1755110875

„გორაზე გვერდიგვერდ დასვენებული ორი ბავშვის ცხედარი იპოვეს...“ - 138 მკვლელობისთვის გასამართლებული მანიაკის საქმის დეტალები

კოლუმბიის იზოლირებულ, მაქსიმალური უსაფრთხოების ციხეში არის კაცი, სახელად ლუის გარავიტო. ის საკუთარი უსაფრთხოებისთვის სხვა პატიმრებისგან განცალკევებით ცხოვრობს. გარავიტო საჭმელსა და სასმელს მხოლოდ იმ ადამიანებისგან იღებს, ვისაც იცნობს. საკნის მცველების დახასიათებით, ის პოზიტიური და სხვების მიმართ პატივისცემით განწყობილია. კაცი ამჟამად პოლიტიკით არის გატაცებული და გათავისუფლების შემდეგ იმედოვნებს, რომ აქტივისტი გახდება და ძალადობის ქვეშ მყოფ ბავშვებს დაეხმარება.როგორი გასაკვირიც არ უნდა იყოს, ლუის გარავიტომ, იგივე "ლა ბესტიამ (მხეცმა)" 1992 წლიდან 1999 წლამდე  გააუპატიურა, აქამა და მოკლა 100-400 ბიჭი. ყველა მათგანი კი ექვსიდან 16 წლამდე ასაკის გახლდათ. კაცის მხვერპლების ზუსტი რიცხვი მისი თქმით 147-ს შეადგენს, თუმცა, პოლიცია თვლის, რომ სინამდვილეში, მის მსხვეროლთა რაოდენობა 400-მდე არასრულწლოვანს შეადგენს.იქამდე, სანამ თავად გახდებოდა მოძალადე, გარავიტომ მძიმე ბავშვობა გამოიარა. იგი 1957 წკის 25 იანვარს კოლუმბიაში, გენოვაში დაიბადა და შვიდ ძმასთან ერთად იზრდებოდა. ყველა მათგანი მამისგან ფიზიკური და ფსიქოლოგიური ძალადობის მსხვერპლი გახლდათ.16 წლის ასაკში ლუისმა სახლი დატოვა და მუშაობა დაიწყო. მან იმუშავა მაღაზიის გამყიდველად და პარალელურად ქუჩაში მისალოც ბარათებსა და ხატებს ყიდდა. გავრცელებული ინფორმაციით, ის ალკოჰოლზე იყო დამოკიდებული და ცნობილი იყო მისი ტემპერამენტით. პოლიციის ცნობით, მან ერთხელ თავის მოკვლაც სცადა, რის გამოც ხუთი წელი იმყოფებოდა ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში.სწორედ ამ პერიოდში, კოლუმბიაში სამოქალაქო ომი მიმდინარეობდა, რის გამოც ათასობით მოქალაქე უსახლკაროდ დარჩა. ისინი ძირითადად ქუჩაში ცხოვრობდნენ. მათ შორის იყვნენ ბავშვებიც. მათი მშობლები კი ძირითადად გარდაცვლილები იყვნენ, რამაც გარავიტო დაარწმუნა, რომ ვერავინ შეამჩნევდა, თუ ისინი უგზო-უკვლოდ დაიკარგებოდნენ.დამნაშავე მსხვერპლებად დაჩაგრულ, უსახლკარო და ობოლ ბიჭებს ირჩევდა, რომლებიც ქუჩაში საკვებს ეძებდნენ. კაცი მათთან მიდიოდა, ტკბილეულსა და საჩუქრებს ან სამსახურს სთავაზობდა და ხალხით სავსე ქუჩიდან მოშორებით მიჰყავდა.გარავიტო ბავშვებთან თავს მღვდლად, ფერმერად, მოხუცად ან ქუჩის გამყიდველად ასაღებდა და ეუბნებოდა, რომ ახალგაზრდა დამხმარეს ეძებდა. კაცი ხშირად ინიღბებოდა, რათა მოსახლეობაში ეჭვი არ გაჩენილიყო.მსხვერპლის აყვანის შემდეგ, ისინი ერთად სეირნობდნენ. ლუისი მას ნდობის დამსახურების მიზნით საკუთარ ცხოვრებაზე ესაუბრებოდა. სინამდვილეში კი ბიჭებს იმდენ ხანს ატარებდა, რომ ისინი დაღლილიყვნენ, რის შემდეგაც მათ თავს ესხმოდა და აწამებდა.პოლიციის თქმით, მხეცი თავის მეტსახელს ზუსტად ამართლებდა. ამოღებულ მსხვერპლთა ცხედრებს ხანგრძლივი წამების კვალი აღენიშნებოდათ. მათ შორის იყო მრავლობითი ნაკბენები და ანალური შეღწევა. ხშირ შემთხვევაში, გარავიტო ბიჭებს სასქესო ორგანოს აჭრიდა და პირში უდებდა. რამდენიმე ცხედარი კი დაანაწევრა.გარავიტოს დანაშაულები ხუთი წელიწადი ისე გაგრძელდა, რომ პოლიციას არც ერთი დაკარგული ბავშვის მოძებნა უცდია, თუმცა, 1997 წლის ბოლოს შემთხვევით აღმოაჩინეს მასობრივი საფლავი, რის გამოც, გამოძიება დაიწყო. მათ მიერ აღმოჩენილი 25 ცხედარი იმდენად შემზარავ მდგომარეობაში იყო, რომ პოლიციამ თავდაპირველად იეჭვა, რომ დანაშაულის მიღმა სატანისტური სექტა იდგა.1998 წლის თებერვალში პერეირას გორაზე გვერდიგვერდ დასვენებული ორი შიშველი ბავშვის ცხედარი იპოვეს. ოდნავ მოშორებით კი მესამე ცხედარიც აღმოაჩინეს. სამივე მათგანს ხელები ჰქონდა შეკრული. დამნაშავემ ბავშვებს ყელი გამოჭრა. ამავე ტერიტორიიდან ამოღებულ იქნა მკვლელობის იარაღიც.დანაშაულის ადიგლის მიმდებარე ტერიტორიაზე პოლიცია ჩანაწერს წააწყდა, რომელზედაც ლუის გარავიტოს შეყვარებულის მისამართი ეწერა, რომელსაც კაცი წლების განმავლობაში ხვდებოდა. ადგილზე მისულ პოლიციას ლუისი სახლში არ დახვდა, თუმცა, მისმა შეყვარებულმა მათ გარავიტოს ნივთებზე წვდომის უფლება მისცა.გარავიტოს ჩანთაში პოლიციამ არასწურლწლოვანი ბიჭების სურათები აღმოაჩინა. ამასთან ერთად, როგორც გაირკვა, მან დეტალურად აღწერა თავის დღიურში თითოეული მისი დანაშაული.კაცს რამდენიმე დღის განმავლობაში ეძებდნენ. ამასობაში ჩატარდა ოპერატიულ-სამძებრო სამუშაოები ყველა იმ ტერიტორიაზე, საიდანაც მას მსხვერპლები აჰყავდა.გარავიტოზე ნადირობის დაწყებიდან დაახლოებით ერთი კვირის შემდეგ, პოლიციამ მეზობელ ქალაქში გაუპატიურების მცდელობაში ეჭვმიტანილი მამაკაცი აიყვანა. იმ დროს, მათ არ იცოდნენ, რომ მათ პატიმრობაში ჰყავდათ მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე სასტიკი მკვლელი.დამნაშავემ 147 ბიჭის გაუპატიურება და მკვლელობა აღიარა. კაცმა პოლიციისთვის საფლავების რუკებიც კი დახატა.მისი აღიარება დადასტურდა, როდესაც პოლიციამ აღმოაჩინა, რომ გარავიტოს მიერ აღწერილი დანაშაულები სრული სიზუსტით ემთხვეოდა დანაშაულის ადგილებში ნანახ სამხილებს. კაცი 138 მკვლელობისთვის გაასამართლეს, თუმცა, დღემდე გრძელდება მისი სხვა დანაშაულების გამოძიება.კოლუმბიაში მკვლელობისთვის მაქსიმალური სასჯელი დაახლოებით 13 წელიწადს შეადგენს, რაც იმას ნიშნავს, რომ ლუის გარავიტომ 1853 წელი და ცხრა დღე უნდა გაატაროს ციხეში. კოლუმბიის კანონმდებლობაში ნათქვამია, რომ ადამიანებს, რომლებმაც ჩაიდინეს დანაშაული ბავშვების წინააღმდეგ, მოეთხოვებათ მინიმუმ 60 წლით თავისუფლების აღკვეთა. თუმცა, რადგან ის პოლიციას დაეხმარა მსხვერპლის ცხედრების პოვნაში, ლუის გარავიტოს 22 წელი მიუსაჯეს.2021 წელს ის გათავისუფლების შესახებ საჯაროდ თხოვნით გამოვიდა და აღნიშნა, რომ ის სანიმუშო პატიმარი გახლავთ და ციხეში თავს უსაფრთხოდ არ გრძნობს. მოსამართლემ მისი მოთხოვნა იმ მიზეზით უარყო, რომ გარავიტოს მსხვერპლისთვის ჯარიმა - 41 500 აშშ დოლარი არ გადაუხდია. მისი პირობით ვადაზე ადრე გათავისუფლებას მოსამართლე წელს კვლავ განიხილავს.

