1713973053

„საფლავის შიგნით შევდივარ, წყვდიადში გზას ვიკვლევ... სადაც იესოს ცხედარი ესვენა, მუხლს ვიყრი უფლის შიშით და...“- პატრიარქი დიოდორე I წმინდა ცეცხლის გარდამოსვლაზე   

წმინდა ცეცხლის გარდამოსვლა, მართლმადიდებელთა რწმენით, უდიდესი საიდუმლოა, რომელიც ყოველწლიურად დიდ შაბათს, აღდგომის წინა დღეს, მაცხოვრის საფლავზე აღესრულება.წმინდა ცეცხლი, რომელიც იერუსალიმში მაცხოვრის ტაძრის კუვუკლიიდან გამოაქვთ, სიმბოლურად გამოსახავს საფლავიდან გადმოსულ „ნათელ ჭეშმარიტს“-  იესო ქრისტეს აღდგომას.გადმოცემის თანახმად, ზეციური ცეცხლის რიტუალი, იერუსალიმის აღდგომის ტაძარში, III საუკუნიდან სრულდება.წმინდა ცეცხლის გადმოსვლისთვის აღდგომის ტაძარში მომლოცველები მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნიდან ჩადიან. მათ შორის, მომლოცველები საქართველოდანაც.მაცხოვრის საფლავზე აღმართული სამლოცველოდან, კუვუკლიადან,  წმინდა ცეცხლი იერუსალიმისა და სრულიად პალესტინის პატრიარქს, თეოფილე მესამეს გამოაქვს. იერუსალიმის პატრიარქი დიოდორე I (1923-2000) ცეცხლის გარდამოსვლის შესახებ:„როდესაც ცეცხლი ქრება (საუბარია უწინ ანთებულ კანდლებზე), მე ვიხრები და საფლავის შიგნით შევდივარ. იქიდან წყვდიადში გზას ვიკვლევ ქვაბულის შიგნით შესასვლელში, იქ, სადაც იესოს ცხედარი ესვენა. მუხლს ვიყრი უფლის შიშით და...წარმოვთქვამ გარკვეულ ლოცვებს, რომლებმაც ასწლეულების გავლენით მოაღწია ჩვენამდე, და ველოდები. ზოგჯერ ლოდინი რამდენიმე წუთია საჭირო, თუმცა ჩვეულებრივ, სასწაული აღსრულდება ხოლმე ლოცვების დასრულებისთანავე.ქვის წიაღიდან, რაზედაც ქრისტეს ცხედარი ესვენა, მოედინება შეუდარებელი ნათელი. როგორც წესი, მას ცისფერი დაჰკრავს, თუმცა შეიძლება, ფერი იცვალოს და განსხვავებული შეფერილობები შეიძინოს.ამ მოვლენის აღწერა შეუძლებელია. შუქი ქვიდან ჩნდება, რომელიც ტბას ემსგავსება. საფლავის ქვას თითქოს ნოტიო ღრუბელი ფარავს, თუმცა ეს შუქია. ყოველ წელს ის განსხვავებულად გვევლინება. ზოგჯერ მთელ კუვუკლიას ანათებს ისე, რომ გარეთ მყოფი ადამიანებიც კი, თუ მათ საშუალება აქვთ შემოიხედონ, ამჩნევენ, რომ შიგნითა სივრცე შუქით ივსება.ეს ცეცხლი არ წვავს. მას სხვა ბუნება აქვს, არა ფიზიკური, არა ისეთი, როგორიც კანდელშია. გარკვეულ ალაგს ის მაღლა იზიდება და სვეტს ქმნის, ამ ალს სხვა ბუნება აქვს, ასე რომ, მე შემიძლია, მოვუკიდო ჩემს სანთლებს.ვიღებ და გამოვდივარ, თავდაპირველად ცეცხლს სომეხთა პატრიარქს გადავცემ, შემდეგ კოპტს. ბოლოს მე ვურიგებ ცეცხლს ტაძარში მყოფთ...ჩვენს ეკლესიებში ჩვენ ვაწყდებით მრავალ სასწაულს, სასწაული ჩვენთვის არ არის რაიმე უცნაური... თუმცა ვერც ერთი სასწაული თავისი სიმბოლურობითა და ძალით ვერ შეედრება წმინდა ცეცხლის სასწაულს.ეს სასწაული - ღვთაებრივი საიდუმლოა. ის ქრისტეს აღდგომას იმდენად აცოცხლებს ჩვენთვის, რომ თითქოს სულ რამდენიმე წლის წინ აღსრულდა ეს ყოველივე.მე იერუსალიმში 1939 წლიდან ვცხოვრობ, ქალაქში 15 წლის ასაკში ჩამოვედი, მას შემდეგ ვესწრები წმინდა ცეცხლის გარდამოსვლის ღვთისმსახურებას, სასწაულის მოწმე 61-ჯერ ვიყავი. ჩემთვის არ არსებობს შეკითხვა, მწამს თუ არა სასწაულის უტყუარობა...“

