1742573512

დაუჯერებელი სასწაული, რომელიც ოტპის მონასტერში მოხდა

ამბავი, რომელსაც ახლა წაიკითხავთ, სოფიო მანენკოვამ 1907 წელს ოპტის უდაბნოში სერგი ნილუსს უამბო:წარმოშობით ორიოლის გუბერნიიდან ვარ, აზნაურიშვილი. ჩემს მშობლებს ელეცკის მაზრაში მამული ჰქონდათ, მისი შემოსავალი ძლივს გვყოფნიდა. როცა წამოვიზარდე, მშობლებმა ინსტიტუტში მიმაბარეს, რომელიც წარმატებით დავამთავრე. კეთილი ადამიანების დახმარებით გოგონათა სკოლა გავხსენი, რომელიც მერე ქალთა გიმნაზიად გადაიქცა. საქმე კარგად წავიდა. შემოსავალი ლაღად ცხოვრების ნებას მაძლევდა.დედაჩემის მამულის მეზობლად ჩემი ინსტიტუტის მეგობარი ცხოვრობდა. ის ცნობილი ორიოლელი ექიმის გოლოსტენოვის ცოლი იყო. ზაფხულობით ვნახულობდი მეგობარსა და მის ოჯახს. დავუახლოვდი მის მულს. ყველანი ახალგაზრდები ვიყავით, ვცხოვრობდით მეგობრულად და უდარდელად.ამ დროს სულიერებისგან შორს მყოფი ხალხის თავს შავი ღრუბელი შეიყარა – ჩემი მეგობრის ქმარი ჰიპნოზმა და სპირიტიზმმა გაიტაცა და ჩვენც “დაგვასნეულა”. დიდი ინტერესით შევუდექით შესწავლას, პრაქტიკულად როგორ ხდებოდა სულების გამოცხადება. მაგრამ თუ ვისგან შეიძლება ყოფილიყო ეს, ამაზე არ დავფიქრებულვართ. არც გვაინტერესებდა – რაც მთავარია, ვმხიარულობდით და ვაცოცხლებდით სოფლის ერთფეროვან ცხოვრებას. ჩვენ გვშიოდა სულიერი საჭმელი, რომელსაც ვერც მეცნიერება გვაძლევდა და, როგორც მაშინ ვფიქრობდით, ვერც რელიგია.მალე თეორიიდან პრაქტიკაზე გადავედით: დავიწყეთ აზრების გამოცნობა, შთაგონება. ვატრიალებდით თეფშს და უხილავ სამყაროსთან კავშირს ვამყარებდით ამ “მეცნიერების” იმავე მეთოდებით და ხერხებით, რომლითაც დღესაც არიან გატაცებულნი ქრისტეს სარწმუნოებისაგან შეგნებულად თუ შეუგნებლად განდგომილები. ამ საქმეში ყველაზე მეტად წარვემატეთ მე და ჩემი მეგობრის ქმარი. “მეცნიერების სასწაულების” ქმნაში ისე გავერთეთ, რომ ხშირად ხორციელი დასვენებაც კი გვავიწყდებოდა.მაგრამ დადგა ჩვენი უგუნურებისთვის ანგარიშსწორების ჟამი. ჩემი მეგობრის ანგელოზის დღეს ყველანი მასთან შევიკრიბეთ. ის სოფელში წირვაზე წასულიყო. სუფრაზე ეწყო ჩაი, ღვეზელი. როგორც კი დაბრუნდა და ჩაი მივირთვით, გასართობად დავიწყეთ ერთმანეთისთვის აზრების შთაგონება. გადაწყდა – მე სახლის უკიდურეს ოთახში რაღაც მომეფიქრებინა და ის შთაგონებით მეგობრის მულს უნდა შეესრულებინა.ეს ოთახი გახლდათ მეგობრის ქმრის კაბინეტი. კაბინეტში შესვლისთანავე თვალში მომხვდა საწერ მაგიდაზე დადებული წირვიდან მოტანილი ნაკვეთი ცხრანაწილიანი, დიდი სეფისკვერი. სეფისკვერი ხელში ავიღე, ხელსაბანზე დავდე და ჩავიფიქრე – მან (ჩემი მეგობრის მულმა) ეს სეფისკვერი ისევ საწერ მაგიდაზე დადოს-მეთქი. მერე კი მათ დავუძახე: მზადაა! ყველანი გამოვიდნენ სამზარეულოდან. მეგობრის მული უყოყმანოდ მივიდა საწერ მაგიდასთან, მერე კი ხელსაბანთან. ის იყო, სეფისკვერი უნდა აეღო, რომ თითქოს უხილავმა, ძლიერმა ხელებმა უკან გადმოაგდო და იატაკზე გონდაკარგული დაენარცხა. ამ დროს მეც ბნედამ მომიარა და იატაკზე ვიკრუნჩხებოდი. შთაგონებამ გოგონას მალევე გაუარა, მე კი სამი საათის შემდეგღა მომიყვანეს გონს. ჩვენ არაფერი გვახსოვდა და ვერ ვხვდებოდით, ასე რატომ დაგვემართა. უკვირდა ექიმსაც.ამ დღის შემდეგ თავდაყირა დადგა ჩემი ცხოვრება. აქამდე თუ არ ვიცოდი, რა იყო ავადმყოფობა, მას მერე ხშირად მემართებოდა ეპილეფსიის შეტევები. თავიდან იშვიათად – სამ თვეში ერთხელ, შემდეგ – ყოველ ახალმთვარობისას, მერე კი დღეში რამდენჯერმე. დავსუსტდი, შრომის უნარი დამეკარგა, იძულებული გავხდი, მუშაობისთვის თავი დამენებებინა. გადიოდა დრო. უფრო და უფრო უარესდებოდა ჩემი მდგომარეობა. სასოწარკვეთილმა რამდენჯერმე ვცადე თავის მოკვლა.ყველასთვის მძიმე ტვირთად ვიქეცი. ასეთ მდგომარეობაში 15 წელი გავატარე. ახალგაზრდა, ჯანმრთელი, ენერგიული გოგონა დედაბრად გადავიქეცი (ამ ამბის მოთხრობისას ის 40-45 წლისა იყო, მაგრამ გაცილებით ასაკოვან ქალად გამოიყურებოდა).ყველანაირი საშუალებით ცდილობდნენ ჩემს განკურნებას, თუმცა ავადმყოფობას ვერაფერი გაუგეს. არსობის პურისთვის ხან ერთ ნათესავს ვაფარებდი თავს, ხან მეორეს. ერთიხანობა დასთან დავსახლდი. ჩემი სიძე სადგურის უფროსი გახლდათ. დიდი შემოსავალი არ ჰქონდა, მრავალსულიანი ოჯახი ჰყავდა სარჩენი. ბნედიანი მეც მას დავაწექი ტვირთად. ჩემი სიძე უბრალო, მაგრამ კეთილი და ღრმად მორწმუნე კაცი გახლდათ.– სონია, – მკითხა ერთხელ, – დიდი ხანია არ ზიარებულხარ?– მას შემდეგ, რაც ავად გავხდი.– დაიკო, ასე შეიძლება? ერთი კეთილი ადამიანი მაინც არ გამოგიჩნდა, ამაზე რომ ეზრუნა? ასე ხომ ჯანმრთელიც ცუდად გახდები. აღარ გადადო, მოემზადე, აღსარება თქვი, უფლის წმინდა საიდუმლოს ეზიარე. ღმერთი მოწყალეა და მალე გამოჯანმრთელდები. უარი არ მითქვამს, მივედი ეკლესიაში, აღსარება ვთქვი… ბნედამ თითქოს აღარ მომიარა… ზიარების დღეს ლიტურგიაზე თავს კარგად ვგრძნობდი, თითქოს გამოვჯანმრთელდი. გაიღო საკურთხევლის სამეუფო კარები, მოძღვარმა ბარძიმი გამოაბრძანა და თქვა: – შიშითა ღმრთისათა და სარწმუნოებით მოვედით!..და იცით, რა მოხდა? ამ თხუთმეტწლიანი ტანჯვისაგან არაქათგამოცლილი, დასუსტებული ქალი ცხრა კაცმა ძლივს მიმიყვანა წმინდა ბარძიმთან და ჩვენი ცხოვნების წყაროსთან. ჩემში ჩამალულმა ისეთმა სიძულვილმა და წარმოუდგენელმა ძალამ იჩინა თავი, მას ძლივსღა ეწინააღმდეგებოდა ის ცხრა მორწმუნე.მე, ქალბატონი, ინსტიტუტის კურსდამთავრებული, კარგად აღზრდილი, რომელსაც არ მჯეროდა ეშმაკეულების, დავცინოდი მოქადაგე დედაკაცებს, თვითონვე აღმოვჩნდი ეშმაკეული.ეს ისეთი საშინელება იყო, გახსენებაც კი მზარავს. მადლობა ღმერთს, ახლა ყველაფერმა გაიარა. ავადმყოფობის მიზეზი ვიპოვეთ და ამ დღიდან დავიწყე სწორად მკურნალობა: მორწმუნეთა რჩევით, ხშირად ვეზიარებოდი, როცა საშუალება მქონდა, წმინდა ადგილებსაც მოვილოცავდი. ბნედის მოვლენები თითქმის შეწყდა, ეშმაკეულობის ცხადი გამოვლინებებიც შემისუსტდა. სანაცვლოდ კი ისეთმა ენით გამოუთქმელმა არაადამიანურმა მწუხარებამ მომიცვა, თუ არა ღვთის მოწყალება, ჩუმად რომ განმაძლიერებდა ხოლმე, ალბათ ვერ შევეწინააღმდეგებოდი და ბოლოსაც მომიღებდა. ერთმა ღვთისმოყვარე ქალმა ოპტელ მამებთან მომიყვანა. ოპტის მონასტერში ყველაფერი მომეწონა, ტაძრებიც, ღვთისმსახურების წესიც. შემიყვარდა ამ მშვენიერი სავანის გარემო. მაგრამ არც ცოცხალ მამებთან და არც გარდაცვლილ ღირს მამათა საფლავებთან არ მივდიოდი, თუმცა ბევრს მეხვეწებოდა ჩემი თანამგზავრი. ჩუმი, თითქმის მტრული პროტესტით წინ აღვუდგებოდი საფლავთა მოლოცვას და მამათა მონახულებას… განაგრძეთ კითხვა