1755106083

უშვილოთა შემწე ორსული ღვთისმშობელი - 13 აგვისტოს დირბის ღვთისმშობლის დღესასწაულია

13 აგვისტოს დირბის ღვთისმშობლის დღესასწაულია.დედობრივი სითბოთი გასხივოსნებული დირბის ღმრთისმშობელი, უპირველეს ყოვლისა, უშვილოთა და ორსულთა შემწეა. ეს ხატი ერთ-ერთი საოცარი და შეიძლება ითქვას, რომ ერთადერთია ქრისტიანულ სამყაროში."დირბის ღვთისმშობელი" არის წყარო მრავალი სასწაულისა, რომელიც მასთან თხოვნით მისული რწმენით აღსავსე ადამიანებისათვის ოდითგანვე აღსრულდებოდა. რესტავრაციისას, მისი ხელმეორედ დაბადებისას, მეუფე იობს წინასწარ განუჭვრიტავს და ასე უბრძანებია:დირბის ღმრთისმშობელთან მრავალი ადამიანი მოვა, უპირველესად კი ის უშვილოებს და ორსულებს შეეწევაო...მართლაც მეუფის მღვდელმთავრული მადლით გასხივოსნებული გონიერება და მამობრივი სიყვარულით ანთებული გული არ შემცდარა, ოდესღაც მივიწყებული და მიწით დაფარული ტაძარი შეიძლება მივიჩნიოთ, თანამედორვეობის ახალ, თვალსაჩნო სასწაულად, რამეთუ, უძველესი დროიდან კურნებებითა და ყოველ კეთილ თხოვნათა მსწრაფლ შესმენით სახელგანთქმულ ნალოც ტაძარში, რომელიც თავისი ისტორიით იერუსალიმის წმინდა მიწას უკავშირდება, დღემდე გადმოსჩქეფს ღმრთისმშობლის მოწყალების ნაკადული და სასწაულები გრძელდება საუკუნითგან და უკუნითი უკუნისამდე.დედობრივი სითბოთი გასხივოსნებული დირბის ღმრთისმშობელი, უპირველეს ყოვლისა, უშვილოთა და ორსულთა შემწეა და სწორედ ამიტომ მასთან გულმხურვალე ვედრებით უწყვეტად მოედინება შვილიერების მოსურნე წყვილთა ნაკადი. მათგან უმეტესობა, გარკვეული პერიოდის შემდეგ, კვლავ ბრუნდება მასთან - ნაცვლად ტკივილისა უკვე მადლიერებით აღსავსე თვალებით."დირბის ღვთისმშობლის" განსადიდებლად მონასტერში შეიქმნა დირბის ღმრთისმშობლის პარაკლისი და დაუჯდომელი, რომელიც ყოველდღიურად დღის სამ საათზე იკითხება.ყოველ უშვილო წყვილს და აგრეთვე ორსულ ქალბატონებს, სნეულებს, ვურჩევთ, რომ დაესწრონ ღმრთისმშობლის განსადიდებელ ამ ლოცვებს და თავადაც მოუკლებლად ილოცონ თავისი სანუკვარი სურვილის აღსასრულებლად.დირბის ღვთისმშობელი შეეწიოს სრულიად საქართველოს და განსაკუთრებით უშვილო წყვილებს.ასევე ნახეთ: სასწაულები, რომელიც დირბის ღვთისმშობელს უკავშირდება

1754980765

ვინ იყო ბავშვების მკვლელი შეყვარებული წყვილი, რომლის დანაშაულების შემზარავი ჩანაწერები პოლიციამ იპოვა - ბრალდებულებს სამუდამო პატიმრობა მიესაჯათ

1960-იანი წლების დასაწყისში ბრიტანეთი დანაშაულების სერიამ შეძრა, რომელიც ისტორიაში ერთ-ერთ ყველაზე სასტიკ შემთხვევად დარჩა. მირა ჰინდლი და მისი პარტნიორი იან ბრედი 1963-1965 წლებში არასრულწლოვან ბავშვებს იტაცებდნენ, მათზე სექსუალურად ძალადობდნენ და შემდეგ სასტიკად კლავდნენ. მირა ჰინდლი 1942 წელს მანჩესტერში დაიბადა ღარიბ ოჯახში. 1961 წელს, 18 წლის ასაკში, მან მუშაობა დაიწყო ტიპისტად და სწორედ ამ დროს შეხვდა იან ბრედის, რომელიც ნაცისტური იდეოლოგიით იყო გატაცებული და კრიმინალური წარსულიც ჰქონდა.წყვილის ურთიერთობა სწრაფად გადაიზარდა ავადმყოფურ კავშირში — ისინი საუბრობდნენ დანაშაულებზე და ფანტაზიას აყოლილები, საბოლოოდ, მკვლელობის გზას დაადგნენ.პირველი მსხვერპლი 1963 წელს გახდა 16 წლის პოლინ რეიდი. ბრედიმ და ჰინდლიმ ის მოტყუებით წაიყვანეს მორსში, სადაც ბრედიმ გოგონა გააუპატიურა და მოკლა. რამდენიმე თვეში იგივე ბედი ეწია 12 წლის ჯონ კილბრაიდს. ორივეს სხეული მორსში დამარხეს.1964 წელს წყვილმა გაიტაცა 12 წლის ქით ბენეტი, რომლის ცხედარიც დღემდე ვერ მიაგნეს. მომდევნო მსხვერპლი 1964 წლის დეკემბერში გახდა 10 წლის ლესლი ენ დაუნი. ბრედიმა და ჰინდლიმ გოგონა სახლში წაიყვანეს, აწამეს და შემდეგ მოკლეს. დანაშაულის შემზარავი მტკიცებულებები - ფოტოები და აუდიოჩანაწერები — მოგვიანებით პოლიციამ იპოვა.1965 წლის ოქტომბერში წყვილმა სასტიკად მოკლა 17 წლის ედუარდ ევანსი. სწორედ ამ მკვლელობის დროს იყო იქ მირას სიძე დევიდ სმიტი, რომელმაც დანახული საშინელება პოლიციას მოუყვა. სწორედ სმიტის ჩვენების საფუძველზე დაიწყო გამოძიება, რომელმაც მორისის სხვა მსხვერპლთა ამბავიც გაამჟღავნა.1966 წელს სასამართლომ იან ბრედი სამ მკვლელობაში, მირა ჰინდლი კი ორ მკვლელობაში ცნო დამნაშავედ და ორივეს სამუდამო პატიმრობა მიუსაჯა.წლების განმავლობაში ჰინდლი ამტკიცებდა, რომ ბრედი მას აშანტაჟებდა და თავად არ იყო დამნაშავე, თუმცა 1985 წელს მან აღიარა დანაშაულის სრული სურათი და პოლიციას ერთ-ერთი მსხვერპლის, პოლინ რეიდის დამარხული ცხედარიც ანახა.მირა ჰინდლი 2002 წელს ციხეში გარდაიცვალა. იან ბრედი სიცოცხლის ბოლომდე ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში იმყოფებოდა და 2017 წელს გარდაიცვალა.მიუხედავად იმისა, რომ საქმე დასრულებულად ითვლება, ქით ბენეტის ოჯახისათვის ტრაგედია კვლავაც გრძელდება -  ბიჭის ცხედარი დღემდე არ არის ნაპოვნი.მორსის მკვლელობების ამბავი ბრიტანეთის ისტორიაში დარჩა როგორც უმძიმესი და ყველაზე შემზარავი დანაშაულების სერია, რომელმაც მთელი ქვეყანა შეძრა და საზოგადოებას სამუდამოდ დაამახსოვრა მირა ჰინდლის სახელი, როგორც „ბრიტანეთის ყველაზე უწმინდური ქალი“.

1754901786

„ცინკის კუბოსთან, როდესაც მოვა, თვალცრემლიანი მშობელი დედა...“ - შინდისის გმირი, რომელმაც თავისი სიკვდილი იწინასწარმეტყველა

ერთ-ერთი შინდისელი გმირი, მიხეილ დვალიშვილი, ბრძოლის ველზე ლექსებს წერდა. როგორც მისი მეგობარი და ფილმ "შინდისის" პროდიუსერი, ედმონდ მინაშვილი ჰყვება, მან ერთგვარად თავისი სიკვდილი იწინასწარმეტყველა კიდეც.ედმონდ მინაშვილი: – ყოველთვის საოცარ ლექსებს წერდა. 2005 წელს კი შემდეგი სიტყვები დაწერა:„ცინკის კუბოსთან, როდესაც მოვა, თვალცრემლიანი მშობელი დედა, ვთხოვ, მწარე ცრემლით ნუ დამიტირებს, რადგან ვაჟკაცი ბრძოლაში კვდება“.ზუსტად სამ წელიწადში მართლა „ცინკის“ კუბოთი მიუყვანეს დედას გმირი შვილი. ტანსაცმელი რომ გავხადეთ, ჯიბეში სისხლიანი დაკუჭული ქაღალდები ვუპოვეთ, რომელზედაც მისი ლექსები ეწერა. ომის დროსაც, ბოლო წუთებამდე წერდა:„მე მონატრების სადღეგრძელო მინდა დავლიო, დამეთანხმება, მონატრების ვინც იცის ფასი, ვინც შეხვედრია მონატრებას ცრემლით საღამოს და ამ ცრემლებით ავსებული შეუსვამს თასი“ – ეს სიტყვები 2008 წლის 11 აგვისტოს, მიშიკოს გარდაცვალების დღესაა დაწერილი. თარიღი თვითონ ჰქონდა მითითებული.