1712609635

„დღემდე არავისთან მილაპარაკია, თქვენ პირველი ხართ“ - 9 ამბავი 9 აპრილზე

ისტორიები, რომლებსაც 9 აპრილის დაღუპულების ოჯახების წევრებისგან 33 წელია ვისმენთ, ამოუწურავია და თითქმის არასდროს მეორდება. ბუნებრივია, არც წლევანდელი 9 აპრილია გამონაკლისი. „პრაიმტაიმმა“ 9 აპრილს დაღუპულების 9 ოჯახის ისტორია მოამზადა.პრაღაში მიდიოდნენ მეგობრები და ბილეთები დააბრუნამერი სადრაძე, თამარ დოლიძის ბიცოლა: „თამუნა განსაკუთრებული ბავშვი იყო, უშიშარი. ის ჩემს ორ შვილთან ერთად გავზარდე.თამუნა პატრიოტი იყო. ეროვნულ მოძრაობაში იყო ჩართული. პრაღაში მიდიოდნენ მეგობრები, ზვიადმა როცა გამოაცხადა ყველა უნდა მოვიდეს მიტინგზეო. ბილეთები უკან ჩააბარა.დავურეკე ჩემს მულს, თამუნა არ გაუშვა მიტინგზე, ტანკები შემოდიან და რამე არ მოხდეს-მეთქი. მეზობელი შეხვდა, სოდიანი წყლითა და მარილით გარბოდა მიტინგზე, გაზებს გაუშვებენო, ზვიადმა თქვაო და თვალების დასამუშავებლად. მეზობლის ქალს უთქვამს, სად მიდიხარ თამუნა უკვე ძალიან საშიში მდგომარეობაა, ტანკები შემოვიდნენო. გაკვირვებული თვალებით მიყურებდა და მიპასუხა, რას ამბობ ვერა დეიდა, თუ ჩემი სისხლი დაიღვრება ჩემი სამშობლოსა და დამოუკიდებლობისთვის, ამაზე დიდი ბედნიერება რა არისო. ჩემი თამუნა ემსხვერპლა სამშობლოს თავისუფლებას.თამუნა დილას 9 საათზე მორგში ვიპოვეთ. პალტოთი ვიცანი, ყველანი დასიებულები იყვნენ, არ ვიცი რა შეასხეს. თამუნას დედა 5 წელიწადში გარდაიცვალა, შვილის გარდაცვალებიდან.მე და დედა ხელჩაკიდებულები ვიდექით, როცა დარბევა დაიწყოთეონა ბაღათურია, ექიმ მზია ჯინჭარაძის შვილი: „იმ დღეს დედასთან და ჩემს დასთან ერთად წავედით რუსთაველის გამზირზე. გვიხაროდა ერთმანეთის ნახვა, იყო ამაღლებული განწყობა. არ ველოდით რომ ასეთი საბედისწერო დღე იქნებოდა ჩვენთვის.ჩემი და პატარა იყო, 15 წლის. ღამე დედამ ის სახლში წაიყვანა და თვითონ დაბრუნდა. მე და დედა ხელჩაკიდებულები ვიდექით. როცა დარბევა დაიწყო დავკარგეთ ერთმანეთი. მე სრულიად უცნობი ადამაიანები დამეხმარნენ. ეკლესიის ეზოში ჩამახტუნეს. დედას ვეძებდი ყველგან, მთელი ღამე და ბოლოს რესპუბლიკური საავადმყოფოს მორგში ვიპოვე. მქონდა წინათგრძნობა, რომ აღარ იყო. დიაგნოზი მძიმე მოწამვლა იყო, ასევე ხელკეტი ჰქონდა ჩარტყმული.ნათია ბაღათურია, ექიმ მზია ჯინჭარაძის შვილი: მახსოვს, რომ დედამ როცა დამტოვა სახლთან ხელს რაღაცნაირად ვუქნევდი, რა წინათგრძნობა იყო არ ვიცი…43 წლის იყო, ფსიქიატრი გახლდათ. მემორიალთან არასოდეს გავსულვართ, სულ საფლავზე მივდივართ ხოლმე.“ორმოცი გასული იყო, გონს რომ მოვედი და არ მეუბნებოდნენ, ეკა რომ აღარ იყოლალი ბეჟანიშვილი, ეკა ბეჟანიშვილის დედა: „არაფერი არ შეცვლილა თითქოს. დედისთვის არასოდეს არაფერი შეიცვლება. ერთადერთი ველოდები ამ დღეს და მის დაბადების დღეს. ახლა ეკა 46 წლის გახდებოდა.ეკა მასწავლებელთან მამამისმა წაიყვანა. მასთან ერთად პარალელური კლასელი იყო. არასოდეს არ მიფიქრია, რომ ასეთი სასწაული მოხდებოდა. 8 საათზე სახლში არ მოსულა, მე და ჩემი მეუღლე მის მოსაძებნად წავედით. სამჯერ მოვედით სახლში, გვეგონა თვითონ მოვიდოდა. ბუნდოვნად მახსოვს, პატრიარქის გამოსვლას ვუსმენდით. მოვიწამლე და აღარაფერი მახსოვს… ორმოცი გასული იყო გონს რომ მოვედი და არ მეუბნებოდნენ ეკა რომ აღარ იყო. კედლის ნგრევა დავიწყე, ეკა ფეხშიშველი მოვიდოდა ჩემს სანახავად, დამამშვიდებელი გამიკეთეს. დედა მოვიდა. მივხვდი რომ ეკა აღარ იყო… ბევრჯერ მიფიქრია, თუ ამდენი ბრძოლა ეწერა ჩვენს ქვეყანას ბოლო ის დღე ყოფილიყო…აზრზე რომ მოვედი აღარავინ აღარ იყო – ზოგი მკვდარი იყო, ზოგიც – მოწამლულინუკრი ალბუთაშვილი, ზაირა კიკვიძის შვილი: „რუსის ტანკები რომ ჩამოატარეს აღშფოთებული იყო, „არ უნდა შევარჩინოთო“ – ამბობდა. ცალცალკე ვიყავით. არეულობის დროს ვეძებდი და ვერ ვპოულობდი. აზრზე რომ მოვედი აღარავინ აღარ იყო, ზოგი მკვდარი იყო, ზოგიც მოწამლული. არამიანცის პროზექტურაში ვიპოვე. დასკვნაში ეწერა, რომ ქლორითა და ციანიდით იყო მოწამლული. სრულად

1712313000

„არა დედა, ამას არასოდეს ამოვიღებ, ეს საქართველოს ეკალი არისო“ - პატარა ემიგრანტის ემოციური ისტორია

ჟურნალი "კარიბჭე" აქვეყნებს ემიგრანტის წერილს, რომელიც ერთი გოგოს დიდ სიყვარულზეა, რომელსაც საქართველო ძალიან უყვარს.წერილს უცვლელად გთავაზობთ:"მოგესალმებით. ძალიან დიდი თავმდაბლობით მინდა ერთი პატარა ამბავი მოგითხროთ, რომელიც ჩემს პატარა გოგოს ნინოს გადახადა. ჩვენ ოჯახით 2004 წელს საბერძნეთში წამოვედით დროებით საცხოვრებლად , ნინო მაშინ 4 წლის იყო და ძალიან განიცდიდა საქართველოდან წამოსვლას, განსაკუთრებით ბებიასთან და ბაბუასთან განშორებას. 2 წლის მერე დავბრუნდით საქართველოში და ბავშვებმა 2 ძალიან ბედნიერი კვირა გაატარეს სოფელში. როცა ისევ დავბრუნდით საბერძნეთში, ერთ დღეს (დაახლოებით ერთი კვირის დაბრუნებულები ვიყავით), ნინო მოვიდა და მეუბნება: დედა ხელი მტკივა და ვეღარ ვუძლებ, გაწითლებული მაქვსო, დავხედე და ეკალი ჰქონდა ხელის გულზე და დაჩირქებოდა. მე ვუთხარი: უნდა ამოგიღო, დედა, ეკალი, დაჩირქებული გაქვს-მეთქი. იმ წამსვე ხელი გამომგლიჯა, ჩაიხუტა და მითხრა: არა დედა, ამას არასოდეს ამოვიღებ, ეს საქართველოს ეკალი არისო. რამდენიმე დღე კიდევ გაუძლო ტკივილებს და ეკალი არაფრით არ ამომაღებინა ხელიდან.ახლა ნინო 15 წლისაა, ჩვენ ისევ საბერძნეთში ვცხოვრობთ, ნინო ძალიან წარმატებული მოსწავლეა, ახლაც საქართველოს და თავისი სოფლის სიყვარულით ცხოვრობს. აუცილებლად დავბრუნდებით, როცა სკოლას დაამთავრებს. დღესაც, როცა ამ ამბავს ვახსენებ, ისევ ტირის.დიდი მადლობა, არ ვიცი რატომ, მაგრამ გადავწყვიტე რომ ეს ამბავი თქვენთვის მომეყოლა. ასე ძალიან უყვარს ყველას ჩვენი სამშობლო",-წერს თეა ლომაშვილი.