1742455295

სიძემ ქორწილში პატარძალი და სამი ადამიანი მოკლა - საბედისწერო ქორწილი ტაილანდში

ტაილანდში პარა ათლეტმა, ყოფილმა სამხედრომ თავის ქორწილში პატარძალი და სამი ადამიანი მოკლა, შემდეგ კი თავი მოიკლა. 29 წლის ჩატურონგ სუკსული და 44 წლის კანჩანა პაჩუნტუეკი ტაილანდში რამდენიმე დღის წინ დაქორწინდნენ. თვითმხილველების თქმით, სიძემ ქორწილი დატოვა, რის შემდეგაც იარაღით დაბრუნდა, თავის ცოლს, 62 წლის სიდედრსა და 38 წლის ცოლის დას ესროლა.მის მიერ გასროლილი რამდენიმე ბრმა ტყვია კი ქორწილის ორ სტუმარს მოხვდა, რომლებიც კლინიკაში გადაიყვანეს. მათ შორის ერთი დაიღუპა.როგორც პოლიციამ BBC-ს განუცხადა, 29 წლის ჩატურონგი არაფხიზელ მდგომარეობაში იმყოფებოდა. მომხდარის მოტივი უცნობია. მათივე თქმით, მამაკაცმა იარაღი ერთი წლის წინ შეიძინა.ქორწილის სტუმრების თქმით, წყვილს ქორწილში უთანხმოება მოუვიდა. მათი ინფორმაციით, ჩატურონგს ცოლთან ასაკობრივი სხვაობა აწუხებდა. აღსანიშნავია ისიც, რომ ქორწილამდე წყვილი ერთად 3 წლის განმავლობაში ცხოვრობდა.

1742451351

„ორსულ ცოლს ესროლა, რადგან ეგონა, რომ ბავშვი მისი არ იყო..." - რა ჩანაწერი იპოვა პროკურატურამ (უცხოეთი)

აშშ-ში მამაკაცი დააკავეს მას შემდეგ, რაც, აღიარა, რომ ესროლა თავის ორსულ ცოლს. მამაკაცი თვლიდა, რომ ბავშვი, რომელსაც ის ატარებდა, მისი არ იყო. ამის შესახებ უცხოური მედია წერს.გამოცემის ცნობით, მამაკაცს ბრალი უკვე წაუყენეს. საავადმყოფოში გადაყვანის შემდეგ, ექიმებმა დაადგინეს, რომ ქალი 20 კვირის ორსული იყო.მამაკაცმა პოლიციაში თავად დარეკა, რადგან დანაშაული ეღიარებინა. იგი ზარიდან 30 წუთში დააკავეს.მაკბრაიდმა პოლიციას განუცხადა, რომ მან იარაღი იყიდა სროლამდე. იგი რამდენიმე დღე გეგმავდა დანაშაულს.პროკურორებმა მაკბრაიდის ჩანაწერები იპოვეს, სადაც ის „წერდა თავისი იმედგაცრუების და გაუცხოების შესახებ“.გავრცელებული ინფორმაციით, მაკბრაიდმა აღიარა, რომ გაბრაზდა, რადგან „ის და მისი ცოლი არ განქორწინდნენ, მაგრამ ის დაორსულდა სხვა მამაკაცისგან“.

1742450233

„მძინარე დედა ჩაქუჩით მოკლა...“ - მკვლელის დაუჯერებელი საქმის დეტალები, რომელსაც სამუდამო პატიმრობა მიუსაჯეს (უცხოეთი)

15 წლის ასაკში, ბებია-ბაბუის მოკვლის შემდეგ, ედ კემპერმა ერთი წლის განმავლობაში რვა ქალი მოკლა, შემდეგ კი მათ სხეულებს ხშირად ანაწევრებდა და ასახიჩრებდა.ედ კემპერი ბავშვობიდანვე კლავდა ცხოველებს, დების თოჯინებს თავი მოჰკვეთა და შემაშფოთებელი თამაშები გამოიგონა. 15 წლის ასაკში მან მოკლა ბებია და ბაბუა.ედ კემპერი იყო სერიული მკვლელი, რომელიც აუპატიურებდა გვამებს, ასახიჩრებდა ცხედრებს და მსხვერპლთა თავებს ეზოში კრძალავდა.10 წლის ასაკში კემპერის შემაშფოთებელი ქცევა ძალადობაში გადაიზარდა. მას შემდეგ, რაც მამამ ოჯახი დატოვა, ახალგაზრდა ბიჭმა ოჯახის ორივე კატა მოკლა. მან ერთი კატა ცოცხლად დამარხა,  მოგვიანებით კი თავი მოჰკვეთა.ამასობაში, მეუღლის გარეშე დარჩენილმა კემპერის დედამ დაიწყო აგრესია მოზარდ შვილზე. მან ის სარდაფში დააძინა. დედა რეგულარულად სცემდა და შეურაცხყოფას აყენებდა მას და ეუბნებოდა, რომ არც ერთი ქალი შეიყვარებდა.14 წლის კემპერი დედის სახლიდან მამასთან საცხოვრებლად გაიქცა. მაგრამ იმ დროისთვის მამამისი სხვა ქალზე დაქორწინდა და შვილი საცხოვრებლად ბებიასთან და ბაბუასთან  გაგზავნა. კემპერს ბებია-ბაბუასთან ცხოვრება არ უნდოდა.ბებიასთან არაერთი შეხლა-შემოხლის შემდეგ, კემპერი უფრო და უფრო აგრესიული გახდა.„მე არ შემეძლო იქ ცხოვრება, ეს ციხეში ყოფნას ჰგავდა. მე გავხდი მოსიარულე ბომბი და ბოლოს ავფეთქდი“, - თქვა მან.1964 წლის 27 აგვისტოს, ერთ-ერთი ჩხუბის დროს, კემპერმა ბებიას თავში ბაბუის 22-კალიბრიანი თოფი ესროლა. ამის შემდეგ კი თოფი ბაბუას ესროლა, როდესაც კაცი სახლში ბრუნდებოდა.ორივეს გარდაცვალების შემდეგ დედას დაურეკა და ყველაფერი აღიარა. შემდეგ კემპერი გაგზავნეს ატასკადეროს სახელმწიფო საავადმყოფოს კრიმინალი გიჟების განყოფილებაში. იქ ექიმებმა დაადგინეს, რომ კემპერს ჰქონდა პარანოიდული შიზოფრენია - ასევე ძალიან შთამბეჭდავი IQ.მაგრამ ჩადენილი დანაშაულების მიუხედავად, ედ კემპერი საავადმყოფოში მხოლოდ რამდენიმე წელი დარჩა. 1969 წელს 21 წლის იუბილეზე ის გაათავისუფლეს. შემდეგ კემპერი დედასთან წავიდა საცხოვრებლად.ედ კემპერს დიდი დრო არ დასჭირდა, ისევ მკვლელობები დაეწყო.  თავიდან ცდილობდა, ნორმალური ცხოვრებით ეცხოვრა. სამსახურიც დაიწყო ტრანსპორტის დეპარტამენტში.კალიფორნიის გარშემო მოგზაურობისას, კემპერი ავტოსტოპით გადაჰყავდა ქალები.„თავიდან გოგოებს ვირჩევდი მხოლოდ მათთან სასაუბროდ, მხოლოდ ჩემი ასაკის ადამიანების გაცნობისა და მეგობრობის დამყარების მიზნით“, - თქვა კემპერმა.მან 100-ზე მეტი გოგონა ინციდენტის გარეშე გადაიყვანა. როდესაც მოგვიანებით ჰკითხეს, რა ფიქრები ჰქონდა გონებაში, როდესაც ლამაზ გოგონას ხედავდა, კემპერმა თქვა: „ჩემი ერთი მხარე ამბობდა: „ვაი, რა მიმზიდველი „წიწილაა“, მე მინდა მასთან საუბარი. ჩემი მეორე მხარე ამბობდა: „მაინტერესებს როგორ გამოიყურება მისი თავი ჯოხზე“1972 წლისთვის კემპერმა კვლავ დაიწყო ძალადობა. პირველად, გაუპატიურების მიზნით ორი გოგონა აიყვანა და ტყის პირს მიიყვანა. შემდეგ ის პანიკაში ჩავარდა - დანა დაარტყა და დაახრჩო ორივე ქალი. ამის შემდეგ გვამი სახლში წაიღო, გააუპატიურა ისინი და შემდეგ დაანაწევრა. მოგვიანებით, ედ კემპერის მსხვერპლი  მთის მახლობლად ხევში იპოვეს გადაგდებული.რამდენიმე მკვლელობის შემდეგ, 1973 წლის 20 აპრილს კემპერმა დედამისი ჩაქუჩით მოკლა მაშინ, როდესაც ქალს ეძინა. შემდეგ თავი მოკვეთა და გააუპატიურა.თითქოს ეს საკმარისი არ იყო, კემპერმა დედას ამოაჭრა ენა და ხორხი და ნაგვის ურნაში მოათავსა.„ეს მიზანშეწონილი იყო, რამდენადაც იგი ყვიროდა და მიყვიროდა ამდენი წლის განმავლობაში”,- თქვა კემპერმა.კიდევ უფრო შოკის მომგვრელი ამბავი ის არის, რომ დედის მკვლელობის  შემდეგ, მან სახლში მიიწვია დედის საუკეთესო მეგობარი, სალი ჰალეტი და ისიც მოკლა. კემპერს გეგმაში ჰქონდა, რომ ყველასთვის ეთქვა, თითქოს დედამისი და მისი მეგობარი დასასვენებლად ერთად წავიდნენ.შემდეგ ის კოლორადოში გაემგზავრა, დარწმუნებული იყო, რომ მკვლელობის შესახებ მალე ყველა გაიგებდა, თუმცა ახალ ამბებში არაფერი იყო ამის შესახებ. ამის შემდეგ, კემპერმა სატელეფონო ჯიხურიდან პოლიცია გამოიძახა და ყველაფერი აღიარა.კემპერი დააკავეს და გაასამართლეს პირველი ხარისხის მკვლელობის რვა მუხლით. კემპერმა ორჯერ სცადა თვითმკვლელობა და სიკვდილით დასჯაც კი მოითხოვა, მაგრამ, საბოლოოდ, შვიდი ერთდროული სამუდამო პატიმრობა მიუსაჯეს.გისოსებს მიღმა ყოფნის ადრეულ წლებში კემპერმა ნებით მიიღო მონაწილეობა მრავალ ინტერვიუში ჟურნალისტებთან და სამართალდამცავ ორგანოებთან.