1754897220

ვინ იყო 14 წლის გოგონა, რომელიც მკვლელობის საქმეზე გაამართლეს - რეზონანსული სასამართლო პროცესის დეტალები

ქალი მკვლელების ისტორია მრავალფეროვანია. ზოგი მათგანი, მაგალითად 14 წლის შერილ კრეინი არის გოგონა, რომელმაც მოკლა დედის მაფიოზი შეყვარებული, რათა დედა დაეცვა.სასამართლომ მის დანაშაულს „სამართლიანი მკვლელობა“ უწოდა.14 წლის შერილ კრეინის ისტორია 1958 წლის 4 აპრილს შერილ კრეინი, 14 წლის გოგო და ცნობილი ამერიკელი მსახიობის, ლანა ტერნერის ქალიშვილი, მოულოდნელად აღმოჩნდა სისხლიანი და ტრაგიკული ამბის ეპიცენტრში.იმ დღეს, შერილმა მოკლა თავისი დედის შეყვარებული, ჯონი სტომპანატო — ადამიანი, რომელიც არა მხოლოდ ოჯახის დაძაბულობის წყარო იყო, არამედ რეალურ საფრთხეს ქმნიდა ლანა ტერნერის უსაფრთხოებისთვის.სტომპანატო ცნობილი მაფიოზი იყო და ბევრჯერ იყო ეჭვმიტანილი ოჯახურ ძალადობაში. ის მჭიდროდ იყო დაკავშირებული კრიმინალურ ორგანიზაციებთან და ხშირად იქცეოდა აგრესიულად. ლანა ტერნერს ხშიარდა ფიზიკურად უსწორდებოდა.ლანას გოგონა, შერილი, ბევრს იტანდა, მაგრამ 1958 წლის 4 აპრილის ღამეს სიტუაცია ისეთი დაძაბული გახდა, რომ შერილმა გადაწყვიტა, დედა დაეცვა...თავდაპირველად გავრცელდა ჭორები, თითქოს ლანა ტერნერმა თავად მოკლა შეყვარებული სტომპანატო და შერილს დააბრალა ეს საქმე, თუმცა სასამართლომ მტკიცებულებების საფუძველზე დაადგინა, რომ შერილმა ეს გააკეთა დედის სიცოცხლის გადასარჩენად.შერილმა საცხოვრებელ სახლში, დანით მოკლა ჯონი სტომპანატო. მისი მოქმედება სასამართლომ სამართლიანად შეაფასა და დანაშაული «მართებულ მკვლელობად» აღიარეს.შერილი არ დააპატიმრეს, რადგან ვერდიქტი იყო, რომ გოგონა მხოლოდ იცავდა დედას — ძალადობისგან.ეს შემთხვევა ხმაურიანი საქმე გახდა იმ დროს, რადგან გამოჩნდა ოჯახური ძალადობის ტრაგიკული შედეგები და იმდროინდელი ფემინიზმის პირველი გამოვლინებებაც იყო - როცა ახალგაზრდა ქალმა, მიუხედავად ასაკისა, ღირსება ყველაფერზე მაღლა დააყენა.შერილ კრეინის სასამართლო პროცესი1958 წლის 4 აპრილს, ლოს ანჯელესში მთელი ყურადღება მიპყრობილი იყო ახალგაზრდა შერილ კრეინს — 14 წლის გოგონასკენ, რომელიც უდანაშაულო სახით იყო ბრალდებული მაფიოზი ჯონი სტომპანატოს მკვლელობაში.მიუხედავად საზოგადოების და მედიის ზეწოლისა, სასამართლო პროცესი გამოირჩეოდა დეტალური და სამართლიანი განხილვით.ბრალდების მხარე ცდილობდა დაემტკიცებინა, რომ მკვლელობა წინასწარ დაგეგმილი იყო და შერილი ჩვეულებრივი მკვლელი იყო, რომელსაც შურისძიების მოტივი ჰქონდა.ბრალდების ადვოკატები აცხადებდნენ, რომ სტომპანატო ლანა ტერნერის შეყვარებული იყო და შერილის მოქმედება კი წამიერ გაღიზიანებას და მოულოდნელ აფექტს ეფუძნებოდა, მაგრამ ეს მკვლელობა მაინც დანაშაული იყო.დამცველების არგუმენტებიშერილის დამცველები, მათ შორის ლანა ტერნერის ახლო მეგობარი და ცნობილი ადვოკატი, მიმართავდნენ სხვა რაკურსს. ისინი ამტკიცებდნენ, რომ შერილი მოქმედებდა თავდაცვის მიზნით და რომ სტომპანატო იყო ოჯახური ძალადობის აგრესორი, რომელმაც საფრთხე შეუქმნა ლანას სიცოცხლეს.შერილის ადვოკატები წარმოადგენდნენ მოწმეთა ჩვენებებს, რომლებიც ადასტურებდნენ სტომპანატოს პრობლემურ ხასიათს, აგრესიას და მუქარებს. თავად ლანა ტერნერმა აუხსნა სასამართლოს, თუ რამდენად საშიში იყო მისი შეყვარებული და რამდენად ხშირად განიცდიდა მისგან ძალადობას.

1754895568

„ღმერთო, არ გადის ეს დალოცვილი ზარი​“ – შინდისის გმირი ნათლია-ნათულის ამბავი, რომელიც არ უნდა დაგვავიწყდეს

შინდისის ბრძოლიდან 17 წელი გავიდა. 2008 წლის 11 აგვისტოს რუსებთან უთანასწორო ბრძოლაში 17 ქართველი ჯარისკაცი დაიღუპა. ისინი ოკუპანტებს წინააღმდეგობას საათზე მეტხანს უწევდნენ.უკვდავია მათი სახელები: ალექსანდრე ონიანი, ემზარ წილოსანი, ვეფხვია ჯიშკარიანი, ზვიად კაცაძე, თეიმურაზ ბერიძე, ილია გაბუნია, ილია შეყლაშვილი, ირაკლი ჯანელიძე, კახა კოშაძე, ლევან მელქაძე, მარლენ ბარამია, მიხეილ დვალიშვილი, ნიკოლოზ ფორჩხიძე, რომან ზოიძე, რუსლან წულაძე, ფელიქს კაკაურიძე და შმაგი კუპატაძე.გთავაზობთ არქივიდან, შინდისის გმირი ნათლია-ნათულის ამბავს, რომელიც არ უნდა დაგვავიწყდეს...იმ დღეს, შინდისი იერუსალიმი გახდა… მაშინ, იორდანეს ნაცვლად, ნათლია-ნათლულთან ერთად სხვა შინდისელი გმირების სისხლი მდინარეებად დაიღვარა… იმ დღეს, ნათლიამ დიდი აიაზმა (წყლის კურთხევის მსახურება) ყუმბარით შეასრულა… თუ ახალი აღთქმისეულად, სწორედ ნათლისღების დღესასწაულზე გაცხადდა პირველად წმინდა სამება და ციდან მამა ღმერთის ხმა გაისმა, შინდისელის ნაამბობისეულად კი, ნათლიამ ნათლულ მებრძოლთან და დანარჩენ ჯარისკაცებთან ერთად მიწიდან ცამდე, ლოცვა შენდობისთვის გაგზავნა…ბრძოლის ველზე ანგელოზის გალობასავით გაისმა “მამაო ჩვენო”… ლოცვა სრულდება, მცირე დუმილის შემდეგ, უცებ ყველაფერი წამებში ხდება… აფეთქებამ ანგელოზის ხმაც ჩაახშო და ისინიც, ვინც ლოცულობდნენ. აღარც ის დაჭრილი ჩანდა, მეგობრის მუხლებზე რომ თავი ედო.ჯარისკაცმა ალეკო ონიანმა თავი აიფეთქა და მასთან ერთად დაიღუპა გულში ჩახუტებული ნათლული, კიდევ ერთი ღირსეული ვაჟკაცი, რომან ზოიძე. ეხვეწებოდა ნათლული ნათლიას, ეს არ ქნა, წადი, მე მაინც არაფერი მეშველება და ჩემი სულისთვის ილოცეო, – არა, – კბილებში გამოცრა თურმე გმირმა. ალეკო მობილური ტელეფონით მოძღვართან დარეკვას ცდილობდა, სურდა, საკუთარი თავისა და თანამებრძოლების შენდობა ეთხოვა.მიპასუხე, მამაო, ღმერთო, არ გადის ეს დალოცვილი ზარი, – ისმის ტკივილით ნათქვამი სიტყვები. მერე მობილურს მოისვრის და დაჭრილ ბიჭებს გასძახებს, ჩემკენ მოიწიეთ, მტერს ცოცხალი არ უნდა ჩავბარდეთ, “ლიმონკა” მაქვს და თავს ავიფეთქებთ, ეს თვითმკვლელობა არ იქნებაო, ამბობდა ნათლია… ასე გალობითა და ლოცვით გადავიდნენ გმირები იმიერ სამყოფელში, გაუტეხავად, ტყვედ ჩაუვარდნელად, საქართველოსთვის, მათთვის, ჩემთვის, თქვენთვის და რა თქმა უნდა, რწმენისთვის…როცა, 2008 წელს, აგვისტოს ომში, საქართველოსთვის შინდისელი გმირები იღუპებოდნენ, იმ წამიდანვე, ნათლია-ნათლულის თავდადებული სიყვარულის და თანგანწირვის ისტორია იბადებოდა. სწორედ ამიტომ, გმირების ისტორიის გახსენების გარეშე, ალბათ შეუძლებელია ნათლისღებაზე წერაც და ამ დღესასწაულის აღნიშვნაც…მაშინ, ალეკო ონიანი 27 წლის იყო, მისი ნათლული, რომან ზოიძე მხოლოდ 20 წლის…