1712171700

„დედა, მიშველე...“ - 6 წლის ბიჭის ტრაგიკული ისტორია, რომლის სამაშველო ოპერაცია პირდაპირი ეთერით გადაიცემოდა (იტალია)

1981 წელს იტალიაში, ქალაქ ვერმიჩინოში 6 წლის ალფრედო რამპლის სამაშველო ოპერაცია მთელი ქვეყნის მასშტაბით, პირდაპირი ეთერით გადაიცემოდა. ბიჭუნა არტეზიული ჭისგან გაჩენილ 80-მეტრიან ნაპრალში ჩავარდა. მის ისტორიაში ბევრი რამ ბოლომდე გაუგებარი დარჩა. მაგალითად, მასწავლებელი, რომლის კუთვნილ მიწის ნაკვეთზეც ჭა მდებარეობდა, ირწმუნებოდა, რომ ის თავღია არ ყოფილა და კარგად იყო დაცული. მოწმეები საპირისპიროს ამტკიცებენ.11 ივნისს ქალაქის სამაშველო სამსახურის უფროსმა უკვე იცოდა მომხდარი უბედური შემთხვევის შესახებ. ის თავად მივიდა ჭასთან და საკუთარი ყურით მოისმინა, როგორ ეძახდა ალფრედო დასუსტებული ხმით დედას. სამაგიეროდ, ჭაში ჩანათება მხოლოდ ტელერეპორტიორების მძლავრი პროჟექტორებით მოხერხდა, რადგან სამაშველოს ასეთი ხელსაწყო არ აღმოჩნდა. ცხადი იყო, რომ ადგილობრივ ძალებს არც კომპეტენცია და არც სათანადო აღჭურვილობა არ ჰყოფნიდათ, რომ ამ მძიმე ინციდენტს გამკლავებოდნენ. დამატებითმა ძალებმა, რომლებიც ქვეყნის სხვა რეგიონებიდან გამოიძახეს, უცნაური გადაწყვეტილება მიიღეს. ჭაში ჩაუშვეს ხის დაფა, რომ ალფრედო მასზე აცოცებულიყო და ზემოთ ამოეყვანათ. ის ვერ გაითვალისწინეს, რომ დაშავებული და დასუსტებული ბავშვი, რომელიც გაჭედილი იყო ნაპრალში, ამას ვერ მოახერხებდა. ცოტა ხანში უარესი რამ მოხდა - დაფა 24 მეტრის სიღრმეზე მოწყდა და თითქმის მთლიანად გაჭედა ჭის ისედაც ვიწრო ღიობი.ტელევიზიების წარმომადგენლებმა ჭაში მიკროფონი ჩაუშვეს. ამჯერად უკვე გარკვევით ისმოდა უმწეო ბავშვის ტირილი, საშველად კი დედას ეძახდა. ”დედა, ამომიყვანე აქედან, ხელი და ფეხი მტკივა, დავიღალე” - ისმოდა მიკროფონში. დედა, ფრანკა რამპლი მწუხარებისგან გოდებდა, გული უკვდებოდა შვილის ხმის გაგონებაზე, თუმცა ვერაფერს შველოდა. თვითმხილველები ჰყვებოდნენ, რომ ქალი ერთ დღეში დაბერდა.უბედური შემთხვევიდან უკვე რამდენიმე საათი იყო გასული, როცა ჭაში ახალგაზრდა სპალეოლოგი ჩაძვრა, თუმცა მხოლოდ გაჭედილ დაფამდე მიაღწია, უკან ამოსულმა კი მაშველებს ურჩია, გამოცდილი სპალეოლოგებისთვის მიემართათ. რატომღაც ახალგაზრდის რჩევა არ გაითვალისწინეს.სამაშველო სამსახურმა ახალი იდეა წამოაყენა - გვერდით ახალი შახტა გაებურღათ და ისე გამოეყვანათ ბიჭი. ამ საქმის შემსრულებელი ბრიგადის ხელმძღვანელმა ტულიო ბერნაბეიმ გამოთქვა ზრი, რომ ბურღვის ვიბრაცია უარეს საქმეს იზამდა - შეიძლებოდა ბიჭი უფრო ქვემოთ ჩავარდნილიყო. არც მას მოუსმინეს.ადგილზე იტალიის მაშინდელი პრეზიდენტი, სანდრო პერტინი მივიდა და მიკროფონების წინ დაიმედებულმა განაცხადა, რომ ბიჭუნას გადარჩენის ოპერაცია სულ მალე წარმატებით დასრულდებოდა, რადგან ოპერაციაში 100-ზე მეტი მაშველი მონაწილეობდა. საუბედუროდ, არც მას მოსვლია აზრად, რომ საქმეში საერთაშორისო დონის მაშველები და ამ საქმის ნამდვილი პროფესიონალები ჩაერთოთ.როგორც მოსალოდნელი იყო, ახალი შახტის ბურღვის ხმამ ბიჭი კიდევ უფრო შეაშინა და პანიკაში ჩააგდო. საბოლოოდ კი მბურღავის საშინელი ვარაუდი გამართლდა, ვიბრაციამ მიწის ჩაშლა გამოიწვია და ბიჭუნა კიდევ 29 მეტრით დაბლა ჩავარდა. მიკროფონში უკვე მისი აზრს მოკლებული სიტყვები და ბოდვა ისმოდა.ტულიო ბერნაბეიმ თავად გადაწყვიტა ჭაში ჩაშვებულიყო, თუმცა 40 მეტრ სიღრმეზე სუნთქვა ვეღარ შეძლო, ფიზიკურადაც ვეღარ ეტაოდა ნაპრალში. ბიჭუნას დასუსტებული ხმა კი მაინც ესმოდა. საბოლოოდ ალფრედომდე, ანუ 55 მეტრ სიღრმემდე ერთ-ერთმა მუშამ, ანჯელო ლიკერიმ ჩააღწია. ბავშვს შეეხო, სახეც გაუთავისუფლა ჭუჭყისგან, თუმცა ამოყვანა ვერ შეძლო. ბიჭუნა გაჭედილი იყო ნაპრალში და ანჯელოს ის ხელიდან უსხლტებოდა.ამ შემთხვევის შემდეგ ანჯელოს ჯანმრთელობა სამუდამოდ შეირყა. ის თავით ქვემოთ 2 საათის განმავლობაში ეკიდა, რაც ადამიანის შესაძლებლობებთან შეუთავსებელია.”წლების განმავლობაში მესიზმრებოდა კოშმარებში ალფერდო. კარგად მახსოვს, როგორ ახლოს ვიყავი ბიჭთან, მაგრამ ვერაფრით ამოვაძვრინე, სახეზე შევეხე, პირი მიწისგან გავუსუფთავე, თითებზეც შევეხე, მაგრამ ვერ შევძელი” - იხსენებდა ის.მას შემდეგ კიდევ ერთი მოხალისე ჩაძვრა ჭაში, თუმცა მან განაცხადა, რომ ბიჭუნა უკვე აღარ სუნთქავდა.”არ სუნთქავს, თავი უკან აქვს გადაგდებული” - თქვა მან.ბევრს სასწაულის იმედი ჰქონდა და არ სჯეროდა ალფრედოს სიკვდილი. სამაშველო ოპერაცია და მისი პირდაპირი ტრანსლირება დასრულდა. მას შემდეგ დიდხანს განიხილავდნენ ამ ამბავს, მსჯელობდნენ შეცდომებზე, გაშვებულ შანსებზე, თუმცა ყველა აღიარებდა, რომ იტალია უძლური აღმოჩნდა პატარა ბიჭუნას ტრაგედიის წინაშე. ალფრედოს სახელი იტალიაში არაერთ ქუჩას დაერქვა. დედამისმა ”ბავშვების სამოქალაქო თავდაცვის ცენტრი” ჩამოაყალიბა, რომელიც ალფრედოს სახელობისაა და დღემდე მუშაობს.ასევე ნახეთ:ნონა გაფრინდაშვილმა ხვიჩა კვარაცხელიას მშობლებს საკოლექციო ჭადრაკიდან მეფის ფიგურა გადასცაცნობილია სპორტსმენის ვინაობა, რომელიც დაბა ბაკურიანში, თოვლის მასაში მოყვა და დაიღუპა„ეს სამჯერ გაიმეორეთ“ - რა გავაკეთოთ იმისთვის, რომ სოციალურ ქსელებში ფოტოს დადების არ შეგვეშინდეს

