1763110655

დღეს, წმინდა მკურნალების კოზმა და დამიანეს ხსენების დღეა - ლოცვა მათ წინაშე საკითხავი

14 ნოემბერს მკურნალი ექიმების - წმინდა კოზმა და დამიანეს ხსენების დღეა. ისინი უანგაროთ, უფულოდ კურნავდნენ ადამიანებს და ანიჭებდნენ ხორციელ და სულიერ ჯანმრთელობას და ამიტომ მათ ასევე ეწოდებათ უვეცხლონი მკურნალნი.ისინი ლოცვითა და ხელის დადებით კურნავდნენ არა მარტო ადამიანებს, არამედ ცხოველებსაც, ბოროტ სულებს განასხამდნენ ადამიანებისგან და გაწეული დახმარებისთვის არანაირ საზღაურს არ ღებულობდნენ.მათ ცხოვრებაში არის ერთი საოცარი ამბავიერთხელ წმიდა მკურნალებს უხმეს მძიმედ დასნეულებულ დედაკაცთან, რომლის მკურნალობაზეც, სნეულის მძიმე მდგომარეობის გამო, ყველა ექიმმა უარი განაცხადა, ნეტარი ძმების მხურვალე ლოცვით უფალმა სულთმობრძავი განკურნა.მათ მშობელს სურდა, რომ მადლიერება გამოეხატა. მივიდა დამიანესთან და სამი კვერცხი გაუწოდა ყოვლად წმიდა სამების - მამის, ძისა და სულიწმიდის სახელით.წმიდა სამების სახელი რომ ესმა, უვეცხლომ უარის თქმა ვერ გაბედა. კოზმა ძალიან დაღონდა - მან ჩათვალა, რომ დამიანემ დაარღვია მათი მკაცრი აღთქმა.სიკვდილის წინ დაიბარა, იგი მის გვერდით არ დაეკრძალათ. მალე დამიანეც გარდაიცვალა. მისი ახლობლები გაუგებრობაში აღმოჩნდნენ - ვერ გადაეწყვიტათ, სად დაეკრძალათ წმიდა მკურნალი. მაშინ ღვთის ნებით სასწაული აღესრულა: ხალხის წინაშე უვერცხლო მკურნალების მიერ ოდესღაც ცოფისგან განკურნებული აქლემი წარდგა, ადამიანური ხმით ალაპარაკდა და ყველას ამცნო, დამიანე დაეკრძალათ კოზმას გვერდით, რადგან მას ანგარებით კი არ მიუღია სამი კვერცხი, არამედ ყოვლადწმიდა სამების სახელითო. ამ დიდი სასწაულის აღსრულების შემდეგ დამიანე დაკრძალეს თავისი ძმის გვერდით.წმიდანი უვეცხლონი სიკვდილის შემდეგაც მრავალ სასწაულს აღასრულებდნენ. მათი ლოცვით დღესაც უამრავი ადამიანი ინკურნება.ტროპარიწმიდანო უვერცხლონო მკურნალნო, საკვირველთმოქმედნო კოზმა და დამიანე, მოიხილენით და განჰკურნენით უძლურებანი სულთა და ხორცთა ჩუენთანი, უსასყიდლოდ მიგიღებიესთ და უსასყიდლოთ მოგვცემდით ჩუენ.კონდაკირომელთა მადლნი კურნებათანი მიიხუენით და მიჰფენთ ჭირვეულთა სიმრთელესა, საკვირველნო მკურნალნო დიდებულნო, მოხედვითა თქუენითა მბრძოლთაცა სილაღე დააცხრვეთ, სოფლისა მკურნალნო, საკვირველებათა მიერ.

1762969211

როგორ ცხოვრობს დღეს ბიჭი, რომელიც დაიბადა მხოლოდ 2% ტვინით – საოცარი გადარჩენის ამბავი

50 წლის შელი უოლს ორსულობაში ექიმებმა აბორტის გაკეთება ურჩიეს, რადგან აღმოჩნდა, რომ ნაყოფს ტვინი თითქმის არ ჰქონდა. დედამ უარი თქვა ექიმების შეთავაზებაზე და მაინც იმშობიარა. ბიჭუნა სახელად ნოა უოლი 2012 წლის მარტში დაიბადა. შემთხვევა ბრიტანეთში მოხდა.ახალშობილს თავის ტვინის მხოლოდ ორი პროცენტი ჰქონდა, ზურგის ტვინის თიაქარი და ჰიდროცეფალია. ეს ის საგანგაშო მდგომარეობა იყო, რამაც ექიმებს აფიქრებინა რომ ჩვილი მალე გარდაიცვლებოდა.რთული დიაგნოზი და ექიმების პროგნოზიშელის ორსულობის პერიოდში, ექოსკოპიის დროს, გართულებები გამოიკვეთა - ნაყოფს ჰქონდა ზურგის ტვინის დეფექტი და თავის ტვინში დიდი ზომის კისტა, რომელიც ცერებროსპინალურ სითხით იყო სავსე.ექიმებმა ოჯახს ორჯერ ან მეტჯერ ურჩიეს ორსულობის შეწყვეტა, თუმცა მშობლებმა გადაწყვიტეს, ახალი სიცოცხლისთვის შანსი მიეცათ და რომ მათი შვილი შეძლებდა სიცოცხლეს...სასწაულიდაბადებისას ნოას მდგომარეობა მძიმე იყო — მას ჰქონდა პარალიზებული ქვედა კიდურები, საჭირო იყო მუდმივი მკურნალობა და სპეციალური თერაპიები. ექიმებს არ სჯეროდათ, რომ ბავშვი დიდხანს იცოცხლებდა.თუმცა, საოცარი რამ მოხდა. რამდენიმე წლის შემდეგ, ნოას ტვინის მოცულობა და ფუნქციონირება გაიზარდა და რამდენიმე კვლევით დადგინდა, რომ ახლა მას აქვს დაახლოებით, 80 პროცენტი ტვინის ისეთი, როგორიც ნორმალურ ადამიანებს.დღეს ნოა ვარჯიშობს, სწავლობს, კითხულობს, წერს, ითვლის და მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ ისევ ეტლით გადაადგილდება, სიამოვნებით ესწრება გაკვეთილებს.მისი მიღწევები არის სამოტივაციო მაგალითი მედიცინისა და ოჯახის რწმენისთვის. 