1742447465

როგორ გადაარჩინა თბილისი კატასტროფას მძევლად აყვანილმა ქართველმა პილოტმა

წყარო: ჟურნალი „თბილისელები“საბჭოთა არმიის მაიორის, ანტონ სიმაფოროვის შესახებ სტატიას ჟურნალი „თბილისელები“ აქვეყნებს. მაიორი ცოლის ღალატის გამო, ჯერ ციხეში მოხვდა, შემდეგ გაიქცა და ისევ შურისძიება გადაწყვიტა. ამისთვის კი ქართველი პილოტი მძევლად აიყვანა.სტატიაში, ზოგიერთი მთავარი გმირის ვინაობა შეცვლილია და მათი ვინმესთან მსგავსება შემთხვევითია...35 წლის საბჭოთა არმიის მაიორი ანტონ სიმაფოროვი ამიერკავკასიის სამხედრო ოლქში მსახურობდა და შტაბის კავშირგაბმულობის ოფიცერი იყო. სიმაფოროვის 26 წლის მეუღლე ზინაიდა ხუხულოვაც „ზაკვოს“ შტაბში მუშაობდა და სასადილოს მებუფეტე იყო. ანტონი და ზინაიდა 3 წლის დაქორწინებულები იყვნენ, მაგრამ შვილი არ ჰყავდათ. ანტონმა ზინაიდა შტაბის ბუფეტში გაიცნო, სადაც ეს ქალი 22 წლის ასაკიდან მუშაობდა და მსუბუქი ყოფაქცევით გამოირჩეოდა და მასთან სექსუალური კავშირი არა მარტო ოფიცრებს, შტაბში მომსახურე რიგით ჯარისკაცებსაც ჰქონდათ.სიმაფოროვს ისე მოეწონა, რომ ერთ თვეში ცოლად მოიყვანა. ქალმა მხოლოდ ორი თვე გაატარა მარტო ქმართან, შემდგომ კი იმავე ყოფას დაუბრუნდა.ამის გამო ანტონ სიმაფოროვს კოლეგები დასცინოდნენ და ზურგს უკან „რქიანს“ უწოდებდნენ. ასეთ ყოფაში გადიოდა დრო. გამოფხიზლებასამწლიანი ცოლქმრული „იდილიის“ შემდეგ „რქიანს“ თვალები აეხილა. მაიორს „მკურნალად“ პოლკოვნიკი ბარახლოვი მოევლინა. 46 წლის ბარახლოვი სამეურნეო ნაწილის საწყობებს კურატორობდა. ერთ დღეს, სიმაფოროვმა მეუღლეს ბუფეტში მიაკითხა, მაგრამ ზინაიდა არ დახვდა.ოფიციანტმა ლიდამ „გულუბრყვილოდ“ უთხრა: ბარახლოვთან ერთად მიდიოდა. მე მგონი, პოლკოვნიკმა დახმარება სთხოვა ზინაიდას და ერთად წავიდნენო. მაიორი შეტრიალდა და სწრაფი ნაბიჯებით დატოვა სასადილო. შემდეგ სირბილით უზარმაზარი შენობის ბუნკერში დაეშვა და საწყობებს მიაშურა, იქ, სადაც პოლკოვნიკის კაბინეტი იყო და კართან შეჩერდა. მიაყურადა და მას მერე, რაც იქიდან საეჭვო ხმები შემოესმა, რამდენიმე ნაბიჯით უკან დაიხია, შემდეგ გაქანდა, კარი შეამტვრია. სიმაფოროვი ფიზიკურად ძლიერი მამაკაცი იყო, ბარახლოვს ფეხებში სწვდა, მოიქნია და ცეცხლგამძლე სეიფს მიანარცხა. ამის მერე მაიორი სიმაფოროვი თავის სამუშაო კაბინეტში დაბრუნდა. ტაბელური იარაღი აიღო და შტაბის შენობა დატოვა.გაქცევამაიორი ანტონ სიმაფოროვი სამხედრო პროკურატორამ ორი დღის შემდეგ დააპატიმრა და ის ჰაუპტვახტში გაამწესეს. მის წინააღმდეგ კი სისხლის სამართლის საქმე აღიძრა და გამოძიება დაიწყო. მაიორს მაღალი ჩინის ოფიცერზე თავდასხმასა და სხეულის მძიმე დაზიანებაში სდებდნენ ბრალს. ეს კი 7 წლამდე პატიმრობას ითვალისწინებდა. მიუხედავად იმისა, რომ დანაშაული სახეზე იყო, მაიორი სიმაფოროვი დანაშაულს კატეგორიულად უარყოფდა და თავს დამნაშავედ არ ცნობდა. სიმაფოროვის საქმე უვე დასასრულს უახლოვდებოდა. ის კვლავ შტაბის ჰაუპტვახტის კარცერში ჰყავდათ გამომწყვდეული, მაგრამ ერთ საღამოს მაიორი ანტონ სიმაფოროვი პატიმრობიდან გაიქცა. როგორც გაირკვა, სიმაფოროვმა მორიგეს ტუალეტში გაყვანა მოსთხოვა. ის დერეფანში გათიშა, მისი ფორმა გადაიცვა და იქაურობა ძალიან სწრაფად დატოვა.კატაპულტიმოგვიანებით, როდესაც მაიორი ანტონ სიმაფოროვი „კაგებეს“ სპეციალურმა ჯგუფმა აიყვანა და ის „კაგებეს“ იზოლატორში გაამწესეს მან დაწვრილებითი ჩვენება მისცა გამომძიებელს. მანამდე კი... შტაბის ჰაუპტვახტიდან გაქცევის შემდეგ ანტონ სიმაფოროვი თავის ბავშვობის მეგობართან, იური პროხოროვთან მივიდა და გარკვეულ ხანს მასთან ცხოვრობდა, თან შურისძიებისთვის ემზადებოდა. მაიორის შურისძიება კი, როგორც მან შემდგომ აღიარებით ჩვენებაში აღნიშნა, მთელი ამიერკავკასიის შტაბის პერსონალის განადგურება იყო, რა თქმა უნდა, შენობითურთ. ანტონი მარნეულში ჩავიდა და სამხედრო აეროდრომზე შეაღწია. შემდგომ ხელსაყრელი მომენტი შეარჩია, ბომბდამშენის პილოტი, პოდპოლკოვნიკი ზურაბ ლომიძე იარაღის მუქარით თვითმფრინავის წინა კაბინაში ჩასვა, თავად კი უკანა კაბინაში მოკალათდა. ომიაძეს პისტოლეტი კეფაზე მიადო და უბრძანა, რომ აფრენილიყო. სიმაფოროვს უნდოდა, რომ ლომიძეს ამიერკავკასიის შტაბი დაებომბა. ბომბდამშენი უკვე თბილისის ცაზე მიფრინავდა და როდესაც უკანა კაბინაში მჯდომმა სიმაფოროვმა ლომიძეს უბრძანა, დაბომბვისთვის მომზადებულიყო, გამოცდილმა ქართველმა პილოტმა წინა კაბინის პანელზე მეორე კაბინის კატაპულტის წითელ ღილაკს დააჭირა თითი. სიმაფოროვი ბომბდამშენიდან ამოფრინდა და დიდუბეში, „დინამოს“ სტადიონის ქვემოთ, მდინარე მტკვარში ჩაეშვა.მაიორი ანტონ სიმაფოროვი სამხედრო ტრიბუნალმა 15-წლიანი პატიმრობით დასაჯა. თავდაპირველად მას სასიკვდილო განაჩენი გამოუტანეს, მაგრამ შემდგომ ეს სასჯელი შეუმსუბუქეს.