1754894460

„გოგონა კვდებოდა, დედამისი კი ნარკოტიკების ზემოქმედების ქვეშ იყო..." - 13 წლის მოზარდის გარდაცვალების საქმეზე დედას 37 წლით პატიმრობა მიესაჯა

13 კრისტინა პანგალანგანის ისტორიამ, რომელიც დედის უყურადღებობის გამო გარდაიცვალა, მსოფლიო შეძრა. ამბავი 2019 წლის 15 აგვისტოს მოხდა. 13 წლის კრისტინა 6 საათის განმავლობაში  მანქანის უკანა სავარძელში იმყოფებოდა. გოგონას ცერებრალური დამბლა ჰქონდა და მეტყველებაც უჭირდა.  გარეთ ტემპერატურა ძალიან მაღალი იყო.გოგონას დედამ რიტა და მისი შეყვარებული მანქანიდან რამდენიმე ფუტის დაშორებით იმყოფებოდნენ.  ისინი მეტამფეტამინის ზემოქმედების ქვეშ იყვნენ.  იმ ტერიტორიაზე დამონტაჟებულ კამერებში ჩანდა, რომ წყვილი კამათობდა, შემდეგ კი ისინი სახლში შევიდნენ რათა სექსით დაკავებულიყვნენ.ამ დროს 13 წლის კრისტინა მანქანაში უპატრონოდ იმყოფებოდა.„ჯანმრთელობის მდგომარეობისა და განვითარების დარღვევების გამო კრისტინას არც ყვირილი შეეძლო და არც მანქანის დამოუკიდებლად გაღება. ამ ამბავში ყველაზე საშინელი ისაა, რომ როცა გოგონა კვდებოდა, დედამისი და თავის შეყვარებულთან ერთად ნარკოტიკების ზემოქმედების ქვეშ იყო",- განაცხადა საქმის პროკურორმა. ცხედრის გაკვეთამ აჩვენა, რომ გოგონას გარდაცვალების მიზეზი  ჰიპოთერმია ანუ სხეულის ტემპერატურის ვარდნა გახდა.პოლიციამ რიტას 37-ი , ხოლო მის შეყვარებულს, თავისუფლების 32 წლით აღკვეთა მიუსაჯა. 

1754893611

„არ იკივლო, იდექი...“ - სერიული მკვლელის სასტიკი დანაშაულები და პოლიციაში გაგზავნილი წერილები - ერთი ოჯახის ტრაგედია, რომელმაც მსოფლიო პრესა აალაპარაკა

კანზასის პატარა ქალაქში, პაულა დიცსა და დენის რეიდერს ერთი შეხედვით,  ნამდვილი ამერიკული ოჯახური იდილია ჰქონდათ.პაულა დიცი სამი ათწლეულის განმავლობაში ფიქრობდა, რომ იდეალური ქმარი ჰყავდა. დენის რეიდერი იყო ეკლესიის აქტიური წევრი, სკაუტების მენტორი და მზრუნველი მამა.პაულა დიცი 1948 წლის 5 მაისს კანზასის ქალაქ პარკ სიტიში დაიბადა. იგი იზრდებოდა რელიგიურ ოჯახში, სადაც მამა ინჟინერი იყო, ხოლო დედა — ბიბლიოთეკარი.პაულამ 1966 წელს დაამთავრა ადგილობრივი საშუალო სკოლა და სწავლა განაგრძო უიჩიტას ეროვნულ ამერიკულ უნივერსიტეტში, სადაც 1970 წელს მიიღო ბაკალავრის ხარისხი ბუღალტერიაში. იმავე წელს ეკლესიაში გაიცნო დენის რეიდერი — და მათი ურთიერთობა მალევე რომანტიკულად განვითარდა.გარეგნულად დენის რეიდერი მშვიდი, პატიოსანი სამხედრო ვეტერანი ჩანდა. თუმცა, რეალობაში, ბავშვობიდანვე დაიწყო ცხოველების წამება და ბნელ ფანტაზიებში ცხოვრობდა — პაულა დიცი ამას საერთოდ ვერ ამჩნევდა.1971 წლის 22 მაისს ისინი დაქორწინდნენ. პაულას წარმოდგენაც არ ჰქონდა, რომ ქმარს უყვარდა ქალის თეთრეულში გადაღება და საშიში სექსუალური ჩვევების დამალვა.ოჯახი კანზასში საზოგადოებისთვის მისაბაძად მიიჩნეოდა. თუმცა 2005 წელს პაულა შოკისმომგვრელი რეალობის წინაშე აღმოჩნდა -  მისი ქმარი ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი სერიული მკვლელი BTK, იგივე “შეკარი, აწამე, მოკალი” აღმოჩნდა.17 წლის განმავლობაში დენის რეიდერმა ექვსი ქალი მოკლა. დღისით იდეალური ოჯახის მეუღლის როლს თამაშობდა. 1978 წელს პაულას კიდევ ერთი შვილი შეეძინა — გოგონა, სახელად ქერი. რეიდერს უყვარდა შვილებთან ერთად თევზაობა და მის ვაჟს კუბ-სკაუტების ჯგუფსაც ხელმძღვანელობდა.ცოლი ვერაფერს ხვდებოდა ქმრის საიდუმლო ორმაგ ცხოვრებაზე. ერთხელ პაულამ მიაგნო მის მიერ დაწერილ ლექსს სახელად „შირლი ლოქსი“.ლექსში ეწერა:„Thou shalt not screem… but lay on cushion and think of me and death.”(„არ იკივლო... იდექი ბალიშზე და მიფიქრე ჩემზე და სიკვდილზე.“)როდესაც ქმარს ამ ლექსის შესახებ ჰკითხა, დენისმა ცოლს უპასუხა, რომ კოლეჯის დროინდელი პროექტის ლექსი იყო. სინამდვილეში კი ეს ლექსი მისი მეექვსე მსხვერპლის — 26 წლის შირლი ვიანის მკვლელობას ეხებოდა.****რა თქმა უნდა, გაჩნდა კითხვები, როგორ ვერ მიხვდა ცოლი ქმრის ასეთ სასტიკ ბუნებას და როგორ ვერაფერი შეამჩნია საეჭვო.როდესაც დენისი დააპატიმრეს, პაულა სამართალდამცველებს მხოლოდ ერთ რამეს ეუბნებოდა: „ის არავის ავნებს... ის ისეთი მშვიდი, კეთილი ადამიანია… მე არ მჯერა.“დენის რეიდერი 2005 წლის თებერვალში დააკავეს, თითქმის 15 წლის შემდეგ მისი უკანასკნელი მკვლელობიდან. მისი დაჭერის მიზეზი გახდა ის, რომ რეიდერმა ადგილობრივ მედიას გაუგზავნა წერილები, რომელთაც თან ერთვოდა დანაშაულების დეტალები და ფოტოები.მკვლელი სახლში, სპეციალურ საკეტიან ყუთში ინახავდა არა მხოლოდ ამ სურათებს, არამედ მოკლული ქალების საცვლებსა და პირად საბუთებს. პაულა კი არასოდეს დაინტერესებულა რა იდო ქმრის მიერ საგულდაგულოდ შენახულ ყუთში და არასდროს გაუხსნია ის.2005 წლის 27 ივნისს, რეიდერმა აღიარა 10 მკვლელობა და დამნაშავედ ცნეს. ქმრის სისასტიკის და ჩადენილი დანაშაულების გარკვევის შემდეგ, ცოლმა ოფიციალურად შეიტანა განქორწინების მოთხოვნა და სასამართლომ ის სწრაფადვე დააკმაყოფილა. განქორწინების პროცესი არ გახმაურდა საჯაროდ, თუმცა პაულამ ნათლად გამოხატა — წარსულთან კავშირი აღარ სურდა.მას შემდეგ ის არასოდეს მისულა ქმრის სასამართლო პროცესებზე, არ მიუწერია წერილი და არც პირადად შეხვედრია.დენის რეიდერს 175 წელი თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯეს.****დენისისა და პაულას შვილმა, ქერი როუსონმა, მოგვიანებით დაწერა მემუარები სათაურით „სერიული მკვლელის ქალიშვილი“, სადაც ხაზი გაუსვა, რომ დედა მას შეუპოვარი და მორალურად ძლიერი პიროვნება წარმოუდგა:„დედაჩემი იმ დღეს ისე მოიქცა, თითქოს ქმარი მოუკვდა,“ — წერს ქერი.პაულა დიცი გაქრა საჯარო სივრციდან. გაყიდა სახლი, დატოვა ქალაქი და აღარასოდეს უსაუბრია მედიასთან. მისი არსებობა მხოლოდ შვილების საჯარო განცხადებებში ან იშვიათად ციტირებულ სამართალდამცველთა მოხსენებებში ჩნდება.გამომძიებელი ტიმ რელფი მოგვიანებით აღნიშნავდა: „პაულა არის ღირსეული ადამიანი. ის არანაირ კავშირში არ ყოფილა დენისის მიერ ჩადენილ დანაშაულებთან.“როგორ შეიძლებოდა იცხოვრო სერიულ მკვლელთან ათწლეულების განმავლობაში ისე, რომ ვერაფერი შეგემჩნია? ეს არის მთავარი კითხვა, რომელსაც საზოგადოება დღემდე სვამს.