1711965597

„ვთხოვე პროკურორს, თუ გაძლევს კანონი მაგის უფლებას, გაათავისუფლე, ციხე არაა სასჯელი, მკვლელი გარეთ ცოცხლად რომ დადის ეს სიკვდილზე მეტია“ - ტარიელ ხარხელაური შვილის მკვლელზე

ქართველი პოეტი ტარიელ ხარხელაური გადაცემას „როგორ გადავრჩი“ სტუმრობდა, სადაც შვილის მკვლელზე ისაუბრა. მისი განცხადებით, მას შვილის მკვლელის დაჭერა არ მოუთხოვია, პირიქით, პროკურორს და მოსამართლეს მისი გათავისუფლება სთხოვა.წამყვანის კითხვაზე, – რატომ? ტარიელი პასუხობს, რომ მკვლელისთვის სასჯელი ცოცხლად სიარულია.„ჩემი შვილი ჩემზე მეტად კომუნიკაბელური იყო. მე უფრო მეტად კონფლიქტური ვარ, შემეძლო ხოლმე, რომ ბევრ რამეზე უკან არ დამეხია, ამას უკან დახევა შეეძლო, რომ კონფლიქტი აერიდებინა.მკვლელი მეზობელი სოფლიდან იყო. მამამისსაც ვიცნობდი, მაგრამ ამ ამბის მერე მერიდებოდა, ვერ ბედავდა ჩემთან შეხვედრას. მკვლელი დაკრძალვის მეორე დღეს ჩაბარდა პოლიციას.მე არ დამიწერია განცხადება, ვთხოვე პროკურორს, მოსამართლესაც, თუ გაძლევს კანონი მაგის უფლებას, გაათავისუფლე, ციხე მკვლელისთვის არაა სასჯელი, სასჯელი ცოცხლად სიარულია.. ეს სიკვდილზე მეტია“, – აცხადებს ტარიელ ხარხელაური. 

1711903455

გაღვიძებისთანავე ხმამაღლა ვტიროდი, მოვთქვამდი, რომ ეს მხოლოდ სიზმარი იყო... - დიანა ღურწკაიას მძიმე ბავშვობა თბილისის ინტერნატში

რუსეთში მცხოვრები ქართველი მომღერალი, დიანა ღურწკაია ბავშვობიდან სკოლა-ინტერნატში იზრდებოდა. პატარა გოგონასთვის ძალიან მძიმე იყო დედ-მამასთან თვეობით განშორება და უცხო ადამიანების გვერდით ცხოვრება. დიანამ რუსი მაყურებლისთვის თბილისში მდებარე უსინათლო ბავშვთა სკოლა-ნტერნატში განვლილი ეს მძიმე დღეები გაიხსენა."ღამღამობით მესიზმრებოდა დედა, გაღვიძებისთანავე კი ხმამაღლა ვტიროდი, მოვთქვამდი, რომ ეს მხოლოდ სიზმარი იყო. კარადაში შენახულ ჩემოდანს ოდნავ ვხდიდი თავს, რომ სახლის სურნელი შემეყნოსა. მერე სწრაფად ვხურავდი, რათა ეს სუნი ჩემოდნიდან მთლიანად არ გამქრალიყო. ამ კედლებში თავმოყრილია ყველაფერი - ცრემლებიც, სიხარულიც, ბედნიერებაც და მონატრებაც", - აცხადებს მომღერალი ვიდეოსიუჟეტში. ყველაფრის მიუხედავად, მშობლების გადაწყვეტილებას დიანა გამართლებულად მიიჩნევს, ვინაიდან რომ არა სკოლა-ინტერნატი, არავინ იცის, მოხვდებოდა თუ არა დიდ სცენაზე.ასევე ნახეთ:„მე და რელიგია ვეღარ ვმეგობრობთ... ჩემი შვილი ამას არ იმსახურებდა...“ - გიორგი ცინცაძის ემოციური პასუხინონა გაფრინდაშვილმა ხვიჩა კვარაცხელიას მშობლებს საკოლექციო ჭადრაკიდან მეფის ფიგურა გადასცა„ეს სამჯერ გაიმეორეთ“ - რა გავაკეთოთ იმისთვის, რომ სოციალურ ქსელებში ფოტოს დადების არ შეგვეშინდეს

1711702610

„გოგონების თავები სახლში მიჰქონდა და მათთან ერთად იძინებდა...“ - სიკვდილმისჯილი ტედ ბანდის საქმის შემზარავი დეტალები