1762947000

შაქრის სიროფის წყალდიდობა – ტრაგედია ბოსტონში, რომელმაც 21 ადამიანი იმსხვერპლა

1919 წლის 15 იანვარს, ამერიკის შეერთებული შტატების ქალაქ ბოსტონში, უცნაური და საშინელი ტრაგედია დატრიალდა . ჩრდილოეთ მდებარე ქარხნულ უბანში ხმა გაისმა, რომელიც ჯერ სტვენას ჰგავდა, შემდეგ კი, მეტალის გრუხუნსა და აფეთქებას.უზარმაზარი ფოლადის ავზი, სადაც კომპანია Purity Purity Distilling Company, დაახლოებით, 8.7 მილიონ ლიტრ შაქრის სიროფს იხილა, აკლდამ გასკდა.გადმოღვრილი ცხელი სიროფის მასა დაახლოებით 56 კილომეტრის სიჩქარით მოედანზე ქუჩებს, ტალღის სიმაღლე ზოგ ადგილას 12 მეტრს აღწევდა.ძლიერიმა ცხელ ნაკადმა შენობები დაანგრია და ქუჩებში მოძრავი ადამიანები და ცხოველები წალეკა. ოფიციალური მონაცემებით, 21 ადამიანი დაიღუპა, ხოლო 150-მდე დაშავდა.სიროფი დიდი მკვრივი იყო, რომ მაშველებს გადაადგილება უჭირდათ. ქუჩების დასუფთავება რამდენიმე კვირა დასჭირდა. მკვრივი მასის გასაწმენდად ბოსტონის პორტიდან მლაშე წყალი გამოიყენებს.გამოძიების დასკვნით, ტრაგედიის გამომწვევი მიზეზი ავზის შესახებ კონსტრუქცია და მეტალის არასაკმარისი საიმედოობა იყო. ადრე გაირკვა, რომ კომპანია თანამშრომლებმა ჯერ კიდევ 1918 წელს შენიშნეს ავზიდან სირო გაჟონვა, მაგრამ ხელმძღვანელობამ ეს მძიმედ აღიქვა — დაზიანებულ ადგილებზე სხვა ფერის ფერის. გადაუსვეს, რათა გაჟონვა ცუდი შესამჩნევი.დაზარალებულთა სასამართლოში უჩივლეს კომპანიის მფლობელი შეერთებული შტატები Industrial Alcohol Company-ის. ეს არის ერთ-ერთი პირველი შემთხვევა აშშ-ის ისტორიაში, როდესაც სასამართლომ კომპანია ბრალდებულად ცნო უსაფრთხოების ნორმების დარღვევის გამო. კომპანიამ, კომპენსაციის გამოყენება, მილიონობით დოლარი გადაიხადა.ექსპერტების შეფასებით, ბოსტონის ამ უბანში სიროფის ფენები თვეების განმავლობაში შეიმჩნეოდა – ზოგიერთი ქუჩა კი წებოვანი ნარჩენები სრულად ვერასდროს გაიწმინდა.

1762534680

„ბიოლოგიური მამა და დედის მკვლელი განსაკუთრებული სისასტიკით მოკლა...“ - სიკვდილმისჯილი 21 წლის ბიჭის საქმე 70-იანი წლებიდან, რომელზეც მთელი თბილისი ლაპარაკობდა