1742417522

ქართველი ქალი, რომელსაც გმირის წოდება საიდუმლოდ მიანიჭეს - ისტორია „კაგებეს“ გასაიდუმლოებული არქივიდან

გასული საუკუნის წლებიდან მოყოლებული სასამართლო არქივში თუ სამართალდამცველთა ჩანაწერებში ძალიან ბევრი ხმაურიანი და სკანდალური საქმის დეტალები ინახება.წლების წინ მომხდარი საქმეების ნაწილი დღესაც ახსოვთ. ქართველი პროფესიონალი გამომძიებლები ისეთ ჩახლართულ საქმეებს ხსნიდნენ, რომელზეც ხშირად, კაგებეს და საბჭოთა კავშირის მილიციას ხელი ჩაქნეული ჰქონდა.ერთ-ერთი ასეთი კრიმინალური ისტორია არის ქალზე, რომელსაც გმირის წოდება საიდუმლოდ მიანიჭეს: სტატიაში, ზოგიერთი მთავარი გმირის ვინაობა შეცვლილია და მათი ვინმესთან მსგავსება შემთხვევითია... ძარცვა32 წლის ოლღა კვანტალიანი თბილისის ერთ-ერთი საიდუმლო სეიფის მმართველი იყო, სადაც მნიშვნელოვანი სიმდიდრე იყო შენახული. ორ ქმარს გაცილებულმა, უშვილო ქალმა მისდამი რწმუნებული სეიფიდან 20 ცალი 5-კილოგრამიანი, 999 სინჯის ბაჯაღლო ოქროს ზოდები გაიტაცა და მიიმალა. ძარცვის ფაქტი არასაუწყებო დაცვის თანამშრომლებმა აღმოაჩინეს, რომლებიც ამ სეიფის დაცვაზე იყვნენ მიმაგრებული. შემდგომ ის მილიციამ შეისწავლა, ბოლოს კი ეს საქმე „კაგებეს“ გადაეცა და ოლღა კვანტალიანზე ტოტალური ძებნა გამოხადდა.32 წლის ქალს მთელი საბჭოთა კავშირის მასშტაბით ეძებდნენ, მაგრამ არავის მოსვლია აზრად, რომ 100 კილოგრამი ბაჯაღლო ოქროს გამტაცებელი ქალბატონი ბათუმში იმყოფებოდა. ნაძარცვი თან ჰქონდა და ქვეყნიდან გასასვლელად ემზადებოდა. ოლღა კვანტალიანი 39 წლის ოლეგ ვოლკოვთან აფარებდა თავს. ის სასაზღვრო ჯარების პოდპოლკოვნიკი იყო და ბათუმში მსახურობდა. კვანტალიანი მისი საყვარელი იყო და ქართველმა ქალმა ვოლკოვი თავიდანვე „დააზაგაჟნიკა“ და თავისი ოპერაციის ერთ-ერთ ფიგურად გადააქცია. ოლღას ოქროს ზოდების გატაცების ოპერაცია დეტალურად ჰქონდა დაგეგმილი და ვოლკოვი მხოლოდ და მხოლოდ იმისთვის სჭირდებოდა, რომ მისი მეშვეობით ნაძარცვი ოქრო ქვეყნიდან გაეტანა.გაქცევადეკემბრის ერთ თოვლიან ღამეს ოლღა კვანტალიანმა და ოლეგ ვოლკოვმა კატერით ბათუმიდან თურქეთში გაქცევა მოახერხეს, წაიღეს 100 კილოგრამი ოქრო და თან წაიყვანეს გაკოჭილი პოლკოვნიკი ივანე პორფიონოვი, რომელიც საიდუმლო განყოფილების უფროსი იყო და მნიშვნელოვან საიდუმლო სამხედრო ინფორმაციებს ფლობდა. ამ გაქცევის შესახებ საბჭოთა მხარემ მხოლოდ 16 საათის შემდეგ შეიტყო. საქმე ის იყო, რომ ვოლკოვი საბრძოლო მორიგეობაზე იმყოფებოდა და როდესაც ის მიწერის ადგილზე არ დაბრუნდა, მხოლოდ ამის მერე დაიწყეს მისი ძებნა. ვოლკოვის გაქცევა უპრეცედენტო შემთხვევა იყო საბჭოთა კავშირის ისტორიაში. ქვეყნის ხელმძღვანელები – ცეკას პირველი მდივანი ლეონიდ ბრეჟნევი და „კაგებეს“ თავმჯდომარე იური ანდროპოვი – გაცოფებული იყვნენ. მათ ხელქვეითებს ამ საქმის ყველა დეტალის სასწრაფოდ დადგენა და გაქცეულების უკან დაბრუნება დაავალეს. თავდაპირველად არც კი იცოდნენ, რომ ვოლკოვთან ერთად ოლღა კვანტალიანიც იყო გაქცეული, თან 100 კილოგრამი ბაჯაღლო ოქროთი. თუმცა, როდესაც ეს გახდა ცნობილი, საბჭოთა მხარე ათმაგად გაცოფდა და გაქცეულების უკან დაბრუნებას მოითხოვდნენ. თუმცა, თურქულმა მხარემ, რომელიც იმ პერიოდში საბჭოთა კავშირთან უკიდურეს დაპირისპირებაში იმყოფებოდა, კატეგორიული უარი განაცხადა ამ მოთხოვნის დაკმაყოფილებაზე და გაქცეულები შეიფარეს.„კაგებეს“ სპეცოპერაციამოგვიანებით, როგორც „კაგებეს“ განსაიდუმლოებული არქივიდან გახდა ცნობილი, გაცოფებული ბრეჟნევი ანდროპოვისგან სასწრაფო და ეფექტურ რეაგირებას მოითხოვდა. საბჭოთა კავშირის „ცეკას“ პირველ მდივანს „კაგებეს“ შეფისთვის უთქვამს: ან ათმაგად დასჯი მოღალატეებსა და თურქებს, ან თანამდებობას დატოვებო.მიუხედავად იმისა, რომ ლეონიდ ბრეჟნევი, ერთი შეხედვით, რბილი კაცი იყო, მას უმკაცრესი სასჯელის გამოყენება შეეძლო ქვეყნის პრესტიჟის შემლახველებისთვის და სწორედ ასეთი მომენტი იყო იმ გაქცევასთან დაკავშირებით. ამიტომ, ანდროპოვმა საიდუმლო თათბირი მოიწვია და ბრეჟნევის მოთხოვნის შესახებ დაიწყო მსჯელობა. ეს შეკრება მთელი ღამე გაგრძელდა და გადაწყდა, რომ ჩაეტარებინათ ისეთი სპეცოპერაცია, რომელიც ეფექტური იქნებოდა, აბსოლუტურ შედეგს მოიტანდა და ბრეჟნევის მოთხოვნას სრულად დააკმაყოფილებდა.თათბირიდან 4 საათის შემდეგ საბჭოთა კავშირის უშიშროების კომიტეტის სპეციალურმა ოპერატიულმა ჯგუფებმა თურქეთში, საფრანგეთსა და გერმანიაში შესაბამისად, გაიტაცეს თურქეთის მოქალაქეები: თურქეთში – მუნიციპალური ხელმძღვანელი 5 ადამიანი, პარიზში – ხელოვნების 6 მუშაკი და გერმანიაში მყოფი ცნობილი საფეხბურთო გუნდის მთელი შემადგენლობა.მთელი ეს „ნადავლი“ „კაგებეშნიკებმა“ მოსკოვში ჩაიყვანეს. ყველანი კინოკამერაზე (იმ პერიოდში ვიდეო არ არსებობდა) გადაიღეს და თურქეთის ხელისუფლებას გაუგზავნეს. საბჭოთა მხარე მოითხოვდა, გაქცეული საბჭოელების დაბრუნებასა და გატაცებული 100 კილოგრამი ოქროს გარდა, კომპენსაციის სახით; კიდევ 100 კილოგრამი ოქროს დაბრუნებას.განაჩენიმიუხედავად იმისა, რომ თავდაპირველად თურქეთი, ვითომდა, სიმტკიცეს იჩენდა, საბჭოთა „კაგებეს“ მოთხოვნაზე თანხმობა განაცხადა. საბჭოთა მხარეს მალევე დაუბრუნეს კვანტალიანი, ვოლკოვი, პოლკოვნიკი პორფიონოვი, 300 კილო ბაჯაღლო ოქროც გადასცეს და მხოლოდ ამის შემდეგ მიიღეს მძევლები უკან.კვანტალიანი და ვოლკოვი სამხედრო საველე სასამართლომ გაასამართლა. მათ სასჯელად სიკვდილი მიუსაჯეს. ხოლო პარფიონოვს კი, უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმის გადაწყვეტილებით, საბჭოთა კავშირის გმირის წოდება მიანიჭეს და გენერლის რიგგარეშე ჩინიც უბოძეს.სინამდვილეში კი მთელი ეს სპექტაკლი „კაგებეს“ მიერ დაგეგმილი სპეცოპერაცია იყო და დეზინფორმაციას ემსახურებოდა. საქმე ის იყო, რომ პორფიონოვმა თურქებს (იგივე ამერიკის შეერთებულ შტატებს) მიაწოდა დეზინფორმაცია საბჭოთა კოსმოსური პროექტისა და სტრატეგიული ბირთვული პროგრამის შესახებ, რომელიც სინამდვილეში არ არსებობდა. ამიტომ თუკი პარფიონოვს ლეგალურად მიანიჭა გმირის წოდება, კვანტალიანსა და ვოლკოვს ეს წოდება საიდუმლოდ მიენიჭათ და აგრეთვე, ორი რიგგარეშე სამხედრო ჩინიც.წყარო

