეცნიერები წარმატებულად იყვნენ ჩართული საუნივერსიტეტო განათლებაშიც. სწორედ ამიტომ ხდებოდა ნიჭიერი ახალგაზრდობის მოზიდვა მეცნიერებაში. ინსტიტუტების ბევრი წარმატებული მეცნიერი უნივერსიტეტშიც იყო 0.5 შტატზე და ლექციებს კითხულობდა. მაგრამ 70-იან წლებში ასეთი შეთავსება აიკრძალა ყველასათვის აკადემიკოსების გარდა! და, ეს აკადემიკოსმა გია ჯაფარიძემ აღმოაჩინა ფიზიკაში, და მეც დავინახე მათემატიკაში: ის დარგები, სადაც არსებოდნენ აკადემიკოსები კარგად განვითარდნენ: თუ აკადემიკოსი იყო ერთდროულად უნივერსიტეტის კათედრის გამგე და აკადემიის ინსტიტუტის განყოფილების გამგეც, ის თავის ინსტიტუტელ თანამშრომლებს იწვევდა საათობრივი ანაზღაურებით ლექციების წასაკითხად კათედრაზე. და სწორედ ამიტომ განვითარდნენ ეს დარგები! ამას აკეთებდა აკადემიკოსი გიორგი ჭოღოშვილი, და სწორედ ამიტომ განვითარდა არნახულად ჩვენში მისი დარგი ალგებრა და ტოპოლოგია!ინსტიტუტელი მაღალი კვალიფიკაციის მეცნიერების ხელფასები ჯერადობით ნაკლებია უნივერსიტეტის ლექტორების ხელფასებზე. უნივერსიტეტში ყველა შტატი დაკავებულია და ყველა სალექციო საათი განაწილებული, ამიტომ აკადემიის მეცნიერებს უწევთ ლექციების ძებნა კერძო არასპეციალურ უნივერსიტეტებში და დარგების წარმატებაც მთავრდება!რა ტიპის სტრუქტურული მოდელი უნდა ჰქონდეს ეროვნულ ფუნდამენტურ სამეცნიერო ცენტრს, რათა მან ეფექტურად გააერთიანოს კვლევითი ინსტიტუტები და უნივერსიტეტები და შექმნას ერთიანი სამეცნიერო სივრცე?ჩვენი აკადემიის ტრადიციული საექსპერტო მოდელი, სამწუხაროდ ახლა ვერ იმუშავებს ეფექტურად. გარკვეული ინსტიტუტის წლიური ანგარიში თუ გეგმა მხოლოდ შესაბამისი განყოფილების 2-3 აკადემიკოსის მიერ განიხილება, ცხადია სრულიან არაანონიმურად, რაც აქვეითებს ამ ექსპერტების პრინციპულობას! ხოლო შემდგომი ეტაპი - აკადემიის საერთო კრებაზე შეფასება დარგის დანარჩენი 68-67 არასპეციალისტი აკადემიკოსის მიერ ხელის აწევით შეფასება სრულიად არაკრიტიკული იქნება.აუცილებელი იქნება უკვე ნახსენები ევროპული საექსპერტო საბჭოების გამოცდილების გაზიარება. კეძოდ, საჭიროა მკვეთრი ობიექტური კრიტერიუმების ჩამოყალიბება (საერთაშორისო აღიარების კრიტერიუმები), მათი შესწავლა, ექსპერტთა საერთო (70 წევრიან) საბჭოს დაყოფა 3-4 სექციად და ამ სექციებში ინსტიტუტთა ანგარიშების და გეგმების დეტალური და კრიტიკული განხილვა, შედარება, და მხოლოდ ამის შემდეგ გამოტანა აკადემიკოსთა საერთო კრებაზე იმის შესაფასებლად რა საერთაშორისო სამეცნიერო დონე აქვს წარმოდგენილ ანგარიშს თუ პროექტს.და ამ ინსტიტუტის შემდგომი დაფინანსება (თუ არსებობა) სრულიად უნდა იყოს დამოკიდებული ამ შეფასებაზე!რა არის თქვენი აზრით ძირითადი ბარიერები, რომლებიც ხელს უშლის კვლევით ინსტიტუტებსა და უნივერსიტეტებს შორის მჭიდრო თანამშრომლობას, და როგორ შეიძლება მათი დაძლევა?გარკვეულ მომენტში ხელისუფლების ზოგ წარმომადგენელს გაუჩნდა სურვილი მოგება ენახათ აკადემიის ინსტიტუტების შენობების გაყიდვით, მაგრამ აღმოაჩინეს, რომ კანონით იკრძალება აკადემიის ქონების პრივატიზაცია! ამ კანონის შეცვლის მოთხოვნა გამოააშკარავებდა მათ ზრახვებს, და გაჩნდა „გენიალური“ იდეა ინსტიტუტების აკადემიის შემადგენლობიდან გამოყვანისა და მათი სხვადასხვა უნივერსიტეტებში გაბნევისა. შესაბამისად ის კანონი მათ უკვე ვერ დაიცავდა! და ამის შემდეგ მოხდა ბევრი ინსტიტუტის შენობის პრივატიზაცია. საგულისხმოა ისიც, რომ უნივერსიტეტებმა ამ ინსტიტუტებს დღემდე ვერ მოუძებნეს სწორი ადგილი და ფუნქცია.