გახმაურებული  ამბავი, რომელსაც ახლა წაიკითხავთ, გასული საუკუნის 70-იან წლებში  თბილისში მოხდა. კრიმინალურ ისტორიას საარქივო დოკუმენტებიდან ჟურნალი „თბილისელები“ ავრცელებს.სტატიაში სახელები და გვარები შეცვლილია და მისი ვინმესთან მიმსგავსება შემთხვევითია:გასული საუკუნის 70-იანი წლების დასაწყისში თბილისში ვინმე „შავი ანჟელა“ ცხოვრობდა, რომელიც მილიციასთან იყო შეკრული და ბინძური სქემით მოქმედებდა. ეს ქალი, ძირითადად, ოპერის თეატრის წინ, ჭავჭავაძის ქუჩის აღმართთან დადგებოდა ხოლმე, კერძო მანქანას გააჩერებდა და სოლოლაკში წაყვანას სთხოვდა. მოკლე „იუბკაში“ გამოწყობილი ქალი მძღოლის გვერდით იკავებდა ადგილს და მთაწმინდის გავლით ჭონქაძის ქუჩაზე ჩამოდიოდა, ფულს იხდიდა და სადარბაზოში შედიოდა. კერძო მძღოლს კი, სულ რაღაც, 50 მეტრში სისხლის სამართლის სამძებროს თანამშრომლები აჩერებდნენ. მის ავტომობილს ჩხრეკდნენ და წინა სავარძლის ქვეშ ნარკოტიკებს პოულობდნენ, რომელიც, რა თქმა უნდა, „შავი ანჟელას“ მიერ იყო ჩადებული.„ნარკოტიკების ამოღების“ შემდეგ იწყებოდა ვაჭრობა და მილიცია „დამნაშავე მძღოლს“ ფულს ართმევდა და უშვებდა. შემდგომ კი წილი თანაბრად ტყდებოდა და ანჟელაც თავისას იღებდა. 27 წლის „შავი ანჟელა“ სინამდვილეში ოლღა სიდამონიძე იყო. ის საქართველოს ერთ-ერთი რაიონიდან იყო და ოჯახიდან მეძავობის გამო გამოაგდეს.თბილისში ჩამოსულმა ქალმა საქართველოს დედაქალაქშიც განაგრძო თავისი საქმიანობა და კალინინის (მთაწმინდის) რაიონის მილიციის თანამშრომელს ვასიკო ქებურიას გადაეკიდა, მისგან ვაჟი გააჩინა და ისევ ბინძურ საქმიანობას მიჰყო ხელი. ქებურიას ცოლ-შვილი ჰყავდა. ვაჟს არ აღიარებდა და ანჟელამ ბიჭს თავისი გვარი მისცა. აქედან გამომდინარე, ქებურია იძულებული გახდა, თბილისი დაეტოვებინა და სამუშაოდ ქალაქ სოჭში გადასულიყო.შურისძიებაჯემალ სიდამონიძე, სულ რაღაც 5 წლის იყო, როდესაც „შავი ანჟელა“ ყელგამოჭრილი იპოვეს მთაწმინდაზე, ეგრეთ წოდებულ „მუსორტრესტის“ ტერიტორიაზე, სადაც ქალაქის დასუფთავების სამსახური იყო განთავსებული. ოლღა სიდამონიძეს არტერია ჰქონდა გადაჭრილი, სხეულზე კი მკვლელს 20 ჭრილობა მიეყენებინა. ეს დანაშაული კალინინის რაიონის პროკურატურის ქვემდებარე იყო და გამოძიება განსაკუთრებული სისასტიკით ჩადენილი მკვლელობის მუხლით აღიძრა.მილიციამ კი ორი დღის შემდეგ 30 წლის ვალიკო ვიბლიანი დააკავა, რომელმაც „შავი ანჟელას“ მკვლელობა აღიარა. ვიბლიანის განცხადებით, ერთი თვის წინ „ანჟელამ“ მას მორფის ამპულები ფარულად ჩაუდო ავტომობილში, რის გამოც მილიციამ მას 3 ათასი მანეთი გამოსძალა.ვიბლიანს სასამართლომ 15 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯა და რუსეთში განსაკუთრებული რეჟიმის კოლონიაში გაგზავნეს. ობლად დარჩენილი ჯემალ სიდამონიძე კი უპატრონო ბავშვთა სახლში გაამწესეს და მისი აღზრდა სახელმწიფომ აიღო თავის თავზე.სასტიკი მკვლელობებიგორბაჩოვისეული „პერესტროიკა“ ჯერ კიდევ ძალას იკრებდა. უზარმაზარ ქვეყანაში ყველა სტრუქტურა გამართულად მუშაობდა, ხალხი კი თავისუფალ სიტყვას ჯერ კიდევ არ იყო ჩვეული. თუმცა, ხალხში ხმა დადიოდა, რომ ქვეყანაში პირსისხლიანი მანიაკი გამოჩნდა, რომელიც სასტიკად უსწორდებოდა თავის მსხვერპლს.საქმე ის იყო, რომ ქალაქ სოჭში განსაკურთებული სისასტიკით მოკლეს მილიციის პოლკოვნიკი ვასიკო ქებურია. ის ერთ-ერთი რაიონის სისხლის სამართლის სამძებროს უფროსი იყო და არა მარტო ქალაქში, რეგიონშიც კარგად იცნობდნენ. ძალოვნები ვარაუდობდნენ, რომ ქებურია რომელიმე „შავი სამყაროს“ წარმომადგენელმა მოკლა შურისძიების მიზნით, რადგან ქართველი პოლკოვნიკი დაუნდობლობით იყო გამორჩეული და არაერთი ბოროტმოქმედი ჰყავდა გამწარებული, მათ შორის, ლიკვიდირებულიც.მთელი მილიცია ფეხზე იდგა და რამდენიმე ეჭვმიტანილიც დააკავეს. თუმცა მალევე გაუშვეს, რადგან უდანაშაულოები იყვნენ. ამგვარად, ეს საქმე ჩიხში იყო შესული. მოკლულ ქებურიას გული ჰქონდა ამოჭრილი, თვალები დათხრილი და სასქესო ორგანო ამპუტირებული. ამ შემთხვევიდან ერთი თვის მერე თბილისში, ნახალოვკაში 46 წლის ვალიკო ვიბლიანის ცხედარი აღმოაჩინეს, რომელიც ზუსტად იმავე ხელწერით იყო მოკლული, როგორც პოლკოვნიკი ქებურია სოჭში... განაგრძეთ კითხვა

1761930274

„მარიამი გარდაცვალების წინ მირზას სახელს ახსენებდა“ – მირზა გელოვანის ფსევდონიმის ნამდვილი ისტორია