1742416326

რა იყო ადამიანის პირველი სახელი კაცობრიობის ისტორიაში და რა ერქვათ უძველეს ადამიანებს

როდის გამოჩნდა პირველი სახელი ისტორიაში? ადამიანებმა ერთმანეთის სახელის დარქმევა ასობით ათასი წლის წინ დაიწყეს, მაგრამ ჩვენ ვერასდროს გავიგებთ, როგორ ჟღერდა ეს უძველესი სახელები, რადგან მაშინ არ არსებობდა დამწერლობა. პირადი სახელების პირველი ჩანაწერები მხოლოდ დაახლოებით 5 500 წლის წინ გაჩნდა, როდესაც შუმერებმა მესოპოტამიაში ლურსმული დამწერლობა გამოიგონეს. მათ ერთ-ერთი თიხის ფირფიტაზე, რომელიც თარიღდება ჩვენს წელთაღრიცხვამდე 3 100 წლით, დაფიქსირდა ისტორიაში პირველი სახელი.ადამიანის პირველი სახელი მეცნიერებმა აღმოაჩინეს უძველეს თიხის პატარა ტაბლეტზე, რომლის ზომებია სულ რაღაც 8 სანტიმეტრი. მასში აღირიცხება ტიპური საქმიანი გარიგება: ქერის მიყიდვა ლუდსახარშში. ცენტრში არის ქერის ღერო, გვერდით არის შენობა, სავარაუდოდ თავად ლუდსახარში, მარცხნივ კი ჭურჭელი იგივე ქერით, საიდანაც მოგვიანებით ლუდს ამზადებდნენ. ფირფიტაზე ასევე მითითებულია გადატანილი პროდუქტის რაოდენობა და ვადა – 37 თვე, რომელიც დაშიფრულია სპეციალური სიმბოლოების გამოყენებით.მაგრამ ეს არ არის მთავარი.ტაბლეტის ზედა მარცხენა კუთხეში მეცნიერებმა აღმოაჩინეს ლურსმული ნიშნები, რომლებიც აღნიშნავს სახელს კუ-შიმ. როგორც ჩანს, ეს ის კაცი იყო, რომელმაც ქერი ლუდსახარშს მიაწოდა. უფრო მეტიც, ეს სახელი გვხვდება 18 სხვა მსგავს ტაბლეტზე, ყველა მათგანი დაკავშირებულია მარცვლეულის შენახვასთან, მოყვანასთან და რეალიზაციასთან.თუმცა, არსებობს კიდევ ერთი ვერსია: კუშიმი შეიძლება ყოფილიყო არა სახელი, არამედ თანამდებობა, მაგალითად, ბუღალტერი ან თანამდებობის პირი, რომელიც მარცვლეულის ჩანაწერებს აწარმოებდა. სამწუხაროდ, ამის დარწმუნებით დადგენა შეუძლებელია - ლურსმული ნიშნები არ იძლევა საკმარის კონტექსტს. მაგრამ თუ კუშიმი მართლაც სახელი იყო, მაშინ ჩვენ გვაქვს პირველი ჩაწერილი სახელი კაცობრიობის ისტორიაში.რა ერქვა უძველეს ხალხს  სახელი კუშიმი კითხვის ნიშნის ქვეშ რჩება. მაგრამ მეცნიერებს კიდევ სამი პრეტენდენტი ჰყავთ ყველაზე უძველესის ტიტულისთვის. დაახლოებით იმავე პერიოდით დათარიღებული ტაბლეტი შუმერულ ქალაქ შურუპაკში აღმოაჩინეს. მასში მოხსენიებულია ორი მონა, ენ-პაპ X და სუკკალგირი, რომელთა პატრონი იყო კაცი თანაბრად უჩვეულო სახელით გალ-სალი. აქ უკვე აღარ არის ეჭვი: ეს სახელებია და არა თანამდებობები ან წოდებები.საინტერესოა, რომ ისტორიაში ყველაზე ადრეული ცნობილი სახელები არ ეკუთვნის მმართველებს ან გმირებს, არამედ უბრალო ადამიანებს: მონებს, მათ მფლობელს და შესაძლოა ბუღალტერს. საინტერესოა ისიც, რომ  უზბეკეთში ჯერ კიდევ გვხვდება გვარი კუშიმი, რაც მოულოდნელ კავშირს ქმნის თანამედროვეობასა და ძველ სამყაროს შორის.

1742376620

„კაციშვილის ჭაჭანება არ იყო ვაკის სასაფლაოზე...“ - ვინ იყო 16 წლის ბიჭი, რომელიც თბილისში საიდუმლოდ დაკრძალეს