ტედ ბანდი აშშ-ს ისტორიის ერთ-ერთი განსაკუთრებულად სასტიკი სერიული მკვლელია. მისი ამბავი მრავალი რომანისა თუ ფილმის ინსპირაცია გახდა. მან 36 ადამიანის მკვლელობა აღიარა, თუმცა დღესდღეობით დაზუსტებით არავინ იცის, თუ რამდენი ადამიანი მოკლა სინამდვილეში და როდის დაიწყო მისი მკვლელობები. კრიმინალისტების ვარაუდით, მსხვერპლთა რიცხვი, სინამდვილეში, საკმაოდ აღემატება ტედის მიერ აღიარებულ რაოდენობას.თეოდორ რობერტ ბანდი 1946 წლის 24 ნოემბერს დაიბადა. ამ დროს ტედის დედა - ელეანორ ლუისა კოუელი 22 წლის მარტოხელა ქალი გახლდათ და შესაბამისად ტედის ბიოლოგიური მამის ზუსტი ვინაობა საზოგადოებისთვის დღემდე უცნობია. ადრეულ ასაკში ოჯახი ტედს ატყუებდა, რომ მისი ბებია-ბაბუის ნაშვილები ბავშვი იყო, ხოლო ლუისა მისი და გახლდათ. მოგვიანებით კი ლუისა კოუელმა ჯონი ბანდიზე იქორწინა, რომელმაც ტედი იშვილა და მას გვარიც მისცა.ბანდი სტანდარტულ, არაფრით გამორჩეულ ოჯახში იზრდებოდა და საკმაოდ ნიჭიერი ბავშვიც იყო, თუმცა მას არასდროს გამოსდიოდა თანატოლებთან ურთიერთობა. სამი წლის ასაკში იგი გატაცებული იყო დანებით.1972 წელს ბანდიმ ვაშინგტონის უნივერსიტეტში ფსიქოლოგიის ფაკულტეტი დაამთავრა. მომავალში სამართლის სკოლაშიც ჩაირიცხა, თუმცა სწავლა არ დაუსრულებია. უნივერსიტეტში სწავლისას ტედს მდიდარი, ლამაზი და ახალგაზრდა შეყვარებული ჰყავდა, რომელთან დაშორებაც მისთვის გარდამტეხი აღმოჩნდა. საზოგადოებაში გავრცელებული ვერსიის თანახმად, ბანდის მსხვერპლთა უმეტესობა მის ყოფილ შეყვარებულს ძალიან ჰგავდა.ტედის მკვლელობები სავარაუდოდ 1974 წელს დაიწყო, როდესაც სიეტლსა და ორეგონში რამდენიმე გოგონა უგზო-უკვლოდ დაიკარგა. მოწმეთა ჩვენებები ერთმანეთს საეჭვოდ ემთხვეოდა - გაუჩინარებამდე რამდენიმე წუთით ადრე, გოგონები მამაკაცთან ერთად შენიშნეს, რომელსაც ტედი ერქვა.ძირითად შემთხვევაში ბანდი გოგონების სიკეთით სარგებლობდა. იგი თავს შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე პირად ასაღებდა და მსხვერპლს დახმარებას სთხოვდა. მანქანის ყიდვის შემდეგ კი ქალებს თავში ძლიერი ჩარტყმით უგონო მდგომარეობაში აგდებდა და იტაცებდა.როგორც წესი, ტედი მსხვერპლს ცემით კლავდა ან ახრჩობდა. საბოლოოდ კი დანაწევრებულ ცხედრებს ბუნებაში მალავდა. ვრცელდება ინფორმაცია, რომ ხანდახან კაცს გვამები სახლში მიჰქონდა და თავს სექსუალურად იკმაყოფილებდა. ზოგიერთ შემთხვევაში კი, მხოლოდ გოგონების თავები მიჰქონდა და მათთან ერთად იძინებდა.1974 წელს ტედ ბანდი სამართლის ფაკულტეტზე ჩაირიცხა და იუტაში გადავიდა. სწორედ აქედან დაიწყო გოგონების გაუჩინარების ახალი სერიაც.1975 წელს ბანდიმ კეროლ დარონჩის გატაცება სცადა, თუმცა გოგონამ გაქცევა მოახერხა. გატაცების მცდელობისთვის ტედ ბანდი გაასამართლეს და 15 წლამდე თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯეს. მოგვიანებით კი სასამართლოსთვის ტედის სხვა დანაშაულებიც გახდა ცნობილი.დაპატიმრებიდან ერთი წლის შემდეგ, ტედმა ციხიდან გაქცევა მოახერხა, თუმცა, იგი ერთ კვირაში დააკავეს. მეორე გაქცევის დროს კი, პოლიციამ ბანდის გაუჩინარება მისი გაქცევიდან 15 საათის შემდეგ აღმოაჩინა, რა დროსაც მან ფლორიდაში ჩასვლა მოასწრო. ტედი ფლორიდის უნივერსიტეტში შეიჭრა, სადაც მან ორი გოგონა მოკლა. მოგვიანებით, მან 12 წლის ბავშვის სიცოცხლეც იმსხვერპლა. საბოლოოდ, პოლიციამ მაინც მოახერხა მკვლელის პოვნა და იგი კვლავ დააკავეს. სრულად

1711550353

ფუნიკულიორი 119 წლისაა

1900-იან წლებში გაჩნდა ე.წ. ზედა თბილისის გაშენების იდეა. გეგმის მიხედვით „ზედა თბილისი“ მთაწმინდის პლატოზე უნდა გაშენებულიყო. შემუშავდა „ზედა თბილისის“ განაშენიანების გეგმა და ქუჩათა ქსელი. უმთავრესი პრობლემა „ქვედა თბილისთან“ სატრანსპორტო კომუნიკაცია იყო. ამ პრობლემის გადაჭრის გზა კი თბილისის ტრამვაის ქსელის მფლობელმა ბელგიურმა კომპანიამ წარმოადგინა.119 წლის წინ, 27 მარტს პირველად, ფუნიკულიორის ტრამვაი გაეშვა. გახსნის ცერემონია კი 1905 წლის 27 იანვარს გაიმართა. 2012 წლიდან თანამედროვე ტექნოლოგიებით აღჭურვილი ფუნიკულიორი ფუნქციონირებს.საბაგირო რკინიგზის გზის სიგრძე – 501 მეტრია. ფუნიკულიორის ზედა სადგურის სიმაღლე ზღვის დონიდან 727 მ, ქვედა სადგურისა 460 მ, სადგურებს შორის დონეთა სხვაობა – 267 მ.მას დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა და აქვს მას თბილისისთვის.

1711456680

მასწავლებელი, რომელმაც სკოლამდე მისასვლელად უნდა „გადაიაროს 9 მთა“, „9 ზღვა“, „მოკლას გველეშაპი“... მისი შვილები კი დედის ტანსაცმელს იხუტებენ და ისე იძინებენ