ძალიან საინტერესოა შემდეგი ფენომენიც. თბილისის ცენტრალური უბნის დიდი ტერიტორია, სპორტის სასახლიდან ცირკამდე, გამოყოფილი იყო აკადემქალაქის მშენებლობისათვის, მცირე ნაწილი ინსტიტუტების აშენდა კიდეც (მათემატიკის, გეოფიზიკის, გეოგრაფიის, ხელნაწერთა, და ბიბლიოთეკის), მაგრამ ძალიან დიდი ტერიტორია ჯერ კიდევ ცარიელი იყო. და ახლა, ინსტიტუტების აკადემიიდან გამოდევნის შემდეგ, ყველა ხედავთ, როგორ გაივსო ის „აკადემქალაქის“ ტერიტორია საცხოვრებელი სასახლეებით!კიდევ ერთი პრობლემა, რომელიც დატოვა წინა რეფორმამ. ადრე ჩვენი დარგი ორ ქვედარგად იყოფოდა - ზოგადი ტოპოლოგია და ალგებრული ტოპოლოგია. ზოგადი ტოპოლოგიის წარმომადგენლები ძირითადად უნივერსიტეტის ტოპოლოგიის კათედრაზე (ერთადერთი კათედრა ამ სახელწოდებით საბჭოთა კავშირში) იყვნენ თავმოყრილნი, ხოლო ალგებრული ტოპოლოგები კი აკადემიის რაზმაძის ინსტიტუტში, ცხადია ეს მეცნიერ თანამშრომლებიც აქტიურად იყვნენ სასწავლო პროცესში. და იმ რეფორმას მოჰყვა კათედრის სრული დაშლა!!! ყველა ის ცნობილი ტოპოლოგი პროფესორი დარჩა შტატის გარეში. ის სამუშაო ადგილები შეავსეს სხვა დარგების „სპეციალისტებმა“, რომლებმაც მთლიანად მოსპეს ასე წარმატებული აკად. ჭოღოშვილის სკოლა! სამუშაოს გარეშე დარჩენილ პროფესორებს კი მოუწიათ ადგილების ძებნა სხვადასხვა კერძო უნივერსიტეტებში და ის ერთიანი სკოლა ძალიან დაზარალდა! რა უშლის ხელს კვლევით ინსტიტუტებსა და უნივერსიტეტებს შორის მჭიდრო თანამშრომლობას? ინსტიტუტების მიერთება უნივერსიტეტებთან აბსოლუტურად არ იყო გათვალისწიენებული უნივერსიტეტების წესდებებით, ბოლო დრომდე ინსტიტუტები არც კი იღებდნენ მონაწილეობას უნივერსიტეტების მმართველ საბჭოებში, სადისერტაციო პროცესებში და აბსოლუტურად იყვნენ (და არიან!) იზოლირებულნი სასწავლო პროცესიდან.სჯობს ინსტიტუტები კვლავ გამოეყონ უნივერსიტეტებს, შეიქმნას ფუნდამენტურ კვლევათა ცენტრი - ანუ აღდგეს აკადემია, როგორც ინსტიტუტების კრებული, მაგრამ აბსოლუტურად აუცილებელია ამ ცენტრში კვლავ იყოს ასპირანტურა-დოქტორანტურა, რათა ინსტიტუტების კვალიფიციური მეცნიერები კვლავ იყვნენ ჩართულნი მეცნიერთა ახალი თაობების აღზრდის პროცესში!როგორ უნდა აშენდეს ქვეყნის მასშტაბით ახალგაზრდა მკვლევრების განვითარების სისტემა - პოსტდოქტორული პროგრამებიდან დაწყებული, მეცნიერების საერთაშორისო მობილობითა და საბატიკალ (sabbatical) -ების მხარდაჭერით დასრულებული?წარმატებული ინსტიტუტები კვლავ უნდა გაერთიანდნენ ერთიან, ასე ვთქვათ, ფუნდამენტურ კვლევათა ცენტრში - აკადემიაში, რომელიც, უკვე ნახსენებ გერმანული, ფრანგულ, ... სამეცნიერო ცენტრების მსგავსად განახორციელებს ან ცენტრის ინსტიტუტების მართვას, რაც იმაში იქნება გამოხატული, რომ ცენტრი განახორციელებს ინსტიტუტების ანგარიშების და სამომავლო გეგმების კვალიფიციურ შეფასებას, და ამ შეფასების საფუძველზე მოხდეს სახელმწიფოს მიერ მეცნიერებისათვის გამოყოფილი ფინანსების განაწილებას. და ამ ცენტრის ინსტიტუტებს აუცილებლად უნდა ჰყავდეთ დოქტორანტები და პოსტდოკები. ასევე ცენტრის განკარგვის სფეროში უნდა იყოს თანამშრომელთა საერთაშორისო მობილობისა და საბატიკალ (sabbatical)-ების - ინსტიტუტების და უნივერსიტეტების თანამშრომელთა დროებითი პოზიციების უზრუნველყოფის ფინანსური მხარდაჭერა.
