 1953 წელს, სტალინის სიკვდილის შემდეგ, ხელისუფლებაში მოსულმა ნიკიტა ხრუშჩოვმა ლავრენტი ბერია ჩამოიცილა.ეს ის პერიოდია, როცა სკოლის მოსწავლეებმა, 14-15 წლის ბიჭებმა: ზვიად გამსახურდიამ, ანატოლი მიქაძემ და სხვებმა არალეგალური ჯგუფი ჩამოაყალიბეს. მათ შეუერთდნენ თამაზ გუნჯუა და ვლადიმერ სიხარულიძეც.1956 წელს საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის მეოცე ყრილობაზე, კომუნისტური პარტიის გენერალურმა მდივნმა, ნიკიტა ხრუშჩოვმა გააკეთა მოხსენება პიროვნების (სტალინის) კულტის შესახებ. ყრილობაზე გამომსვლელებმა, რომლებიც სტალინის ყველა სიტყვასა და ნამოქმედარს გენიალურს უწოდებდნენ, დაგმეს სტალინის პიროვნების კულტი და საზოგადოების, ე.წ. „დემოკრატიული განვითარების კურსი“ აიღეს.სტალინის კულტის კრიტიკამ დიდი მასშტაბები მიიღო. აქცენტი კეთდებოდა მის ქართველობაზე, თუმცა საყოველთაოდ ცნობილი იყო, რომ რეპრესიებისგან საქართველო სხვა რესპუბლიკებზე ნაკლებად არ დაზარალებულა.ნიკიტა ხრუშჩოვის მოხსენებამ პიროვნების კულტის შესახებ, საბჭოთა კავშირის მილიონობით მოქალაქე შეაშფოთა. განსაკუთრებული რეაქცია ხრუშჩოვის გამოსვლას საქართველოში მოჰყვა. ქართველებმა მისი „საპროგრამო სიტყვა“ ქართველი ერის შეურაცხყოფად აღიქვეს, რასაც თბილისსა და სხვა ქალაქებში დემონსტრაციები მოჰყვა. 1956 წლის 3 მარტიდან საპროტესტო აქციები დაიწყო თბილისში. ქართველმა სტუდენტებმა თბილისის ქუჩებში სტალინის პორტრეტებით მოაწყვეს მსვლელობა. 7 მარტს დემონსტრანტებს მოსწავლეებიც შეუერთდნენ. საპროტესტო გამოსვლებში მონაწილეთა რაოდენობამ რამდენიმე ათასს გადააჭარბა. დემონსტრანტებს ინტელიგენციის ნაწილი და მასში მონაწილე ახალგაზრდების მშობლებიც შეუერთდნენ. 8 მარტს კი დემონსტრანტებს მხარდაჭერა თბილისის სხვადასხვა ქარხნისა და ფაბრიკის მუშებმაც გამოუცხადეს.დემონსტრანტების მოთხოვნები უფრო და უფრო პოლიტიზებული ხდებოდა. გაჩნდა საქართველოს დამოუკიდებლობის მოთხოვნაც. საბჭოთა ხელისუფლებისათვის პროტესტი და დემონსტრანტების მოთხოვნები მიუღებელი იყო. აშკარა ხდებოდა, რომ დემონსტრანტები მოწოდებების საფუძველზე არ დაიშლებოდნენ. საბჭოთა ხელისუფლებამ მიიღო გადაწყვეტილება დემონსტრანტების წინააღმდეგ ძალის გამოყენების შესახებ.9 მარტს ღამით, საბჭოთა არმიის ნაწილებმა არაადამიანური სისასტიკით მიიტანეს იერიში მომიტინგეებზე, მოკლეს 150-ზე მეტი ახალგაზრდა და დაასახიჩრეს კიდევ უფრო მეტი… დაღუპულთა ზუსტი რიცხვი დღემდე უცნობია. სხვადასხვა წყაროს ინფორმაციით, დაღუპულთა რაოდენობა 100-დან 1000 ადამიანამდე მერყეობს.ყველაზე ახალგაზრდა მსხვერპლი იყო 15 წლის ვარლამ ალავიძე. დაღუპულთა შორის უმეტესობა სკოლის მოსწავლე და სტუდენტი იყო.ხელისუფლება კარგა ხანს ცდილობდა ამ ფაქტის მიჩქმალვას, გასაიდუმლოებული იყო გარდაცვალებულთა სახელები და გვარები, ბევრი მათგანი დღემდეც უცნობია. ტრაგედიიდან მხოლოდ მეხუთე დღეს, 14 მარტს დაიწყო ხელისუფლებამ გარდაცვლილთა ცხედრების „გაცემა“.ოფიციალური მონაცემებით, გარდაცვლილთა რაოდენობა 21 იყო. საბჭოთა ხელისუფლება ყველანაირად ცდილობდა, მიტინგზე დახოცილი ახალგაზრდების რიცხვი არ გახმაურებულიყო. ჭირისუფლებს სწორედ ამ მიზნით არ მისცეს უფლება, წესისამებრ დაეტირათ და დაემარხათ მიცვალებულები. დაკრძალვას უშიშროების 4-5 მეთვალყურის თანხლებით, მხოლოდ ოჯახის წევრები ესწრებოდნენ. ნათესავების დასწრება აკრძალული იყო. შინაგან საქმეთა სამინისტროს არქივში 1956 წლის 9 მარტის მოვლენებთან დაკავშირებით საინტერესო საქმეები ინახება, რომლებიც გვამცნობს, რა ხდებოდა იმ ღამეს თბილისში, როგორ უსწორდებოდნენ მომიტინგეებს ცეცხლსასროლი იარაღებით, ხიშტებითა თუ ბლაგვი საგნებით.ერთ-ერთი მოკლული 16 წლის თენგიზ შანიძე გახლდათ. რამდენიმე წლის წინ, მისი ძმა, ჯემალ შანიძე პრესასთან საუბრისას იხსენებდა:„მე ერთ სკოლაში ვსწავლობდი, ჩემი ძმა – სხვაში. ის თავის მეგობრებთან ერთად დილიდან იქ იყო. მე რომ მივედი, უკვე ზღვა ხალხი იყო. მალე გავიგე, რომ ჩემი ძმა მოკლეს. უშიშროების კომიტეტმა ყველაფერი გააკეთა იმისთვის, რომ ჩემი ძმისა და სხვა დახოცილთა დასაფლავებას შეუმჩნევლად ჩაევლო. თვითონ გამოასვენეს, თვითონ გათხარეს საფლავი… ჩვენთვის არავის არაფერი უკითხავს. კაციშვილის ჭაჭანება არ იყო ვაკის სასაფლაოზე. საყელოაწეული, გრძელლაბადიანი „თანამშრომლები“ იდგნენ სასაფლაოზე, ალაგ-ალაგ“.არქივში დაცული ოფიციალური ცნობებით 9 მარტის ღამეს დაიღუპნენ:უშანგი მერკველიშვილი – 17 წლის, ბორის ზარგარიანი – 16 წლის, ოთარ გობეჯიშვილი – 21 წლის, რაულ ლოლუა – 20 წლის, შოთა ელიზბარაშვილი – 26 წლის, იუზა წერეთელი – 18 წლის, შენგელი ნოზაძე – 20 წლის, ჯიმშერ მამალაძე – 19 წლის, ვარლამ ალავიძე – 15 წლის, ლევან ხანგულოვი – 16 წლის, ანზორ ჩაკვეტაძე – 24 წლის, კლიმენტი რევაზიშვილი – 20 წლის, კიაზო ჭანტურიძე – 16 წლის, თენგიზ შანიძე – 16 წლის, თემურ თოფურია – 24 წლის, თემურ ბურდული – 24 წლის, რევაზ გოგია – 16 წლის, მიხეილ მათიაშვილი – 19 წლის, გულნარა სვანი – 20 წლის, ამბროსი ქოქრაშვილი – 27 წლის, ნაზი ბენიძე – 30 წლის, ლამარა სვანი, გურამ ტუნიევი – 19 წლის, ნუგზარ ღვთისაური, ლაშა მაზავრიშვილი.

1742370600

„ერთი უნდა მომკვდარიყო, რათა მეორეს ნორმალურად ეცხოვრა...“ - ტყუპების მიერ დადებული შეთანხმება, რომლებიც 29 წელი ერთმანეთის გარდა არავის ესაუბრებოდნენ

ეს არის ისტორია ტყუპების შესახებ, რომლებიც 29 წლის განმავლობაში მხოლოდ ერთმანეთთან საუბრობდნენ. მათ საკუთარი ენა ჰქონდათ და სხვებს არ ელაპარაკებოდნენ. ჯუნიმ და ჯენიფერმა ჩუმად ასეთი შეთანხმებაც დადეს - ერთი მათგანი უნდა მომკვდარიყო, რათა მეორეს ნორმალური ცხოვრება გაეგრძელებინა.  ისინი განუყოფელნი იყვნენ და ცნობილები გახდნენ, როგორც „ჩუმი ტყუპები". ორივეს განუვითარდა მეტყველების პრობლემა. ისინი მხოლოდ ბარბადოსის მშობლიურ ენაზე საუბრობდნენ. როდესაც წამოიზარდნენ, მათ რამდენიმე დანაშაული ჩაიდინეს - ვანდალიზმი, ქურდობა, გააჩინეს ხანძარი. 19 წლის ასაკში გაერთიანებული სამეფოს სასამართლომ ისინი მაღალი უსაფრთხოების ფსიქიკური ჯანმრთელობის განყოფილებაში გააგზავნა. 11 წლის შემდეგ, წყვილი სხვაგან გადაიყვანეს. მგზავრობის დროს ერთ-ერთ ტყუპს, ჯენიფერს, ჯანმრთელობის პრობლემები შეექმნა და გარდაიცვალა გულის შეტევის გამო.უცნაურია, რომ მისმა ტყუპისცალმა დის სიკვდილის შემდეგ მოულოდნელად დაიწყო საუბარი.ერთ-ერთმა ჟურნალისტმა, რომელიც მთელი ცხოვრება ტყუპების ცხოვრებას იკვლევდა, მოგვიანებით მათ შესახებ წიგნიც დაწერა სახელწოდებით „ჩუმი ტყუპები". დების შესახებ ფილმიც გადაიღეს. სწორედ დებზე დაკვირვების დროს დაასკვნა ჟურნალისტმა, რომ ტყუპებმა ერთმანეთში მსგავსი შეთანხმება დადეს: „ნამდვილი ამბავი მომდინარეობდა მათი დღიურებიდან, ისინი დღეში 3 000 სიტყვას წერდნენ ერთმანეთზე, სიყვარულსა და სიძულვილზე. მათი დღიურების წაკითხვით გავიგე მათი შეთანხმების ამბავი. ერთ-ერთი გოგონა უნდა მომკვდარიყო და თავი გაეწირა, რათა მეორე განთავისუფლებულიყო. ეს და აღმოჩნდა ჯენიფერი“.ჟურნალისტმა დაამატა: „მე არ მქონდა უფლება ეს ამბავი ასე დამეტოვებინა. მე ტყუპებს იმ დროიდან ვიცნობდი, როდესაც ისინი 18 წლისები იყვნენ. ჩვენი ცხოვრება ერთმანეთზე იყო გადაჯაჭვული. იყო დრო, როდესაც ჩემი მათთან ვიზიტები განსაკუთრებულად სევდიანი იყო, თუმცა უმეტეს შემთხვევაში სასიამოვნო. მიუხედავად რთული ცხოვრებისა, ტყუპებს ჰქონდათ განსაკუთრებული იუმორის გრძნობა“.           View this post on Instagram                       A post shared by June-Alison Gibbons (@june.alison.gibbons)