ივრისპირელი მზეჭაბუკის, მირზა გელოვანის, ლამაზი სიცოცხლე 27 წლის ასაკში დასრულდა. მეორე მსოფლიო ომმა შეიწირა სიცოცხლესა და თავად სიყვარულზე უსაზღვროდ შეყვარებული პოეტი. ის ბელორუსიაში მდინარე დასავლეთ დვინის გადალახვისას მოკლეს. მას შემდეგ მრავალი ადამიანის, განსაკუთრებით კი ახალგაზრდების, უსაყვარლეს პოეტად, სიმამაცისა და შეუპოვრობის სიმბოლოდ იქცა. წელს, 2 მარტს, პოეტის დაბადებიდან 105 წელი შესრულდა.ციცო გაბიდაური ,,სარკეს” უამბობს:– მირზა გელოვანის წინაპრები წარმოშობით სვანეთის სოფელ სპათაგორიდან არიან. მისი პაპა, მღვდელი ოტია გელოვანი, ჩვენთვის უცნობი მიზეზით სვანეთიდან წასულა და ოჯახთან ერთად თელავში დასახლებულა. მას დიდ მოძღვრად მიიჩნევდნენ. 7 შვილი ჰყავდა, მათ შორის იყო გედეონიც, მირზას მამა.გედეონი თიანეთში ჩასიძებულა. მას და ევას 8 შვილი შეეძინათ, მათგან რეზო, იგივე მირზა, მეშვიდე იყო. მომავალი პოეტი 1917 წლის 2 მარტს დაიბადა. მისი დედმამიშვილებიდან ზრდასრულ ასაკამდე ყველამ ვერ მიაღწია, იმხანად ეპიდემიებს ბევრი მოზარდის სიცოცხლე ეწირებოდა. მირზას და-ძმებიდან გადარჩა მხოლოდ სამი: როენა, რუსუდანი და თეიმურაზი. ოთხივე გელოვანი ნიჭიერებით გამოირჩეოდა.თეთრი და ცისფერთვალება მირზა თურმე ჯანსუსტი ბავშვი იყო, ხშირად ავადმყოფობდა. დედა სასთუმალთან უჯდა და ზღაპრებს უყვებოდა, მამა კი – ამბებს საამაყო წინაპრებზე, გელოვანებზე, რომლებიც თამარ მეფის დროს სახელოვანი ადამიანები ყოფილან. ლექსების წერა 4 წლის ასაკში დაიწყო.ყმაწვილმა პოეტმა პირველ ფსევდონიმად ,,მზის შვილი” აირჩია. მისი ლექსები ჟურნალ “ჩვენს თაობაში” ხშირად იბეჭდებოდა. სწორედ მაშინ გაიცნო ახალგაზრდა პოეტები ალექსანდრე საჯაია და ლადო ასათიანი.ლამაზმანების გარემოში– პოეტის შთაგონების წყარო ლამაზმანები ხშირად გამხდარან. საზოგადოებისთვის ცნობილია ნინო ახვლედიანის სახელი, რომელიც პოეტმა შოვში დასვენებისას გაიცნო.ნინო ახვლედიანი გვიან გათხოვდა. მემკვიდრე არ შეეძინა. 5 უკრაინელი ბავშვი იშვილა და გამოზარდა… როგორც თავის მოგონებებში აღნიშნავს, მისთვის ქმარს უთქვამს, მირზა ომიდან რომ დაბრუნებულიყო, ჩემი ხელით გაგიმზადებდი მზითევს და გაგაყოლებდი, მისი პოეზია იმდენად მიყვარსო.რუსუდან ზვიადაური, თიანეთის მკვიდრი ,,სარკეს” უამბობს:– მირზას პირველი შეყვარებული მისი თანატოლი, ულამაზესი მარიამ ცალუღელაშვილი იყო.პოეტის ფსევდონიმი ,,მირზა” სწორედ მის სახელს უკავშირდება. მირზას თანაკლასელი, აწ გარდაცვლილი შალვა სისაური, თავის ჩანაწერებში იხსენებდა, თუ როგორ გაანდო ყმაწვილმა რეზომ ამ სიყვარულისა და გამოგონილი ახალი სახელის შესახებ – დღეების განმავლობაში იჯდა და წერდაო: ,,მირ-მარ”, “მარო-რეზო”, “მირზა”… ბევრს დარდობდა: მარო მიყვარს და უარს მეუბნება, ჩემი ფსევდონიმი კი მაინც მირზა იქნებაო.საოცარია, რომ მარიამ ცალუღელაშვილი გარდაცვალების წინ მირზას სახელს ახსენებდა. დღეს ძალიან ცოტამ თუ იცის მირზა გელოვანის ფსევდონიმის ნამდვილი ისტორია.ჟურნალი სარკე

1761481500

ვის მოუვიდა თავში გოგონების ვარდისფერში და ბიჭების ლურჯში ჩაცმის იდეა - საინტერესო ისტორია