1754597920

„შევცბი… გოგოს ვკითხე, ვისზე ლაპარაკობ? გაოგნებული მიყურებდა. მითხრა, თქვენ არ იცნობთო. თურმე, ჩემი შვილის დაღუპვის ამბავს ყვებოდა…“ - აგვისტოს ომის გმირის ამბავი

17 წელი შესრულდა რუსეთის ფედერაციის მიერ საქართველოს წინააღმდეგ შეიარაღებული აგრესიის დაწყებიდან, რომლის შედეგადაც რუსეთმა ასობით უდანაშაულო ადამიანი მოკლა, დაიპყრო აფხაზეთი და ცხინვალის რეგიონი. რუსლან წულაძე - აგვისტოს ომის გმირი„გააფთრებული ებრძოდა შინდისში ვერაგულად ჩასაფრებულ მტერს. იმ დღეს დედამ არ იცოდა, რომ შვილი უკვე აღარ ჰყავდა… დილით, შინიდან გამოვიდა - ეკლესიაში მიდიოდა.დედა: „მეზობლები სხვანაირად მიყურებდნენ, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია, თურმე, ყველამ იცოდა ჩემი შვილის გარდაცვალების ამბავი“.დედა ავტობუსში ავიდა, მის უკან ზურგით მეზობლის გოგონა იჯდა და თანასოფლელს უყვებოდა, სამი ძმანი რომ არიან, იმათგან ერთი მოუკლავთო.დედა: „შევცბი. იმ გოგოს ვკითხე, ვისზე ლაპარაკობ-მეთქი, გაოგნებული მიყურებდა. მერე მითხრა, თქვენ არ იცნობთ, ოზურგეთში ცხოვრობსო. თურმე, ჩემი შვილის სიკვდილის ამბავს ყვებოდა“.დედა ტაძარში შევიდა. ყველა მას უყურებდა და ტიროდნენ.დედა: „გამიკვირდა. ვიფიქრე, ქვეყანაში ომია და ყველა დაძაბულია-მეთქი. მეც ავტირდი… თურმე, ჩემს შვილს დასტიროდა ხალხი ტაძარში!“ტაძრიდან გამოსულმა დედამ მეუღლეს მიაკითხა სამსახურში.მეუღლე იქ არ დახვდა…დედა: „გამიკვირდა, ცუდად ვიგრძენი თავი. იქვე მეზობლის ბიჭი ვნახე და ვთხოვე ქვიანში, ჩვენს სოფელში ავეყვანე“.დედა შინ დაბრუნდა და მიხვდა, რა უბედურებაც ტრიალებდა მის თავს...რუსლან წულაძე 1983 წლის 30 აგვისტოს დაიბადა, ლანჩხუთში. ლიდია ინშუნა და ვალერი წულაძე სამ ვაჟკაცს ზრდიდნენ...დედა: „რუსლანი ძალიან განსხვავდებოდა ძმებისგან... საოცრად მოსიყვარულე იყო.ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, რომ მისი სიკეთე და ძალა ყველას ეყოფოდა. მშვიდი და გაწონასწორებული იყო, უყვარდა ბუნება, სილამაზის აღქმა შეეძლო. ხატავდა, ხისგან ულამაზეს ფიგურებს აკეთებდა, პატარა ზომის ქანდაკებებს ასხამდა... უსაქმოდ არასდროს იჯდა, ყოველთვის რაღაცით იყო დაკავებული. საქართველოს ისტორია უყვარდა უზომოდ. ოცნებობდა საქართველოს ყველა კუთხე შემოევლო... სამხედრო საქმისადმი მიდრეკილება პატარაობიდანვე ჰქონდა, 8 წლის იყო, რომ მოვიდა მითხრა, მეზობლის კაცი სამხედრო ფორმას ყიდისო. ფული არ გვქონდა... წავიდა და სთხოვა სიმინდში გაგვიცვალეო... სიმინდში გავუცვალეთ იმ კაცს ფორმა... იმ ფორმით დადიოდა მე-10 კლასამდე, რომ გაიხდიდა დაკეცავდა და კოხტად დადებდა... რომ ჰკითხავდნენ ფორმა რატომ გაცვია, ჯარისკაცი ხომ არა ხარო, იცინოდა და „კიო“ პასუხობდა... კითხულობდა წიგნებს იარაღზე, სამხედრო ტექნიკაზე, ყველაფრის ცოდნა უნდოდა...“ნიგოეთის სკოლა დაამთავრა, შემდეგ სამხედრო ვალი მოიხადა სენაკის ბაზაზე. შემდეგ კვლავ სოფელში დაბრუნდა. სამი თვის შემდეგ კი პოლკოვნიკი გია ჭელიძე ნახა შემთხვევით.დედა: „შინ რომ მოვიდა მითხრა, გადავწყვიტე კონტრაქტი დავდო და ჯარში დავბრუნდეო. მეორე ბრიგადის საინჟინრო ბატალიონში მსახურობდა, გამნაღმველი იყო, სერჟანტი... ძალიან კმაყოფილი იყო თავისი სამსახურით, ერთხელ მითხრა, - მე ამ ყველაფერს სამშობლოს სიყვარულის გამო ვაკეთებო. რუსლანს უსაზღვროდ უყვარდა საქართველო... როცა ვკითხავდი, სიბერემდე ჯარში დარჩენას ხომ არ აპირებ - მეთქი, გაიცინებდა და მეტყოდა, სანამ საჭირო იქნება იქ დავრჩებიო... ცოლის მოყვანა უნდოდა. შეყვარებული ჰყავდა, მაკა ერქვა. ხშირად ამბობდა ბევრი შვილი მინდა მყავდესო... მაკა დღესაც მეხმიანება, მკითხულობს... მასაც ჩემს შვილად მივიჩნევ. 21 ნოემბერს აპირებდა ქორწილის გადახდას, არ დასცალდა...“დედა გაიხსენებს რომ 20 ივნისს, შინ ათდღიანი შვებულებით ჩასული შვილი, გაუთავებლად ქორწილზე და... ომზე ლაპარაკობდა.დედა: „გავბრაზდი, სულ ომს რატომ ახსენებ-მეთქი... გაეცინა, პასუხი არ მოუცია... მოგვიანებით კი მითხრა, დე, ომი რომ დაიწყოს, შენ ისეთი ხარ, იქ ჩამომაკითხავ და ძებნას დამიწყებ, იქაურობას აიკლებ, 'რუსლანჩიკ, შვილო სად ხარო“... ძმები იცინოდნენ, მე ხმა არ ამომიღია, არ მომეწონა ეს ხუმრობა.... შინიდან რომ გადიოდა, ვურჩიე, ლამაზი შავი ზედატანი რომ გაქვს, ის ჩაიცვი-მეთქი. გახედა, გამოხედა ამ ზედატანს და მე გამომიწოდა, ეს შენ გქონდეს, გამოგადგებაო... არ მომწონდა მისი საქციელი... სახლიდან გასვლის წინ, ვერცხლის ჯვარი მაჩუქა და დამიბარა ეს შენ ატარეო.... ჩვევად მქონდა, ჯარში რომ მიდიოდა დავლოცავდი ხოლმე და პირჯვარს გადავსახავდი, იმ დღეს მისი საქციელით ნაწყენი ვიყავი და უგულოდ გადავსახე პირჯვარი. გამომხედა ნაღვლიანი თვალებით... არასოდეს დამავიწყდება ის თვალები... 5 აგვისტოს დამირეკა, პოლიგონზე მივყავართ სავარჯიშოდ და ტელეფონი გამორთული რომ მქონდეს, არ შეგეშინდესო. მე ეჭვი არ შემპარვია, არ მეგონა ასეთი დაძაბული სიტუაცია თუ იყო... ომი რომ დაიწყო შიშმა ამიტანა... 9 აგვისტოს დამირეკა, ოსიაურში ვარ, ომში არ მივყავართ, ნუ გეშინია, ტირილს მორჩიო, მკაცრი ხმით მითხრა. უცებ აფეთქების ხმა გავიგე, ისევ მომატყუა, წვრთნებს გავდივართ, ნუ გეშინიაო... მას შემდეგ სულ გამორთული ჰქონდა ტელეფონი.... არ მეგონა თუ რამე მოუვიდოდა....”რუსლან წულაძის გამოსვენება 17 აგვისტოს მოხერხდა უწმინდესის ძალისხმევით... დედამ არ ისურვა შვილის ცხედრის ნახვა... უნდოდა ისეთი ხსომებოდა, როგორიც იყო – სიცოცხლით სავსე...დედა: „შინდისში, იქ სადაც ჩემი შვილი დაიღუპა, წელიწადში ორჯერ მივდივარ. პირველად რომ ჩავედი ომი ახალი დამთავრებული იყო, მიწას სისხლის კვალი ეტყობოდა, ირგვლივ ქაოსი სუფევდა, ჩემი შვილის დაღუპვის ადგილიდან მიწა წამოვიღე, როცა მოვკვდები მინდა, რომ გულზე დამაყარონ... მეორედ რომ ჩავედი, სისხლიანი მინდორი უკვე მწვანედ იყო აბიბინებული, იმ ადგილას სადაც ჩემი შვილი და მისი მეგობრები დაიღუპნენ ჯვარი იყო აღმართული, გული გამინათდა... სანამ ცოცხალი ვარ, შინდისში სულ წავალ იმ ადგილს არასდროს მივატოვებ, რადგან იქ დაიღვარა ჩემი შვილის სისხლი, ის ხომ მხოლოდ 24 წლის იყო... სული მტკივა ჩემი შვილის არყოფნის გამო... ადრე სიცოცხლე არ მინდოდა, ახლა პირიქით, მინდა ვიცოცხლო დიდხანს და ბევრი რამე გავაკეთო მისთვის... ჩვენი სოფლის ცენტრში, მემორიალი დაუდგეს ჩემს შვილს. მინდა პატარა სამლოცველო ავაშენო რუსლანის სახელზე, სადაც ყველა დაღუპული გმირის მოგონებას შეძლებს ხალხი. ყველა დაღუპულ ჯარისკაცს მინდა მოვეფერო. ისინი ღმერთთან არიან. მინდა ყველა შვილმკვდარ დედას ვუთხრა, რომ გამაგრდნენ, ჩვენი შვილები სამშობლოსთვის დაიღუპნენ და მათი სახელები ოქროს ასოებით ჩაიწერება ისტორიაში...“გამომცემლობა „პრაიმტაიმის“ წიგნი „გმირის“ მიხედვით.