1742361869

კაზინოსა და ტოტალიზატორის ყველა მეწილე მოკლეს - ვინ და როგორ გაძარცვა თბილისის ერთ-ერთი დიდი ტოტალიზატორი წლების წინ

 მეოცე საუკუნის მიწურულს საქართველოში ტოტალიზატორების ბუმი დაიწყო და ეს უწყებები დიდ ფულს შოულობდნენ. მიუხედავად იმისა, რომ უსაფრთხოების ტექნოლოგიები მაშინ ჯერ კიდევ არ იყო მაღალ დონეზე, ამ უწყებებს არავინ ესხმოდა თავს.საქმე კი ის იყო, რომ ტოტალიზატორებს კანონიერი ქურდები აკონტროლებდნენ – „კრიშავდნენ“ და პროფესიონალმა მძარცველებმა ეს კარგად იცოდნენ. ამიტომ ამ უწყებებს გვერდს უვლიდნენ. თუმცა, 2001 წელს თბილისის ერთ-ერთ უმაღლეს საბუკმეკერო კანტორაში შეიარაღებული ძარცვა განხორციელდა. ავტომატებით შეიარაღებული ორი ნიღბიანი პიროვნება მოულოდნელად შეიჭრა ტოტალიზატორის დარბაზში. უმალვე განაიარაღეს ოთხი მცველი და სალაროდან არც მეტი, არც ნაკლები, 200 ათასი დოლარი გაიტაცეს. ხოლო ტოტალიზატორის დირექტორი, 28 წლის ლევან აბალაკი მძიმედ დაჭრეს. მას 6 ტყვია ჰქონდა მოხვედრილი და ექიმებმა სიკვდილს სასწაულებრივად გამოსტაცეს. ფეხზე დადგა მთელი მაშინდელი პოლიცია და შავი სამყარო. თუმცა „დიდი კუშით“ მიმალული ბოროტმოქმედების აღმოჩენა ვერ მოხერხდა.საქმე არც იმან დაძრა ადგილიდან, რომ მძარცველების პიროვნებებს ვინც გაშიფრავდა, მას 100 ათას ამერიკულ დოლარს გადაუხდიდნენ.საქმის მიმცემი200 ათასი დოლარის დაკარგვა დიდი ზარალი იყო. მაგრამ უფრო მეტი ზარალი იყო ავტორიტეტის შელახვა. ამიტომ, კაზინოს რეალურმა მეპატრონეებმა ჯილდო გააორმაგეს და ის 20 ათასი ამერიკული დოლარი გახდა, თუმცა მძარცველთა კვალზე დადგომა არც ამჯერად მოხერხდა. ამასობაში, სიკვდილთან მებრძოლი ლევან აბალაკი საბოლოოდ დაუძვრა სიკვდილს. სამთვიანი კომის შემდეგ გონება დაუბრუნდა და მისი დაკითხვა შესაძლებელი გახდა. აბალაკის დაკითხვა ფორმალურ ხასიათს ატარებდა და ეს პროცედურულად იყო საჭირო, თუმცა ამან მოულოდნელი შედეგი მოიტანა. 28 წლის დირექტორმა ყოველგვარი ძალდატანებისა და იძულების გარეშე გამომძიებელ კოტე ძნელაძეს განუცხადა, რომ ტოტალიზატორის ძარცვის საქმის მიმცემი თავად იყო. შემსრულებელი კი – ომარ ნიკოლაიშვილი. აბალაკი და ნიკოლაიშვილი ძველი კალათბურთელები იყვნენ და ერთ გუნდში თამაშობდნენ. როგორც აბალაკმა განაცხადა, ნიკოლაიშვილს ძარცვისთვის უფრო შესაფერისი დღე (როდესაც სალაროში დიდი თანხა იქნებოდა) დაუსახელა და შენობაში შეღწევის ზუსტი სქემაც მიაწოდა. წინასწარი მოლაპარაკებით, ძარცვას უსისხლოდ უნდა ჩაეარა. შემდგომ კი მათ ნაძარცვი ფული უნდა გაეყოთ. თუმცა, როგორც ნათელი იყო, ნიკოლაიშვილმა მეწილეს მოშორება განიზრახა და ამიტომ ჩაცხრილა, მაგრამ ვერ მოკლა. გაირკვა ნიკოლაიშვილის „პაძელნიკიც“, რომელიც ვინმე ოთარ ჯაში აღმოჩნდა, თუმცა, ჯაში ძარცვის მეორე დღეს მტკვარში დამხრჩვალი აღმოაჩინეს და ვარაუდობდნენ, რომ ისიც ნიკოლაიშვილმა მოიშორა თავიდან. პოლიციამ გაუჩინარებული ნიკოლაიშვილის ძებნა დაიწყო, შეურაცხყოფილმა ავტორიტეტებმა კი ჯილდო 30 ათას დოლარამდე გაზარდეს.ორი გზავნილიომარ ნიკოლაიშვილის კვალს ვერავინ მიაგნო და ვარაუდობდნენ, რომ ის ყალბი საბუთებით საზღვარგარეთ გაიქცა. გამწარებულმა ავტორიტეტებმა შურისძიება აბალაკზე გადაწყვიტეს. თავდაპირველად მისი მოკვლა განიზრახეს. თუმცა, გადაიფიქრეს და ციხეში მჯდომი საქმის მიმცემი „საქათმეში“ ჰომოსექსუალთა საკანში გამოამწყვდიეს. ამის შემდეგ სულ რაღაც სამი თვე იყო გასული, რომ ლევან აბალაკი, რომელიც რვაწლიან სასჯელს იხდიდა და „რესბალნიცაზე“ (საავადმყოფო) იყო გადაყვანილი, მოულოდნელად გაიქცა.როგორც შემდგომ გაირკვა, პატიმარი საავადმყოფოდან ერთ-ერთმა ზედამხედველმა გაიყვანა, რაშიც 5 ათასი დოლარი მიიღო. აბალაკის ძებნა გაჩაღდა, მაგრამ ის ვერ იპოვეს. ამ გაქცევიდან 3 თვის შემდეგ ერთ-ერთმა ავტორიტეტმა, რომელსაც ტოტალიზატორში წილი ჰქონდა, გზავნილი მიიღო.ფოსტის თანამშრომლის უნიფორმაში გამოწყობილმა მამაკაცმა მას საკუთარ კერძო სახლში ბანდეროლი მიუტანა და უკან გაბრუნდა.ხუთიოდე წამის შემდეგ კი ბანდეროლი აფეთქდა და მისი მიმღები ადგილზევე გარდაიცვალა. ამ შემთხვევიდან მეორე დღეს შინაგან საქმეთა სამინისტროში დაზღვეული წერილი მიიტანეს. მასში ეწერა, რომ ავტორიტეტის აფეთქება და აბალაკის გაქცევა ომარ ნიკოლაიშვილმა მოაწყო.მისივე თქმით, აბალაკი ტოტალიზატორში ოთარ ჯაშმა ჩაცხრილა, რისთვისაც ისიც ნიკოლაიშვილმა მოკლა. იქვე აბალაკი სიძულვილს გამოთქვამდა შავი სამყაროს მიმართ და ახალი შურისძიებით იმუქრებოდა.ნიშანდობლივია, რომ წლების შემდეგ იმ კაზინოსა და ტოტალიზატორის ყველა მეწილე მოკლეს და ვერც მკვლელებს მიაგნეს და ვერც აბალაკსა და ნიკოლაიშვილს.