ბევრ სხვა ქვეყანაში, გოგოებისთვის ვარდისფერი ნივთების, ბიჭებისთვის კი ლურჯის ყიდვა ჩვეულებრივი ამბავია. ეს ყველაფერს ეხება - ტანსაცმელს, თეთრეულს და სათამაშოებსაც კი. ცოტას უფიქრია იმაზე, თუ რატომ არის ფერები ასე განაწილებული.ისტორიკოს ჯო ბ. პაოლეტის თანახმად, მე-20 საუკუნის დასაწყისამდე მშობლები პრაქტიკული მიზეზების გამო ექვს ან შვიდ წლამდე ასაკის ყველა ბავშვს თეთრ კაბებს აცმევდნენ. მხოლოდ მე-19 საუკუნის შუა ხანებში დაიწყო ლურჯი და ვარდისფერი საბავშვო ტანსაცმლის გამოჩენა, რეკომენდაციებით, რომ ვარდისფერი ტანსაცმელი საუკეთესო იყო ყავისფერი და შავგვრემანი ბავშვებისთვის, ხოლო ლურჯი ტანსაცმელი - ქერა და მწვანე ან ცისფერთვალება ბავშვებისთვის. 1989 წელს ამერიკულმა სამედიცინო ჟურნალმა გამოაქვეყნა სტატია იმის შესახებ, თუ როგორ ზრუნავდნენ ბავშვებზე რუსეთის იმპერიის ბავშვთა სახლებში. მასში ნათქვამი იყო, რომ გოგონების სახელობის ბარათები ვარდისფერი იყო, ხოლო ბიჭების - ლურჯი, და იგივე ფერის ტენდენცია შეინიშნებოდა ბავშვების ტანსაცმელში. თუმცა, ფერების უფრო აქტიური დაყოფა სქესის მიხედვით მხოლოდ მომდევნო საუკუნეში დაიწყო.1918 წელს ერნშოუს ჩვილ ბავშვთა განყოფილებამ დაწერა, რომ ვარდისფერი ტანსაცმელი ბიჭებს უნდა ეცვათ, რადგან ეს ფერი უფრო კაშკაშაა. ლურჯი ტანსაცმელი გოგონებისთვისაა - ნაზი და მოხდენილი. ჟურნალ „Time“-ის რედაქტორებმა ეს თეორია 1927 წელს ჩიკაგოს, ბოსტონისა და ნიუ-იორკის მსხვილი უნივერმაღების გამყიდველებს შორის გამოკითხვის ჩატარებით შეამოწმეს. სტატიის გამოქვეყნების მიზეზი ბელგიის პრინცის ქალიშვილის დაბადება იყო, რომლის აკვანიც, ბავშვის სქესის მიუხედავად, ვარდისფერ ტონებში იყო მორთული.მე-20 საუკუნის მეორე ნახევარში შეერთებულ შტატებში გამოჩნდნენ ქალთა უფლებების დამცველები, რომლებიც დარწმუნებულები იყვნენ, რომ „გოგონას ვარდისფერში ჩაცმა“ ხელს უშლის მას ლიდერული თვისებების განვითარებაში და ინფანტილიზმს იწვევს. გენდერულმა რევოლუციამ გამოიწვია ის ფაქტი, რომ დასავლეთში რამდენიმე წლის განმავლობაში ბავშვთა ტანსაცმლის მაღაზიებში არ იყო არც ერთი ვარდისფერი ნივთი.რატომ მოსწონთ ბიჭებს ლურჯი, გოგონებს კი ვარდისფერი?2011 წელს მეცნიერებმა ჩაატარეს კვლევა, რათა გაერკვითა, თუ რატომ ირჩევენ ბავშვები კონკრეტულ ფერებს. აღმოჩნდა, რომ ერთი წლის ბავშვები არ იჩენენ განსაკუთრებულ ინტერესს კონკრეტული ფერების მიმართ. ოთხი წლის ბავშვები განსხვავებულად იქცეოდნენ - ახალგაზრდა ქალბატონები სხვებთან შედარებით უფრო ხშირად ირჩევდნენ ვარდისფერს, ხოლო პატარა ბიჭები ნებისმიერი ფერის საგანს ამჯობინებდნენ, მაგრამ არა ვარდისფერს.მეცნიერები თვლიან, რომ ასეთი ქცევა შესაძლოა საზოგადოების გავლენით იყოს გამოწვეული. ბავშვები მუდმივად ხედავენ და ესმით რეკლამები, ურთიერთობენ სხვა ადამიანებთან, იღებენ გარკვეულ სტერეოტიპებს და შემდეგ, ქვეცნობიერ დონეზე, სჯერათ მათი. ამრიგად, ასეთი პატარა ასაკიდანვე უყალიბდებათ გარკვეული შეხედულებები, რომელთა შესაბამისად ცხოვრებასაც ცდილობენ.

1761318180

„ქმრის სხეულის ნაწილები ტყეში, ხოლო სახლის იატაკში ჩაბეტონებული პატარა ბიჭი იპოვეს...“ - საქმე, რომლის ფიგურანტი 2-ჯერ დააკავეს

ეველინ დიკის საქმე ერთ-ერთი ყველაზე სენსაციური კრიმინალური ქეისია კანადის ისტორიაში. 1944 წელს სკოლის მოსწავლეების ჯგუფმა ტყეში სეირნობისას ადამიანის სხეულის ნაწილები იპოვა.როგორც აღმოჩნდა სხეულის ნაწილები ახალგაზრდა ქალის, ეველინ დიკის მეუღლეს ეკუთვნოდა. ეველინი ქმრის მკვლელობის ბრალდებით მალევე დააკავეს და მას სიკვდილით დასჯა მიუსაჯეს.სასამართლოს გადაწყვეტილების მიუხედავად, ადვოკატმა განაჩენი გაასაჩივრა და ახალგაზრდა ქალმა საპატიმრო დატოვა.ვითარება მალევე შეიცვალა, როდესაც ეველინის პატარა ბიჭის სხეული სახლის იატაკში ჩაბეტონებული აღმოაჩინეს.ქალი კვლავ დააკავეს და 11 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯეს.1958 ეველინ დიკი საპატიმროს ტოვებს, ამის შემდეგ მასზე ცნობები აღარ მოიპოვება.სენსაციური საქმის მასალები დალუქულია, უცნობია რა მოუვიდა მკვლელს ციხიდან გამოსვლის შემდეგ.