1754554839

„გოგას ჯავშანჟილეტი გაუხდია და ცოლშვილიანი ბიჭისთვის მიუცია“ – ამბავი აგვისტოს ომის გმირზე

17 წელი შესრულდა რუსეთის ფედერაციის მიერ საქართველოს წინააღმდეგ შეიარაღებული აგრესიის დაწყებიდან, რომლის შედეგადაც რუსეთმა ასობით უდანაშაულო ადამიანი მოკლა, დაიპყრო აფხაზეთი და ცხინვალის რეგიონი. ამ სტატიაში აგვისტოს გმირი გოგიტა მაკრახიძის შესახებ წაიკითხავთ, რომლის ამბავი „პრაიმტაიმმა“ წიგნად შემოუნახა მომავალ თაობას... 2008 წლის აგვისტოს გმირი გოგიტა მაკრახიძე ქართლში, სოფელ შერთულში დაიბადა და გაიზარდა, იქვე შეიყვანეს დაწყებით სკოლაში, შემდეგ საშუალო სკოლა მეზობელ სოფელში – ძევერაში დაამთავრა.“ბრძოლის ველზე გაჭრისას, ცოლშვილიანებს დასძახოდა: უკან დადექით! თავისავით საქორწინოებს კი წინ უხმობდა: საქორწინოები წინ წავედით! მოტივი მარტივი იყო – რას ეუბნებით თქვენს ცოლებს, შვილებს?ჰყვებიან, რომ ჯავშანჟილეტი გაუხდია და ცოლშვილიანი ბიჭისთვის ჩაუცმევია… ნაღმმა მაშინ მოუღო ბოლო, როცა დაჭრილი ბიჭებისთვის ხელმეორედ იძახებდა სასწრაფოს…აგვისტოს ომის გმირის დედა, ნანული მაკრახიძე საკუთარი შვილის ამბავს იხსენებს:დედა: „ძალიან ჭკვიანი, დამთმობი და თბილი ბავშვი იყო… ცელქობდა, მაგრამ სერიოზული ხიფათები არასოდეს ჰქონია, ბავშვებთან, თუ თავის უფროს ძმასთან პატარა წაკინკლავების დროსაც კი, ყოველთვის დამთმობი იყო. არასოდეს ცდილობდა, თავისი გაეტანა… მეც, როცა სხვებთან ჩხუბობდნენ, რაც არ უნდა მართლები ყოფილიყვნენ, ყოველთვის ჩემს შვილებს ვამტყუნებდი…სკოლაში ძალიან კარგად სწავლობდა, ხუთოსანი იყო, ენერგიული, მუდამ წარჩინებულთა დაფაზე იყო გამოკრული. გამორჩეულად უყვარდა ისტორია, განსაკუთრებით საქართველოს ისტორია აინტერესებდა და მერეც, სკოლა კარგა ხნის დამთავრებული ჰქონდა, 24-25 წლისამ თავიდან გადაიკითხა მთელი საქართველოს ისტორია. ამბობდა, რომ საქართველოს ისტორია ყველა ქართველს უნდა სცოდნოდა… გერმანულს სწავლობდა ძალიან კარგად, რუსულსაც კარგად ფლობდა.სულ ოცნებობდა, რომ ექიმი გამოსულიყო. მერე იურისტობა მოიწადინა…“მაგრამ ისე მოხდა, რომ სკოლის დამთავრების შემდეგ გორის ეკონომიკურ ინსტიტუტში, ფინანსებზე და საბანკო საქმეზე ჩააბარა. მაშინ გორში არც სამედიცინო ფაკულტეტი იყო, არც იურიდიული, მშობლებმა კი თბილისში ვერ გაუშვეს.დედა: „თბილისში ვერ გავუშვით, მინდოდა, ახლოს მყოლოდა, რომ ყურადღება მიმექცია, მისი თანაკლასელი რამდენიმე ბიჭი აბარებდა ეკონომიკურ ინსტიტუტში და ვურჩიეთ, აქ ჩაებარებინა, დაგვთანხმდა…“მეორე კურსი რომ დახურა, სავალდებულო ჯარში გაიწვიეს. ჯარის მოვლის შემდეგ, ინსტიტუტში სწავლა აღარ გაუგრძელებია.დედა: „სწავლა ვეღარ გააგრძელა. მერე ნანობდა, ძალიან ნანობდა, რომ უმაღლესი განათლება არ ჰქონდა, იმიტომ, რომ ამან ძალიან შეუშალა ხელი. ბოლოს, როდესაც უფროსი სერჟანტის წოდება მისცეს, უფრო მაღალი უნდა მიეცათ, მაგრამ უმაღლესი განათლების უქონლობის გამო, არ მისცეს და გვითხრა კიდეც, რატომ თქვენ მაინც არ დამაძალეთ, რომ დამემთავრებინაო. გულს მაინც არ იტეხდა, ამბობდა, მაინც მივუბრუნდები და დავამთავრებო… ბოლოს, ჯარში ინგლისურს ასწავლიდნენ 8 ბიჭს, მაღალი ქულები ჰქონდა და სექტემბერში ამერიკაში აგზავნიდნენ ორთვიან სწავლებაზე და იქიდან დიდი წოდებით უნდა დაბრუნებულიყო, მაგრამ აგვისტოში ომი დაიწყო…“დედა: „ რეზერვში ყოფნისას, ორფოლოში რომ გადიოდა წვრთნებს, ერთ-ერთ გენერალს შეუქია, შენ ნამდვილი ჯარისკაცი ხარო. როგორც ჯარისკაცი, ძალიან დისციპლინებული იყო, შენიშვნას არავის მიაცემინებდა და ძალიან ბევრმა ოფიცერმა ურჩია ჯარში სამსახურის გაგრძელება, ნამდვილ ჯარისკაცად ხარ დაბადებულიო, გადაწყვიტა, მართლაც ჯარში გაეგრძელებინა სამსახური. რომ გვითხრა, საკონტრაქტო ჯარში უნდა შევიდეო, არ მინდოდა, ვეხვეწებოდი, რასაც ჩვენ ვჭამთ, ის ჭამე, ოღონდ ნუ შეხვალ, ომი რომ დაიწყოს, ხომ იცი, პირველ რიგში თქვენ წაგიყვანენ-მეთქი. დედა, მასე რომ ვიფიქროთ, რა მოგველის, რანაირი ცხოვრება იქნება და თუ სამშობლოს დასჭირდა, ეგ მსხვერპლიც უნდა გავიღოთ, მარტო შენ ხომ არ გიყვარს შენი შვილი, აფხაზეთში რომ ბიჭები დაიღუპნენ, იმათ დედებს თავისი შვილები არ უყვარდათო? რაღა ცუდზე ფიქრობ, 21-ე საუკუნეა, ომი აღარავის უნდა, ხელს ნუ შემიშლითო.მოაგროვა საბუთები და ამ მოგროვილი საბუთებით 9 თვე ელოდა მიღებას. ყველას მოსწონდა, ნაკითხი, განათლებული ბიჭი ხარო. მიიღეს. 2004 წლიდან საკონტრაქტო ჯარში მსახურობდა. გორის ჯავშან-სატანკო ბატალიონში მზვერავების ოცეულში მეკავშირედ იყო. უბედნიერესი კაცი იყო პირველი ხელფასი რომ აიღო, არც ერთი კაპიკი თვითონ არ მოუხმარია, ყოველთვის ოჯახზე ფიქრობდა… ძმის ოჯახს ინახავდა… მეტყოდა ხოლმე, ფული ხელის ჭუჭყია, ნანო, ეგ რა საყვარელია, ოჯახსა და გაჭირვებულებს უნდა მოახმაროო.ყოველთვის გაჭირვებულების დახმარებაზე ფიქრობდა. რაც წამოიზარდა, სულ იმას მეუბნებოდა: დედა, ამ ქვეყანაზე სიკეთე ვთესოთ და სიკეთით დაგვიბრუნდებაო. მის სიკეთეს როცა არ ხედავდნენ, გული სტკიოდა, მაგრამ ამბობდა, ოღონდაც კარგად იყვნენ, რას ვიზამთ, ყველას ვერ დავანახვებთ სიკეთეს, მათ ასე ესმით ცხოვრება, ვინც გამიგებს, გამიგებს, ვინც არა, ღმერთმა გაუმარჯოს, თავის გზით იაროსო. ღმერთმა აპატიოსო.ძალიან მორწმუნე, ეკლესიური ბიჭი იყო…საოცარი თანადგომა, ძმაკაცობა იცოდა. თანაკლასელ გოგოებსაც ისე დაუდგებოდა ხოლმე გვერდში, ოჯახის დანგრევისას თუ რაღაც სხვა გასაჭირის დროს, ისე დაარიგებდა, რომ დარდს ავიწყებდა, მერე მიყვებოდნენ ხოლმე, გოგიტამ ისე დაგვარიგა, ისეთი შვება მოგვცა, დარდი დაგვავიწყაო.