„ღრმა ბავშვობაში მქონდა გადაწყვეტილი, რომ მასწავლებელი ვიქნებოდი. ყოველთვის ვამბობდი, რომ მომავალი თაობები უნდა აღმეზარდა, სწორედ რომ ჩემი პროფესიისა და ბავშვების უდიდესმა სიყვარულმა ამომიყვანა ლეჩხუმამდე და დამატოვებინა ჩემი ორი პატარა ანგელოზი, თვალცრემლიანი და ატირებული. ვიცი, როცაგაიზრდებიან, მაპატიებენ და გამიგებენ... თუმცა, მე ამ ბავშვებსაც ვჭირდები და მათ გვერდით ვიქნები ბოლომდე... მიყვარს თითოეული ჩემი აღსაზრდელი და ჩემი საქმე. სწორედ ეს სიყვარული მასულდგმულებს. მადლობას გიხდით თითოეულ თქვენგანს. ჩემთვის ყველაზე დიდი მიღწევა მოსწავლეების სიყვარულის დამსახურებაა დადღეს ამაყად შემიძლია ვთქვა, რომ მე ის დავიმსახურე“. - ამ კომენტარს გადავაწყდი სოციალურ ქსელში ვიდეოზე, სადაც ჩანს, რომ ქოლგიანი ქალი გზას მიიკვლევს მუხლამდე თოვლში, თან ამბობს, გაკვეთილზე მაგვიანდებაო და თოვლში წაიქცევა.ქალბატონი, რომელიც ასე რთულ გზას გადის სკოლამდე, ელენე (ელვირა ) ხურციძეა, ქუთაისიდან. ოჯახის ხელშეწყობით მოახერხა ისე, რომ თავისი ორი გოგონა აღსაზრდელად მამიკოს და ბებიას მიაბარა კვირაში 5 დღე,თვითონ კი მაღალმთიანი სოფლების ორ სკოლაში ინგლისურს ასწავლის.„ქუთაისელი ვარ,  სკოლის დასრულების შემდეგ ვსწავლობდი თბილისში, დავით აღმაშენებლის უნივერსიტეტში. ოჯახთან განშორება ძალიან რთული აღმოჩნდა ჩემთვის და პირველი კურსის დახურვის შემდეგ გადმოვედი ქუთაისში. დავამთავრე აკაკი წერეთლის სახელობის უნივერსიტეტი, ინგლისური ენა და ლიტერატურა. ვარ 32 წლის, მყავს არაჩვეულებრივი მეუღლე და ორი შვილი. ამჟამად ვმუშაობ წყალტუბოს რაიონის მაღალმთიან სოფელ დღნორისაში და საჩხეურში, რომელიც ლეჩხუმის მხარეს ეკუთვნის.ეს ორი სოფელი ერთმანეთისგან 4-5 კილომეტრითაა დაშორებული. განაწილებული მაქვს საათები ისე, რომ ორივესკოლაში ერთ დღეს არ მიწევს მისვლა, რაც ჩემი დირექტორების დიდი ხელშეწყობის შედეგია. მადლობა მათ ამისთვის. ვინაიდან ყოველდღე ქუთაისიდან აქ სიარული შეუძლებელია, რადგან მანძილი საკმაოდ დიდია - დაახლოებით 45-50 კმ - და ამ მანძილის გავლა ყოველდღე რთულია, ქუთაისიდან მოვდივარ ორშაბათს დილით ტაქსით და ვბრუნდები პარასკევს. დანარჩენი 5 დღე კი აქვე, სოფელში ვცხოვრობ მდგმურად, არაჩვეულებრივ ოჯახში.ერთ სკოლაში გვყავს 19 არაჩვეულებრივი მოსწავლე, მეორეში - სამი. ისეთი სიყვარულები არიან... თუმცა სამი მოსწავლე ძალიან ცოტაა“.ელენეს ძალიან უმძიმს კვირის განმავლობაში მცირეწლოვან შვილებთან განშორება, მაგრამ ამბობს, რომ სხვა გზა არა აქვს, რადგან პროფესიის სიყვარულმა გადაადგმევინა ეს ნაბიჯი...„ასე გამოვიდა, რომ შვილები დავტოვე... ნუ, „დატოვება“ არ მინდა ცუდად ნათქვამი გამომივიდეს, უბრალოდ, კვირაში რამდენიმე დღით... თუმცა, მანქანა რომ მყავდეს, ყოველდღე ქუთაისიდან ვივლიდი ალბათ, რადგან ჩემს პატარებს ღამე დაძინება უჭირთ დედიკოს გარეშე და მეუღლე ამბობს, რომ ჩემს ტანსაცმელს იხუტებენ და ისე იძინებენ. ამის მოსმენა კი დედისთვის რთულია.ეს გადაწყვეტილება კი მივიღე ჩემი პროფესიის სიყვარულით, ეს არ არის  მხოლოდ პროფესია, ჩემთვის ეს მთელი ცხოვრებაა... როგორც ღირსეული პედაგოგისთვის არსებობს ორი უმთავრესი და ამავდროულად უმნიშვნელოვანესი კრიტერიუმი პროფესიის არჩევისას - ესაა კონკრეტული საქმისადმი უპირობო სიყვარული... მასწავლებლის პროფესია მიმზიდველი იყო ჩემთვის ბავშვობიდან, ყოველთვის ვამბობდი, რომ მომავალი თაობები უნდა აღმეზარდა. ვფიქრობ, თუ ბავშვი არ გიყვარს, სკოლაში ვერ იმუშავებ. არ ვიცი, იქნებ ბევრმა არასწორად გამიგოს, თუ ვიტყვი, რომ ჩემი პროფესია გაგიჟებით მიყვარს, მიყვარს ის საქმე, რასაც ვაკეთებ, მიყვარსთითოეული ჩემი აღსაზრდელი. მე ამ საქმეში სულსა და გულს ვდებ და თითქოს ამით მარადიულად განვაგრძობ მათში არსებობას....სიყვარულის გარეშე არც ერთი საქმე არ გამოვა. მიმაჩნია, რომ ნამდვილი მასწავლებელი უნდა იყოს მეგობრული, ობიექტური, ყურადღებიანი ყველა ბავშვისადმი. ხმამაღლა ვიტყვი, რომ მე არ ვარ მხოლოდ ორი გოგონას დედიკო, ვთვლი, რომ ზუსტად იმდენივე შვილი მყავს, რამდენი მოსწავლეც აღმიზრდია.თუმცა გეტყვით იმასაც, რომ ბევრი ადამიანის უარყოფითი დამოკიდებულება გამოიწვია ჩემმა ასეთმა გადაწყვეტილებამ -„როგორ დავტოვე ბავშვები?!“ - მეკითხებიან... დიახ,მე დავტოვე საკუთარი მცირეწლოვანი შვილები თვალცრემლიანი, იმისთვის, რომ ვასწავლო მათ, ვისაც ვფიქრობ, ამ ეტაპზე ყველაზე მეტად ვჭირდები. საყვარელი საქმის კეთებით, დაუღალავი შრომითა და მიზანსწრაფულობით კი ყველა ჩემს ოცნებას რეალობად ვაქცევ, მჯერა... ბავშვების მხრიდან უდიდეს სიყვარულს ნამდვილად ვგრძნობ. ყველაზე მეტად მათი დაწერილი წერილები, ნაჩუქარი ყვავილები მაბედნიერებს, მათი პაწაწინა ხელებით შექმნილი. განცდა, რომ შენ ეს საჩუქარი დაიმსახურე, მათი ჩახუტება, როცა გამორბიან, ელენე მასწავლებელი მოდის, გაკვეთილზე ჩურჩული: „მიყვარს ელენე მასწავლებელი, ლუკა, შენ?“ „აუ, მეც“ - ეს სიტყვები ყველაფრის მთქმელია.„როგორც მივხვდი, სკოლამდე მისასვლელად უნდა „გადაიაროთ 9 მთა“, „9 ზღვა“, „მოკლათ გველეშაპი“... არ გიჭირთ?“რა თქმა უნდა, მიჭირს, ადვილი არაა, თუმცა ისევ გავიმეორებ, რომ როდესაც ამას სიყვარულით აკეთებ, ყველაფერი უფრო მარტივია. როცა ჯგუფში შევდივარ და ჩემი აღსაზრდელების გაბრწყინებულ თვალებს ვხედავ, იქყველაფერი მავიწყდება. ერთხელ ასეთი კურიოზიც შემემთხვა: თანამშრომელს მოვყავდი ქუთაისიდან. როდესაც დღნორისაში ამოვედით, აქ საკმაოდ დიდი თოვლი იყო. შიშისგან, ატირებული მანქანიდანაც კი გადმოვხტი, ფეხით წამოვალ-მეთქი...ადვილი არ არის, როცა  კვირაში 5 დღე სახლში არ ვარ, მაგრამ ჩემი ოჯახი მხარში მიდგას და ეს კიდევ უფრომაძლიერებს. უფლის წყალობაა, გყავდეს გვერდით ისეთი ადამიანი, როგორიც მე მყავს. ალბათ არ გადავაჭარბებ, თუ ვიტყვი, რომ გამიმართლა. რომ არა ჩემი მეუღლე, მე დღეს ჩემს პროფესიაში შემდგარი ვერ ვიქნებოდი. არ მომბეზრდება მისთვის მადლობის გადახდა. მადლობა ლაშა შავლაყაძეს გაგებისთვის, თანადგომისთვის და რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, მეგობრობისთვის. მადლობას ვუხდი, რომ ყოველთვის სჯეროდა ჩემი და მხარში მედგა მაშინაც კი, როცა ჩემს პროფესიაზე ხელი ჩავიქნიე (რადგან ქუთაისის სკოლაში ადგილი ვერ ვიპოვე). მადლობა ამ უპირობო სიყვარულისთვის...ასევე ნახეთ:ვასო ფხაკაძის მეუღლის, ლიკუნა მეტრეველის ულამაზესი ფოტოსესია - ნახეთ, კადრებიზოდიაქოს 3 ნიშანი, რომელიც მთელ ცხოვრებას მარტოობაში გაატარებს