1761226740

სახლი თბილისში, რომელიც ღვინით აშენდა - „ამბობენ, კაკუნის ხმა დღემდე ისმისო...“

მელიქ აზარიანცის სახლი თბილისური მოდერნის ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული ძეგლია. შენობა 1912-15 წლებში აშენდა. მისი არქიტექტორი პეტერბურგელი ნიკოლოზ ობოლონსკი გახლდათ, რომელიც წარმოშობით პოლონელი იყო. ეს მისი პირველი და უკანასკნელი პროექტი იყო, რომელიც საქართველოში განახორციელა.აზარიანცი 35 წლისა იყო, ქალიშვილი რომ შეეძინა, რომელსაც თაქუი დაარქვა, რაც ქართულად „დედოფალს“ ნიშნავს.შესაძლოა, თაქუი ერთადერთი ბავშვი არ იყო ოჯახში, მაგრამ მართლა დედოფალივით კი ექცეოდნენ. 22 წლისა იყო, როცა ოჯახში ტრაგედია დატრიალდა. გოგონა მძიმედ დაავადდა და ექიმებმა მისი გადარჩენა ვერ შეძლეს.მელიქ აზარიანცმა შემოსავლიანი სახლი სწორედ გარდაცვლილი ქალიშვილის სახელის უკვდავსაყოფად ააშენებინა. არქიტექტორმა ნიკოლაი ობოლონსკიმ კარგად იცოდა დამკვეთის პირადი ტრაგედიის შესახებ და ამადაც შეამკო შენობა სამგლოვიარო გვირგვინებითა და ცრემლის ფორმის ფანჯრებით..სახლი თავისი ინფრასტრუქტურით უნიკალური გახლდათ, მდგმურების განკარგულებაში იყო: მაღაზიები, ფოტოსალონი, სადალაქო, დასასვენებელი ბაღი და მეფაიტონეთა სადგომი და რაც მთავარია, სახლი იმ დროისათვის უჩვეულო სიახლეებით იყო აღჭურვილი: ავტონომიური ელექტრო და წყალმომარაგების სისტემებით. ამბობენ, წყლის რეზერვუარები შენობის გუმბათში იყო განთავსებულიო.იმ პერიოდის თბილისში აზარიანცს ჰქონდა გამოყვანილი საკუთრად წყალი და გადასახადსაც იხდიდა. შენობა არ იყო ბოლომდე დასრულებული, როცა მთავრობამ მას წყლის გადასახადი გაუძვირა. აზარიანცი ძალიან განაწყენდა მთავრობის უსამართლო მოთხოვნაზე და წყალზე საერთოდ უარი თქვა. იმ პერიოდში, ღვინო წყალზე უფრო იაფი ღირდა. მელიქ აზარიანცმა ძალიან დიდი რაოდენობით ღვინო შეისყიდა გლეხებისაგან და თავისი სახლის მშენებლობა სწორედ ამ ღვინით დაასრულა.ყველაზე საინტერესო კი შენობის სარდაფებია. მიწის ქვეშ უზარმაზარი გვირაბები ყოფილა, რომლებიც ამჟამად დალუქულია. ერთ-ერთი ვერსიის თანახმად, როდესაც საქართველოში ბოლშევიკები შემოვიდნენ და მდიდრებმა ქვეყნის დატოვება დაიწყეს, მელიქ აზარიანცი სარდაფში, თავის საიდუმლო ოთახ-სეიფში შესულა, რათა ძვირფასეულობა გამოეტანა. შემთხვევით სეიფის კარი გარედან ჩაკეტილა, არადა, იმ სეიფის არსებობა მის გარდა არავინ იცოდა. ზოგიერთები ამბობენ, კაკუნის ხმა დღემდე ისმისო.არსებობს მეორე ვერსიაც, რომელიც უფრო შეეფერება სინამდვილეს. სხვა მილიონერებისაგან განსხვავებით, რომელთაც საქართველოდან გაქცევა მოახერხეს, მელიქ აზარიანცი თბილისში დარჩა. მას ჩამოართვეს მთელი ქონება და საკუთარ აშენებულ სახლში მხოლოდ ერთი ოთახი გამოუყვეს, ისიც კიბის ქვეშ, სადაც თავისი დარჩენილი ცხოვრება სიღარიბეში გაატარა. გარდაცვალების შემდეგ ერთ დროს ყველაზე მდიდარი ადამიანი მეგობრების საზიარო ფულით დაკრძალეს.ნაგებობა 2015 წელს დაზიანდა, მაშინ, როცა ამ ტერიტორიაზე ხანძარი გაჩნდა.

1761207060

მობილურის კალენდარში, 1582 წლის ოქტომბერს 10 დღე აკლია - სპეციალისტთა განმარტება

 თუ თქვენი სმარტფონის კალენდარს გახსნით და 1582 წელს მოძებნით, შესაძლოა, რომ ოქტომბრის თვეს 10 დღე აკლდეს. კერძოდ, 4 რიცხვის შემდეგ პირდაპირ 15 მოდიოდეს, შუაში არსებული დღეები კი გამოტოვებული იყოს.ეს არც აპლიკაციის სისტემური ხარვეზია და არც რაიმე დროით ანომალიას უკავშირდება, არამედ დღეების, კვირების, თვეებისა და წლების დათვლის ცვლილებასთანაა ბმაში.საქმე ისაა, რომ კათოლიკურმა ეკლესიამ გრიგორიანული კალენდარი 1582 წლის ოქტომბერში მიიღო, მანამდე კი ევროპის უმეტეს ნაწილში იულიუსის კალენდარი გამოიყენებოდა, რომელიც იულიუს კეისარმა ძველი წელთაღრიცხვით 45 წელს შემოიღო. ისინი ერთმანეთს ძალიან ჰგავს, რადგან ორივე მზის კალენდარია და 12 თვეს, თითოეულში 28-30 დღესა (საერთო ჯამში 365-ს) და ნაკიან წელს მოიცავს.მთავარი განსხვავება სწორედ ისაა, თუ რამდენ ხანში ერთხელაა ნაკიანი წელიწადი. იულიუსის კალენდარში ის ყოველ 4 წელშია, გრიგორიანულში კი ასეა გარდა იმ წლებისა, რომლებიც 100-ზე ზუსტად იყოფა, 400-ზე კი — არა. ნაკიანი წლები დიდ სხვაობას არ გვაძლევს, მაგრამ ეკლესიისთვის ამან აღდგომის დროის პრობლემა გამოიწვია. 325 წელს გამართული ნიკეის კრების შემდეგ მიიჩნეოდა, რომ აღნიშნული დღესასწაული გაზაფხულის ბუნიობის (21 მარტი) შემდეგი სავსემთვარეობის მომდევნო პირველსავე კვირა დღეს უნდა ყოფილიყო. ამის მიუხედავად, წლების გასვლის პარალელურად გაზაფხულის ბუნიობამ გადაიწია, ამიტომ მე-16 საუკუნეში უკვე 11 მარტს ფიქსირდებოდა და აღდგომის თარიღსაც უშლიდა ხელს.ამის მოგვარება პაპმა გრიგოლ XIII-მ გრიგორიანული კალენდრით გადაწყვიტა. იმისათვის, რომ ის მზის მოძრაობის თანმიმდევრული ყოფილიყო, სათვალავიდან იულიუსის კალენდრის შეუსაბამობის გამო "დაგროვებული" 10 დღის ამოღება გახდა საჭირო. ოქტომბერი იმიტომ შეარჩიეს, რომ ამ თვეში რაიმე მნიშვნელოვან ქრისტიანულ დღესასწაულ ხელი არ შეეშლებოდა.4 ოქტომბერს წმინდანად შერაცხილი ფრანცისკე ასიზელის დღეა და კალენდრიდან სწორედ მისი შემდგომი 10 დღე ამოიღეს. ზუსტად ესაა მიზეზი, რომლის გამოც ზოგიერთ კალენდარში 1582 წლის ოქტომბერი არასრულადაა წარმოდგენილი.