ძალიან დიდი იუმორის პატრონი იყო, სახუმარო ამბებს, არ ვიცი, სხვის მოგონილს თუ თავისას, ისე ყვებოდა, ისე მსახიობურად, რომ ყველას სიცილით ხოცავდა. საქართველოზე უყვარდა ლექსების თქმა… სულ უკვირდათ ბიჭებს, ამდენს როგორ ასწრებს გოგა, ჯარშიც ერთი შენიშვნა არ ჰქონდა მიღებული, არც სოფელს აკლდებოდა, გეგმიანი ბიჭი იყო, დროის განაწილება იცოდა…სოფლიდან სიარული უჭირდა და უმეტესად ყაზარმაში იყო, ბოლოს ინგლისურის სწავლა რომ დაიწყეს, 3 საათის შემდეგ ათავისუფლებდნენ, თან კრედიტით მანქანაც იყიდა და სოფლიდან დადიოდა ბოლოს. უფრო ხშირად გვესაუბრებოდა, ოჯახზე ფიქრობდა, ძალიან დავაგვიანე ოჯახის შექმნაო. ძალიან პატარა ასაკში იყო შეყვარებული, 18 წლისას უყვარდა ერთი გოგონა, მაგრამ ყოველთვის ბევრს ფიქრობდა, შორს იხედებოდა და თქვა, ოჯახისთვის პატარა ვარ ჯერო. მერე რაღაც უმნიშვნელო მიზეზების გამო დაშორდნენ ერთმანეთს…“ოჯახის შექმნაზე ფიქრი ფიქრად დარჩა. რუსი მოადგა საქართველოს.მის მშობლიურ, ბუფერულ ზონაში მდებარე სოფელში სროლების ხმა არც მანამდე იყო უცხო. დენთის სუნი ჰაერში ტრიალებდა. სოფელში იყო, ხვდებოდა, მალე რომ განგაში ატყდებოდა და გამოსაძინებლად ადრე დაწვა. გამოძინებაც ვერ მოასწრო, 6 აგვისტოს ღამის 11 საათზე სროლები ატყდა.დედა: „პირველი თვითონ წამოხტა და გვამშვიდებდა, ნუ გეშინიათ, მანევრებიაო. მალე დაურეკეს, განგაშია, ჩამოდიო. წასასვლელად რომ გაემზადა, ვკითხე, რა იყო, შვილო, გამოგიძახეს-მეთქი? წავედი, ნანო, სამშობლოს დასაცავად, ნუ გეშინია, ორ დღეში აქ ვიქნებიო. წავიდა ჩემი შვილი და თვალით აღარ მინახავს. მართლაც ორიოდ დღეში დაბრუნდა…დილითვე, 7 აგვისტოს, 9 საათზე საბრძოლველად წასულან. თავიდან საქაშეთში მდგარან. მერე, როგორც მისი თანამებრძოლები მომიყვნენ, წინ-წინ იწევდნენ და ბოლოს ზემო ნიქოზში იდგნენ. თავის ძმასაც არ უმხელდა, სად იყო, სულ ამშვიდებდა, საქაშეთში ვდგავართ, აქ არანაირი საფრთხე არ არის, მანქანა ხომ მანდაა, ბავშვები გაარიდე მანდაურობას, თბილისში წადითო. მე კარგად ვარ, თქვენს თავებზე იფიქრეთო.როგორც ბიჭებმა მითხრეს, გოგას ბრძოლის ველზე ყოფნა არ ევალებოდა, შტაბში უნდა ყოფილიყო, მაგრამ უთქვამს: – სადაც ჩემი ოცეულის 19 ბიჭი იბრძვის, მეც იქ უნდა ვიყოო და ყველგან წინ მიიწევდა…9 აგვისტოს დაიღუპა… დილის 10-დან 11 საათამდე დაიჭრა…“შენობაში 12-მდე დაჭრილი „სპეცნაზელი“ იყო, სისხლი სდიოდათ. სასწრაფო გამოიძახეს, აგვიანებდა. გოგიტა მაკრახიძემ კვლავ დაკავშირება გადაწყვიტა, ოთახში ხმა იხშობოდა, კავშირი ვერ ხერხდებოდა. გაუფრთხილებიათ, ნუ გახვალ, საშიშია, საცაა მოვა სასწრაფოო. ცოდონი არიან, სისხლისგან იცლებიანო. გასულა. გამოუძახია სასწრაფო, ის-ის იყო, ჩაცუცქული კაბელს ახვევდა, ნაღმსატყორცნიდან ნასროლი ნაღმი რომ გასკდა მის ფეხთით.დედა: „იმათთვის მოყვანილი სასწრაფო თვითონ დასჭირდა… ეჰ, რა ადვილად ლაპარაკობს დედა ამ ყველაფერს… მერე ამ ტალღამ ეს 90-კილოიანი ბიჭი 10-15 მეტრში გადაისროლა. დახეთქებამ კიდევ თავისი ქნა. შოკში ჩავარდნილი თვითონ, ყოველგვარი ჩარევის გარეშე გამოსულა მდგომარეობიდან, გონს მოსულა. უკითხავს, რა მოხდა, ბიჭებოო? არაფერი, გოგა, დაჭრილი ხარ და ახლავე გაგიყვანთო. იქით ამშვიდებდა, ნუ გეშინიათ, ბიჭებო, თავებს გაუფრთხილდითო. და დახუჭა თვალებიო. მერე, რომ ვეკითხებოდით: როგორ ხარ, გოგაო, ხმას რომ ვეღარ გვცემდა, თითით გვაჩვენებდა, კარგად ვარო. გამოვიყვანეთ ბრძოლის ველიდან, მაგრამ იმედი აღარ გვქონდა, რომ გოგას კიდევ შევხვდებოდითო. გარეთ, აფეთქების დროს გოგასთან ერთად ორი ბიჭი იყო, ერთი გადარჩა, მეორე ბარძაყში დაიჭრა, ის დაჭრილი ბიჭი გვიყვებოდა, რომ „ბეტეერით“ გადაიყვანეს ის და გოგა სასწრაფომდე, ტყვიავამდე ერთად ვიყავით. გზაში ერთხელ ვკითხე, როგორ ხარ-მეთქი, ხელი რომ ვერ აწია, მეორე ხელი შეაშველა და ისე მანიშნა, კარგად ვარო. მეტი აღარ შევკითხვივარ, ძალიან მძიმედ იყო. ტყვიავში დაგვაშორეს, მე ტყვიავში გამიკეთეს ოპერაცია და გოგა არ ვიცი, სად წაიყვანესო. როგორც მერე გავარკვიეთ, თავის სამხედრო ექიმი გაჰყოლია გოგას, მძიმედ რომ იყო დაჭრილი, თბილისში გადაუწყვეტია წაყვანა, მაგრამ გზაში დაღუპულა… გზიდან მიბრუნებულან და გორში მიუყვანიათ მორგში. იმ ექიმს, როგორც მითხრეს, გოგას ქუდი წაუღია სახსოვრად…“ოჯახმა გოგას ამბავი შუადღისას გაიგო. გოგიტას მეგობრის მეუღლემ შეატყობინათ.სოფელს თავზე რუსული ავიაცია დასტრიალებდა. ძევერაში, სულ ახლოს, მაკრახიძეების სახლიდან სადღაც კილომეტრში ჩამოაგდეს ბომბი. მეზობელი სოფლებიდან რეკავდნენ: რუსი მოდის, გაეცალეთო. სოფელი იცლებოდა და ოჯახი იძულებული გახდა, 11 აგვისტოს დილით დაეკრძალა გოგიტა. დაკრძალეს და იმ საღამოსვე დატოვეს სოფელი. შინ მხოლოდ ხუთ სექტემბერს დაბრუნდნენ. სახლში ყველაფერი თავდაყირა დახვდათ. ატრიალებული, აზელილი. ოთახის შუაგულში ლოგინი და ტანსაცმელი – შექუჩებული, იყო ცეცხლის კვალიც და ჩექმის კვალიც…ოჯახში დღესაც ინახავენ დაწყებითი კლასების პედაგოგის მიერ გოგიტასთვის 4 კლასის დამთავრების შემდეგ ნაჩუქარ ღია ბარათს წარწერით:„ცელქო და მოუსვენარო გოგიტა, ისეთი სახელოვანი ვაჟკაცი დამდგარიყავი, რომ ამაყად მეთქვას – ჩემი გაზრდილია. შენი პირველი მასწავლებელი გ. ჯოლბორდი“.დღეს აღარც მისი პედაგოგია ცოცხალი და აღარც მისი მართლაც სახელოვანი მოწაფე…მომზადებულია „პრაიმტაიმის“ წიგნი „გმირის“ მიხედვით.