1711374660

„ლოცვანი ავიღე და თითქოს თავისით გადაიშალა ღვთისმშობლის დაუჯდომელი“ - მოქალაქეები ხილულ სასწაულზე

ფსალმუნი სულის წყაროა, ფსალმუნთა კითხვისას ყველაფერზე გაქვს პასუხი და სავედრებელი შენიც, გრძნობ, როგორ მიდის უფალთან. "ღმერთო, ისმინე ლოცვისა ჩემისანი", - ეს ღაღადება საყოველთაოა და მარადჟამული. ჩვენ კი არცთუ იშვიათად გვეზარება ლოცვა, უფალთან საუბარი, ვარჩევთ სხვა საქმე ვაკეთოთ, ვიდრე უფალს გავანდოთ გულისნადები, ან მადლობა ვუთხრათ, ან... თუმცა გაჭირვებისას და რაიმეს სათხოვნელად სწორედ უფალს მივმართავთ. ჟურნალ „კარიბჭის“ რედაქცია იმ მოქალაქეების წერილებს აქვეყნებს, რომელშიც რიგითი ადამიანები საკუთარ თავგადასავლებს ჰყებიან:ელენე (55 წლის): - ადრე დიდი მლოცველი არ ვყოფილვარ, ვერც ახლა დავდებ თავს ამაზე, რადგან ახლა, როცა დილა-საღამოს ლოცვებსაც ვკითხულობ, სხვადასხვა ლოცვებსაც და 7-გზის ლოცვებსაც, ჩემი თავი რამდენჯერმე დავიჭირე იმაში, რომ ეს უფრო პასიური ლოცვა იყო. ხანდახან ყველაფერი მესმის და გულისყურიც გამახვილებული მაქვს, ხანდახან კი ათას რამეზე ვფიქრობ, ზოგჯერ ისეთზეც, ჩვეულებრივად რომ არც გამახსენდება. ამის გამო საგანგებო ლოცვასაც ვკითხულობ, რადგან ვგრძნობ, ფარისეველივით პირით ვადიდებ უფალს და გული შორს არის მისგან. ამას განვიცდი და მოძღვრის რჩევას ვითვალისწინებ - როცა ჩემს თავს დავიჭერ უგულისყურო ლოცვაში, თავიდან ვიწყებ. თავიდან ვთქვი, დიდი მლოცველი არ ვიყავი-მეთქი და მერე სიტყვა გადამიცდა. დიდი კი არა, საერთოდ არ ვლოცულობდი. ამას საგანგებოდ კი არ ვაკეთებდი, მეგონა, სხვა საქმე უფრო მნიშვნელოვანი იყო. მე ექიმი ვარ და საქმე მართლა ბევრი მქონდა. განსაცდელმა გამომაფხიზლა. ჩემმა ვაჟმა მანქანა იყიდა, წესიერად ტარება არც იცოდა და ავარია მოუვიდა. ორი თვე უგონოდ იყო. ერთ ღამეს გასავათებულს ჩამეძინა. თითქოს ვიღაცამ ხელი მკრა და ჩამძახა, ილოცეო. ჩვენს პალატაში ახალგაზრდა კაცი იწვა, ცოლი ადგა თავს, აი, იმას ჰქვია მლოცველი... იჩოქებდა და ისე ლოცულობდა. სულო ცოდვილო, რამდენჯერ გამივლია გულში, შენ რატომღა დაგემართა ასეთი რამ-მეთქი. ხანდახან ბრაზიც მომსვლია, ქმარი უკვდება და დროს ლოცვაში ატარებს-მეთქი. მივბარბაცდი მის საწოლთან, ლოცვანი ავიღე და თითქოს თავისით გადაიშალა ღვთისმშობლის დაუჯდომელი. ეს ახლა ვიცი, თორემ მაშინ წარმოდგენაც არ მქონდა, რა იყო დაუჯდომელი. მთელი ღამე ვიკითხე, მადლობა უფალს, რომ არ გამწირა. ჩემი შვილი გონს მოვიდა და მალე სრულიად გამოჯანმრთელდა. ის კაციც გადარჩა... ამიტომ მწყდება გული, რომ ჩემი უგულისხმობის გამო ხშირად ვერ მივდივარ უფალთან მხურვალე გულით.კახა (35 წლის): - ეკლესიაში მთელი ოჯახი დავდივართ და წირვა-ლოცვასაც სიხარულით და ყურადღებით ვუსმენ. ჩემს თავს შევამჩნიე, რომ მარხვაში ლოცვას უფრო ვახერხებ და თავდაჭერილიც და, ასე ვთქვათ, ამ მხრივ მოწესრიგებულიც უფრო ვარ. რესტორანში რომ მპატიჟებენ, მეგობრებს უარს ვეუბნები, თუ არ მომეშვებიან, იქიდან მალე ვბრუნდები და ვლოცულობ. მერე უფრო მიჭირს თავშეკავება. სამსახურშიც ვიღლები და საღამოს მთელი ლოცვის წაკითხვასაც ვერ ვახერხებ. მარხვაში თუ ვმუშაობ? - აბა, ამდენი ხანი ვინ დამასვენებს, მაგრამ ხომ გითხარით, უფრო მობილიზებული ვარ-მეთქი. ამაზე მოძღვარმა მითხრა, იღლები კი არა, გეზარებაო და მერე რომ დავუკვირდი, დავეთანხმე.თეონა (33 წლის): - ვლოცულობ, თან ჩემი სიტყვებითაც ველაპარაკები უფალს, ღვთისმშობელს, წმინდა გიორგის, წმინდა ნიკოლოზს. ყველაფერს ვუყვები, რაც კი იმ დღეს შემემთხვა, ავსაც და კარგსაც. მერე ჩემსავე გულისთქმას ვუგდებ ყურს და ვგრძნობ, როგორ მარიგებენ ისინი.ცაცა (27 წლის): - ჩემი ცხოვრება ისე აეწყო, უფლის გარდა არავინ მყავს მანუგეშებელი. ქმარმა მე და ჩემი გოგონა მიგვატოვა. ბავშვმა მამამისის წასვლა ინერვიულა და დამუნჯდა.ფაქტობრივად, ქუჩაში დავრჩით და იმის საშუალება სად მქონდა, ექიმებთან მეტარებინა. ეკლესიური ადრეც ვიყავი, მაგრამ ამიერიდან ეკლესია ჩვენი მეორე სახლი გახდა. წირვა-ლოცვაზე სიარულმა და ხშირმა ზიარებამ ჩემს შვილს მეტყველების უნარი დაუბრუნა. ჩემი მეუღლე ცუდი ადამიანი არ იყო, ვიცი, ისიც განსაცდელშია და იმედი მაქვს, ჩვენი ლოცვა მოუბრუნებს ჩვენკენ გულს.