1761081949

"საკუთარ მამას გული ამოაჭრა..." - სერიული მკვლელის საქმე, რომელიც ციხიდან გამოსვლის შემდეგ მოკლეს

ბრაზილიაში ერთ-ერთი ყველაზე სასტიკი და პარადოქსული მკვლელის, პედრო როდრიგეს ფილიოს (Pedro Rodrigues Filho) ისტორია დღემდე შოკში აგდებს საზოგადოებას.ის ცნობილი გახდა იმით, რომ მისი მსხვერპლები ძირითადად კრიმინალები - მკვლელები, მოძალადეები და ნარკოდილერები  იყვნენ. სწორედ ამიტომ მას “ბრაზილიელი დექსტერი” შეარქვეს, ცნობილი სერიალის გმირის მსგავსად, რომელიც მხოლოდ ბოროტებს სჯიდა.მძიმე ბავშვობა და პირველი მკვლელობაპედრო როდრიგეს ფილიო დაიბადა 1954 წელს, მინას-ჟერაისის შტატში.როგორც ცნობილია, ჯერ კიდევ დაბადებამდე ძალადობის მსხვერპლი გახდა - დედამისს ორსულობის დროს მამამ მუცელში დაარტყა, რამაც ბავშვის ტვინი დააზიანა.ბავშვობიდანვე აგრესიული ხასიათით გამოირჩეოდა და პირველი მკვლელობა სულ რაღაც 14 წლის ასაკში ჩაიდინა. მოკლა კაცი, რომელმაც მამამისი უსამართლოდ დაადანაშაულა ქურდობაში.„დამსჯელი მკვლელის” გზაპედროს ქცევა დროთა განმავლობაში უფრო სასტიკი გახდა. ის მონაწილეობდა ბანდიტურ დაპირისპირებებში, იტაცებდა და კლავდა მათ, ვინც „ცუდი ადამიანები” ეგონა.როდრიგეს ფილიო ამართლებდა საკუთარ ქმედებებს — აცხადებდა, რომ კლავდა მხოლოდ მკვლელებსა და მოძალადეებს, ანუ „მათ, ვინც ღირდა სიკვდილად”.მისი საცოლე, მარია აპარესიდა ოლივეირა, ნარკობანდების კონფლიქტისას მოკლეს. პედრომ შურისძიება გადაწყვიტა და მოკლა ყველა, ვინც ამ საქმეში მონაწილეობდა.ამის შემდეგ კი დაიწყო მასობრივი მკვლელობები, რომლებსაც თავად “სამართლიანობას” უწოდებდა.ციხის შიგნითაც მკვლელი1973 წელს პოლიციამ პედრო დააკავა. თუმცა არც ციხეში შეწყვიტა მკვლელობები — პირიქით, იქაც აგრძელებდა „კრიმინალების დასჯას”.ცნობილია შემთხვევა, როცა თავისი მამა მოკლა — სწორედ ის, ვინც ოდესღაც დედამისზე ძალადობდა. გავრცელებული ინფორმაციით, პედრომ მამას გული ამოაჭრა...ჯამში მან აღიარა 100-მდე მკვლელობა, თუმცა ოფიციალურად მხოლოდ 71 შემთხვევაა დადასტურებული.გათავისუფლება და მოულოდნელი მკვლელობაბრაზილიის კანონმდებლობის მიხედვით, იმ დროისთვის მაქსიმალური სასჯელი 30 წელი იყო.პედრო 2007 წელს პირველად გაათავისუფლეს, თუმცა მალევე კვლავ დააკავეს სხვა საქმეებისთვის. საბოლოოდ კი თავისუფლება 2018 წელს დაიბრუნა.გათავისუფლების შემდეგ ის ცდილობდა ცხოვრება ახალი გზით დაეწყო — შექმნა YouTube არხი, სადაც საკუთარ ისტორიაზე ყვებოდა და ახალგაზრდებს დანაშაულის თავიდან აცილებისკენ მოუწოდებდა.მაგრამ 2023 წლის მარტში, 68 წლის ასაკში, პედრო როდრიგეშ ფილიო სან პაულოში შეიარაღებულმა პირებმა მოკლეს. დღემდე უცნობია, ვინ იდგა თავდასხმის უკან.

1761047556

წმინდა სერაფიმეს სასწაული - გოგონა ადამიანებს თავს ესხმოდა, რამდენიმე კაცი ძლივს აკავებდა... წყაროზე სამი განბნვის შემდეგ კი სავსებით განიკურნა“