1754545680

„მაპატიეთ, რომ თქვენი შვილი მოვკალი...“ - 19 წლის შემდეგ აღიარებული დანაშაული და ბრალდებულის უკანასკნელი მიმართვა ოჯახს სიკვდილის წინ

41 წლის მოისეს სანდოვალ მენდოსა, რომელსაც 2004 წელს 20 წლის ახალგაზრდა ქალის, რაშელ ო'ნილ ტოლესონის სასტიკ მკვლელობაში ედებოდა ბრალი, სიკვდილით დასაჯეს.სიკვდილით დასჯის პროცედურის დაწყებამდე, მენდოსამ მოკლული ქალის ოჯახის წევრებს გულწრფელად მოუბოდიშა და აღიარა, რომ მისი ქმედება გაუმართლებელია და წუხს, რომ ახალგაზრდა ქალს სიცოცხლე წაართვა.„მაპატიეთ, რომ რაშელის სიცოცხლე წავართვი... ძალიან ვწუხვარ. ვიცი, რაც უნდა ვთქვა ან გავაკეთო, ამას ვერაფერი გამოასწორებს. მინდა იცოდეთ, რომ ჩემი ბოდიში გულწრფელია,“ — განაცხადა მენდოსამ სიკვდილის წინ.რაშელ ტოლესონი მაშინ მხოლოდ 20 წლის იყო. ახალგაზრდა ქალი, მენდოსამ ჯერ გაგუდა, შემდეგ კი დანით მრავლობითი ჭრილობა მიაყენა. მისი დანაწევრებული სხეული რამდენიმე დღის შემდეგ მდინარის პირას იპოვეს.ცხედარი იმდენად იყო დასახიჩრებული რომ  მისი პიროვნება სტომატოლოგიური ჩანაწერებით ამოიცნეს.მოკლულ ქალს 6 თვის ქალიშვილი დარჩა. ახლა ის სრულწლოვანია, თუმცა დედის მკვლელის სიკვდილით დასჯას არ დასწრებია.ბოლო სიტყვები - ოჯახისთვის და მეგობრებისთვისდასჯის წინ მენდოსამ პირადად მიმართა ტოლესონის მშობლებს, ძმას, ბიძას და ბიძაშვილს, რომლებიც პროცესს მოწმეთა ოთახიდან ესწრებოდნენ.შემდეგ ის ესპანურად ესაუბრა ცოლს, დას და ორ მეგობარს, რომლებიც მეორე ოთახიდან ადევნებდნენ თვალს სიკვდილის პროცესს.„მიყვარხართ. თქვენთან ვარ. მშვიდად ვარ და კარგად ვარ...“, - თქვა მენდოსამ ესპანურად.მიუხედავად მენდოსას ბოდიშისა, რაშელის დედამ მკაცრად თქვა, რომ სიტყვები ვერ ცვლის იმ დანაკარგს, რაც მათ ოჯახს მიადგა.„მისი ბოდიში ვერ დაგვიბრუნებს ჩვენს შვილს. ვერაფერი გააქრობს იმ ტკივილს, რაც მან მოგვაყენა,“ — განაცხადა ტოლესონის დედამ მედიასთან.

1754488620

ჰოლივუდის ვარსკვლავის ავარიას დედა-შვილი ემსხვერპლა - ტრაგედიის დეტალები და განაჩენი, რომელმაც 80-იან წლებში მსოფლიო აალაპარაკა

პოპულარული ამერიკელი მსახიობი მეთიუ ბროდერიკი ჩრდილოეთ ირლანდიაში ავტოავარიაში მოყვა, რომელსაც ორი ადამიანი ემსხვერპლა. შემთხვევა 1987 წლის 5 აგვისტოს მოხდა.ბროდერიკი იმ დროს, თავისი მაშინდელ შეყვარებულთან, მსახიობ ჯენიფერ გრეისთან ერთად ისვენებდა.შეყვარებულები BMW-ს მარკის ავტომობილით გადაადგილდებოდნენ, როცა მსახიობი მოულოდნელად საპირისპირო ზოლში გადავიდა და საპირისპიროდ მოძრავ Volvo-ს მარკის ავტომობილს შეეჯახა. მანქანაში 63 წლის მარგარეტ დოჰერტი და მისი 28 წლის ქალიშვილი, ანა გალაჰერი ისხდნენ. ორივე ადგილზე დაიღუპა.მეთიუ ბროდერიკი მძიმედ დაშავდა, მას ჰქონდა ფეხის მოტეხილობა, ნეკნების დაზიანება და ფილტვის დაჟეჟილობა. ჯენიფერ გრეიმ შედარებით მსუბუქი ტრავმები მიიღო, თუმცა მოგვიანებით სერიოზული სამედიცინო მკურნალობა დასჭირდა.მომხდარი ერთ-ერთი ყველაზე გახმაურებული შემთხვევა გახდა იმ წლებში, რადგან ბროდერიკი იმ დროს ჰოლივუდის ერთ-ერთი ცნობილი ვარსკვლავი იყო — სულ რამდენიმე თვე იყო გასული მისი ფილმის „ფერის ბიულერის დასვენების დღე“ პრემიერიდან.ავარიის შემდეგ ბროდერიკს წარუდგინეს ბრალდება სიცოცხლისთვის საფრთხის შექმნაში, თუმცა მოგვიანებით ბრალდება გადაკვალიფიცირდა და მსახიობმა მხოლოდ „უყურადღებო მართვაზე“ აღიარა პასუხისმგებლობა. სასჯელი იყო 175 დოლარიანი ჯარიმა. მისთვის პატიმრობა არ დაუკისრებიათ.დაღუპულთა ოჯახი სასამართლოს გადაწყვეტილებით შოკირებული დარჩა და საჯაროდ გამოხატავდა უკმაყოფილებას. მოგვიანებით ბროდერიკმა განაცხადა, რომ მზად იყო ოჯახს პირადად შეხვედროდა და ბოდიში მოეხადა, თუმცა ეს შეხვედრა საბოლოოდ ვერ შედგა.მსახიობის თქმით, ავარიის დეტალები მეხსიერებიდან ფაქტობრივად გაქრა: "არ მახსოვს რა მოხდა. თითქოს ის დღე საერთოდ ამოიშალა გონებიდან",- განაცხადა მან ერთ-ერთ ინტერვიუში.მიუხედავად იმისა, რომ ამ ტრაგედიას რამდენიმე წელი გასდევდა საჯარო და მედიის ინტერესი, ბროდერიკმა კარიერა გააგრძელა და მოგვიანებით რამდენიმე ცნობილი ფილმშიც ითამაშა. თუმცა ეს შემთხვევა დარჩა ერთ-ერთი ყველაზე ბნელ ლაქად მის ცხოვრებაში.