1742332682

ახალგაზრდა ქალის სიცოცხლის უკანასკნელი დღეები შვილთან გამოსამშვიდობებლად - ემოციური ისტორია

ამ ამბავმა თავის დროზე უცხოური მედია მოიცვა. ჰიზერ მაკმანამი კიბოს უკანასკნელ სტადიას ებრძოდა. ექიმებმა უკვე იმედი დაკარგეს და გარდაუვალ სიკვდილთან შეგუება ურჩიეს. დედას სურდა 4 წლის ქალიშვილთან სიკვდილის შემდეგაც დარჩენილიყო, ამიტომ ასეთი რამ მოიფიქრა.ქალმა ნამდვილი „ხსოვნის სარკმელი“ შექმნა თავისი ქალიშვილისთვის. ეს მრავალრიცხოვანი ბარათებია, რომელიც პატარა გოგოს მომავალში, ცხოვრების ყველა ეტაპზე დედის სიტყვა გააგონებს.ჰიზერმა 40-ზე მეტი  წერილი და ვიდეორგოლი გაამზადა. ამ ჩანაწერებში დედა შვილს მისთვის ყველა მნიშვნელოვანი მოვლენის დროს მიმართავს, რომლებიც მომავალში ექნება - დაბადების დღეებზე, ნიშნობისას, ქორწილის დღეს, ბავშვის გაჩენის შემდეგ და ა. შ. მაკმენემიმ დაწერა მემუარებიც სახელწოდებით „ბარათები ბრიანასთვის: გაკვეთილები და სიყვარული მომაკვდავი დედისგან მის ქალიშვილს“. წიგნი 2016 წლის აპრილში გამოვიდა.ჰიზერმა, ბედის უმძიმესი განაჩენის მიუხედავად, შეძლო, გაეხანგრძლივებინა შვილის გვერდით ყოფნის დრო. „ამ ბარათებს გიტოვებ კარგი და ცუდი დღეებისთვის - იქნება ეს ქორწილი, მართვის მოწმობის აღება, თუნდაც პირველი დაშორება. მე და ჩემი მეუღლე 13 წელია ერთად ვართ და მართლაც განსაკუთრებული ურთიერთობა გვაქვს. მე ვხედავ ბრის, ამ საოცრებას, როგორც ჩვენი სიყვარულის პერსონიფიკაციას. ის გაიზარდა დედასთან ერთად, რომელსაც სიმსივნე ჰქონდა, მაგრამ ის ისეთი ბედნიერი და მხიარულია. ამ ბავშვს უყვარს ცეკვა. ის განსაკუთრებული, ემპათიური ბავშვია და ნამდვილად ზრუნავს სხვა ადამიანებზე.არ მაინტერესებს რას გააკეთებს ცხოვრებაში. უბრალოდ მინდა, რომ მან იპოვოს თავისი ბედნიერება“,- წერდა ქალი ერთ-ერთ ბარათში.

1742283259

„ბიოლოგიური მამა და დედის მკვლელი განსაკუთრებული სისასტიკით მოკლა...“ - სიკვდილმისჯილი 21 წლის მილიციელის საქმე 70-იანი წლებიდან

გახმაურებული  ამბავი, რომელსაც ახლა წაიკითხავთ, გასული საუკუნის 70-იან წლებში  თბილისში მოხდა. კრიმინალურ ისტორიას საარქივო დოკუმენტებიდან ჟურნალი თბილისელები ავრცელებს.სტატიაში სახელები და გვარები შეცვლილია და მისი ვინმესთან მიმსგავსება შემთხვევითია:გასული საუკუნის 70-იანი წლების დასაწყისში თბილისში ვინმე „შავი ანჟელა“ ცხოვრობდა, რომელიც მილიციასთან იყო შეკრული და ბინძური სქემით მოქმედებდა. ეს ქალი, ძირითადად, ოპერის თეატრის წინ, ჭავჭავაძის ქუჩის აღმართთან დადგებოდა ხოლმე, კერძო მანქანას გააჩერებდა და სოლოლაკში წაყვანას სთხოვდა. მოკლე „იუბკაში“ გამოწყობილი ქალი მძღოლის გვერდით იკავებდა ადგილს და მთაწმინდის გავლით ჭონქაძის ქუჩაზე ჩამოდიოდა, ფულს იხდიდა და სადარბაზოში შედიოდა. კერძო მძღოლს კი, სულ რაღაც, 50 მეტრში სისხლის სამართლის სამძებროს თანამშრომლები აჩერებდნენ. მის ავტომობილს ჩხრეკდნენ და წინა სავარძლის ქვეშ ნარკოტიკებს პოულობდნენ, რომელიც, რა თქმა უნდა, „შავი ანჟელას“ მიერ იყო ჩადებული.„ნარკოტიკების ამოღების“ შემდეგ იწყებოდა ვაჭრობა და მილიცია „დამნაშავე მძღოლს“ ფულს ართმევდა და უშვებდა. შემდგომ კი წილი თანაბრად ტყდებოდა და ანჟელაც თავისას იღებდა. 27 წლის „შავი ანჟელა“ სინამდვილეში ოლღა სიდამონიძე იყო. ის საქართველოს ერთ-ერთი რაიონიდან იყო და ოჯახიდან მეძავობის გამო გამოაგდეს.თბილისში ჩამოსულმა ქალმა საქართველოს დედაქალაქშიც განაგრძო თავისი საქმიანობა და კალინინის (მთაწმინდის) რაიონის მილიციის თანამშრომელს ვასიკო ქებურიას გადაეკიდა, მისგან ვაჟი გააჩინა და ისევ ბინძურ საქმიანობას მიჰყო ხელი. ქებურიას ცოლ-შვილი ჰყავდა. ვაჟს არ აღიარებდა და ანჟელამ ბიჭს თავისი გვარი მისცა. აქედან გამომდინარე, ქებურია იძულებული გახდა, თბილისი დაეტოვებინა და სამუშაოდ ქალაქ სოჭში გადასულიყო.შურისძიებაჯემალ სიდამონიძე, სულ რაღაც 5 წლის იყო, როდესაც „შავი ანჟელა“ ყელგამოჭრილი იპოვეს მთაწმინდაზე, ეგრეთ წოდებულ „მუსორტრესტის“ ტერიტორიაზე, სადაც ქალაქის დასუფთავების სამსახური იყო განთავსებული. ოლღა სიდამონიძეს არტერია ჰქონდა გადაჭრილი, სხეულზე კი მკვლელს 20 ჭრილობა მიეყენებინა. ეს დანაშაული კალინინის რაიონის პროკურატურის ქვემდებარე იყო და გამოძიება განსაკუთრებული სისასტიკით ჩადენილი მკვლელობის მუხლით აღიძრა.მილიციამ კი ორი დღის შემდეგ 30 წლის ვალიკო ვიბლიანი დააკავა, რომელმაც „შავი ანჟელას“ მკვლელობა აღიარა. ვიბლიანის განცხადებით, ერთი თვის წინ „ანჟელამ“ მას მორფის ამპულები ფარულად ჩაუდო ავტომობილში, რის გამოც მილიციამ მას 3 ათასი მანეთი გამოსძალა.ვიბლიანს სასამართლომ 15 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯა და რუსეთში განსაკუთრებული რეჟიმის კოლონიაში გაგზავნეს. ობლად დარჩენილი ჯემალ სიდამონიძე კი უპატრონო ბავშვთა სახლში გაამწესეს და მისი აღზრდა სახელმწიფომ აიღო თავის თავზე.სასტიკი მკვლელობებიგორბაჩოვისეული „პერესტროიკა“ ჯერ კიდევ ძალას იკრებდა. უზარმაზარ ქვეყანაში ყველა სტრუქტურა გამართულად მუშაობდა, ხალხი კი თავისუფალ სიტყვას ჯერ კიდევ არ იყო ჩვეული. თუმცა, ხალხში ხმა დადიოდა, რომ ქვეყანაში პირსისხლიანი მანიაკი გამოჩნდა, რომელიც სასტიკად უსწორდებოდა თავის მსხვერპლს.საქმე ის იყო, რომ ქალაქ სოჭში განსაკურთებული სისასტიკით მოკლეს მილიციის პოლკოვნიკი ვასიკო ქებურია. ის ერთ-ერთი რაიონის სისხლის სამართლის სამძებროს უფროსი იყო და არა მარტო ქალაქში, რეგიონშიც კარგად იცნობდნენ. ძალოვნები ვარაუდობდნენ, რომ ქებურია რომელიმე „შავი სამყაროს“ წარმომადგენელმა მოკლა შურისძიების მიზნით, რადგან ქართველი პოლკოვნიკი დაუნდობლობით იყო გამორჩეული და არაერთი ბოროტმოქმედი ჰყავდა გამწარებული, მათ შორის, ლიკვიდირებულიც.მთელი მილიცია ფეხზე იდგა და რამდენიმე ეჭვმიტანილიც დააკავეს. თუმცა მალევე გაუშვეს, რადგან უდანაშაულოები იყვნენ. ამგვარად, ეს საქმე ჩიხში იყო შესული. მოკლულ ქებურიას გული ჰქონდა ამოჭრილი, თვალები დათხრილი და სასქესო ორგანო ამპუტირებული. ამ შემთხვევიდან ერთი თვის მერე თბილისში, ნახალოვკაში 46 წლის ვალიკო ვიბლიანის ცხედარი აღმოაჩინეს, რომელიც ზუსტად იმავე ხელწერით იყო მოკლული, როგორც პოლკოვნიკი ქებურია სოჭში... განაგრძეთ კითხვა