1711363502

VIDEO: თბილისის ქუჩებსა და ზოოპარკში მოისეირნე ვეფხვი - უნიკალური კადრები

ფეისბუქ-გვერდი „საქართველო და სამეზობლო“ აქვეყნებს ვიდეოს, რომელიც 1957 წელს, თბილისშია გადაღებული.ვიდეო ბრიტანულ კომპანია British Pathe-ს გადაუღია, თუ როგორ ასეირნებდა მომთვინიერებელი მარგარიტა ნაზაროვა, მის საყვარელ ბენგალურ ვეფხვს სახელად პურშს თბილისის ქუჩებსა და ზოოპარკში...„კაი და ამ მარგარიტას „ხელის ფისოდ" ჰყავდა აგი ვეფხვი, ის მძღოლი რავა ჩაუჯდა მანქანაში, რომ მოწყენოდა პურშს ფანჯარაში ყურება და სალონში მიეტრიალებია თავი, ხომ ერთ ლუკმად არ ეყოფოდნენ აგენი!“,-წერია ვიდეოს აღწერაში. 

1711142370

სასწაულმოქმედი კანდელი, რომელიც ბერებს უბედურების მოახლოებას ამცნობს - რა სასწაულებზე საუბრობენ მლოცველები

ივერთა მონასტრის ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის მთავარ ტაძარში, ზუსტად მშვენიერი სამეუფო კარის წინ ჰკიდია დიდი უძველესი ვერცხლის კანდელი, შეწირული მღვდელმონაზონ ბენედიქტე ქიოტიშვილის მიერ 1834 წელს.საეკლესიო გამოცემა orthodoxy.ge ამ კანდელის და მასთან დაკავშირებული სასწაულის შესახებ წერს.საეკლესიო გადმოცემის თანახმად, ეს კანდელი წარმოადგენს უცნაურ და საიდუმლოებით მოცულ მოვლენას, ხილულ საოცრებას, ვინაიდან არ ემორჩილება სიმძიმის ძირითად კანონს და მოძრაობს თავისთავად, ან უკეთ რომ ვთქვათ, უხილავი ძალით, რიტმულად და ჰორიზონტალურად დიდი ხნის განმავლობაში. ეს სასწაული ხდება დიდ დღესასწაულებზე წირვისა და ლოცვის დროს, ხოლო ჩვეულებრივ დღეებში მოულოდნელად და უეცრად მიუხედავად იმისა, არის თუ არა ლიტურგია. დღესასწაულებზე კანდელი მოძრაობას იწყებს მეტწილად ღამის თევის დროს, როდესაც იწყება ღვთისმსახურების მთავარი ნაწილი, როცა სასიხარულო ჰიმნებსა და საგალობლებს უგალობენ უფალს. ეს საკვირველი სანახაობა იმ წუთებში იწვევს შიშსა და გაოცებას, სიხარულსა და მოკრძალებას, როგორც მონასტრის მამათა შორის, ასევე იმ დროს იქ მყოფ მლოცველებშიც, რომლებიც პირველად ხედავენ ამ მოვლენას.უძველესი გადმოცემის მიხედვით, რომელმაც დღემდე მოაღწია უხუცესი მამებისაგან, კანდელის თავისთავად მოძრაობას დღესასწაულებზე შემდეგი მნიშვნელობა აქვს: ითვლება, როგორც თვალხილული ნიშანი და დასტური იმისა, რომ ღვთისმშობელი იმ დროს თავის ტაძარში იმყოფება და ეუბნება იქ მყოფთ: „აი ნიშანი, შეხედეთ, თქვენთანა ვარ, თქვენთან ერთად ვმონაწილეობ ზეიმში და ბერებთან და სხვა ქრისტიანებთან ერთად ვზეიმობ, ვითარცა დედა თავის შვილებთან. ვლოცავ პატიოსანი და კეთილი საქმეების მოქმედთ. თბილ დედობრივ დარიგებას ვაძლევ ზარმაცთ, რომ გამოსწორდნენ, რადგან მიუხედავად მთელი ჩემი თანაგრძნობისა მათ მიმართ, უძლური ვარ რაიმე გავაკეთო გულგრილთა სულების გადასარჩენად“.რაც შეეხება კანდელის მოძრაობას ჩვეულებრივ დღეებში, იგივე გადმოცემის მიხედვით, იგი მოასწავებს რაიმე უბედურებას ქვეყნისთვის სავალალო შედეგებით, როგორიცაა, მაგალითად, მიწისძვრა, ომი ან სასიკვდილო ეპიდემია. ესეც ღვთის განგებაა, ღვთისმშობლის მეოხება, დროული შეტყობინება, რათა ლოცვითა და სინანულით გამოვისყიდოთ ჩვენი შეცოდებანი. სრულად