ღირსი სერაფიმე საროველი (ერობაში – პროხორე მოშნინი) – რუსეთის ეკლესიის ერთ-ერთი უდიდესი წმიდანი – დაიბადა კურსკში 1754 წლის 19 ივლისს. მამა - ისიდორე ადრე გარდაიცვალა და მცირეწლოვანი ყრმა დედის – აღათის მზრუნველობის ქვეშ დარჩა.ბავშვობიდანვე უფრთხილდებოდა უფალი თავისი მადლის რჩეულ ჭურჭელს. ერთხელ ყრმა მშენებარე ტაძრის მაღალი სამრეკლოდან ჩამოვარდა, მაგრამ უვნებლად გადარჩა; შემდეგ სასიკვდილოდ დაავადდა, მაგრამ ძილში ღვთისმშობელი იხილა, რომელმაც მონახულება და განკურნება აღუთქვა. მართლაც, მალე მათი ეზოს წინ პროცესიამ ჩაიარა ჯვრებით და ღვთისმშობლის ხატით. დედამ ხელში ატატებული ბავშვი გამოარბენინა და ხატს შეახო, რის შემდეგაც მან სწრაფად დაიწყო მომჯობინება.პროხორეს საოცარი მეხსიერება ჰქონდა. მან ადვილად შეისწავლა წერა-კითხვა. ბავშვობიდანვე უყვარდა ღვთისმსახურებაზე დასწრება, ბავშვებისათვის წმიდა წერილისა და წმიდანთა ცხოვრების კითხვა, მაგრამ ყველაზე უფრო განმარტოებული ლოცვა და სახარებისეული ჭეშმარიტებების წვდომა იზიდავდა.პროხორემ სიყმაწვილეშივე გადაწყვიტა, თავი უფლის მსახურებისათვის მიეძღვნა და მონასტერში წასულიყო. კეთილმსახურმა დედამ დალოცა მისი განზრახვა, ჯვარიც აჩუქა, რომელსაც წმიდანი მთელი ცხოვრების მანძილზე გულზე ატარებდა. მალე სხვა მორწმუნეებთან ერთად პროხორე ფეხით ჩავიდა კურსკიდან კიევში პეჩორის სიწმიდეების თაყვანისაცემად. სქემ-მონაზონმა დოსითეოსმა მას ურჩია, საროვის უდაბნოში დამკვიდრებულიყო. შინ დაბრუნებული ღვთისმოყვარე ჭაბუკი სამუდამოდ გამოემშვიდობა დედას და ნათესავებს, 1778 წლის 20 ნოემბერს კი საროვში ჩავიდა, სადაც მაშინ სიბრძნით გაბრწყინებული ბერი პახუმი წინამძღვრობდა. მან თბილად მიიღო პროხორე და მოძღვრად ბერი იოსები მიუჩინა. ახალი მორჩილი სიხარულით ასრულებდა ყოველგვარ დავალებას, ისე გულმოდგინედ იღწვოდა, თითქოს თავად უფალს ემსახურებაო. გამუდმებული შრომით ის თავს იცავდა მოწყინებისაგან, რომელიც, როგორც შემდგომ აღნიშნავდა, ყველაზე საშიში საცდურია.ამ წლებშივე პროხორემ, სხვა მოღვაწე ბერების მიბაძვით, ტყეში განმარტოებასა და ლოცვაზე აიღო კურთხევა. ორი წლის შემდეგ ახალგაზრდა მორჩილი წყალმანკით დაავადდა, მთელი სხეული გაუსივდა და საშინლად იტანჯებოდა; სამი წელი ავადმყოფობდა, მაგრამ ექიმი არ გაიკარა. „მე სულისა და ხორცის ჭეშმარიტ მკურნალს – ჩვენს უფალს, იესო ქრისტესა და მის ყოვლადწმიდა დედას ვარ მინდობილი,” – უთხრა მან მამა პახუმის და ზიარება მოითხოვა. და აი, მაშინ მას ღვთისმშობელი გამოეცხადა პეტრე მოციქულისა და იოანე ღვთისემეტყველის თანხლებით. ყოვლადწმიდა ქალწული კვერთხით შეეხო სნეულის ფერდს, სასწაულებრივად გაჩენილი ნასვრეტებიდან სხეულში დაგუბებულმა სითხემ ნელ-ნელა იწყო დენა და მალე წმიდანი სრულიად გამოჯანსაღდა.წმიდანმა საროვის სავანეში რვა წელი დაჰყო მორჩილად, შემდეგ კი ბერად აღიკვეცა და სერაფიმე ეწოდა – სახელი, რომელიც სწორედ რომ შეეფერებოდა ღვთაებრივი სიყვარულით ანთებულ მის სულს. ერთი წლის შემდეგ სერაფიმე მსახურებდა ტაძარში და ღვთისმსახურების შემდეგაც გამუდმებით ლოცულობდა. უფალმა არაერთხელ გახადა იგი საღვთო ხილვების ღირსი: სერაფიმე წირვა-ლოცვის დროს ცხადად ხედავდა ანგელოზებს. განსაკუთრებული მადლით აავსო წმიდა მამა თავად მაცხოვრის გამოცხადებამ, დიდ ხუთშაბათს, საღვთო ლიტურღიაზე. ამ ხილვის შემდეგ მან გაამკაცრა ღვაწლი: დილით სავანეში შრომობდა, ღამით კი – უდაბურ ტყეში, განმარტოებულ კელიაში ლოცულობდა. 1793 წელს, 39 წლის ასაკში, სერაფიმეს მღვდელ-მონაზვნად დაასხეს ხელი. მალე სავანის წინამძღვარი, მამა პახუმი მიიცვალა. სიკვდილის წინ მან წმიდანს მეუდაბნოეობაზე მისცა კურთხევა. სერაფიმემ ახალი წინამძღვრისაგან – მამა ისაიასაგანაც აიღო ლოცვა-კურთხევა და მონასტრისაგან რამდენიმე კილომეტრით დაშორებულ კელიაში განმარტოვდა, დაბურულ ტყეში. მთელი კვირების განმავლობაში აქ ლოცულობდა და მხოლოდ შაბათობით, მწუხრის ლოცვის წინ მოდიოდა სავანეში, ლიტურგიის შემდეგ კი უკანვე ბრუნდებოდა, მაცხოვრის სისხლთან და ხორცთან ზიარებით განმტკიცებული. ღირსი მამა მკაცრ ღვაწლში იყო: თავისი ტიპიკონი მან ძველ უდაბნოთა სავანეების ტიპიკონების მიხედვით შეადგინა. მას განუშორებლად თან დაჰქონდა წმიდა სახარება. კვირის განმავლობაში ახალ აღთქმას ჩაიკითხავდა ხოლმე. გარდა ამისა, კითხულობდა წმიდა მამათა თხზულებებს და საღვთისმსახურო წიგნებსაც. სერაფიმემ მრავალი საგალობელი შეისწავლა ზეპირად და ტყეში მუშაობის დროს გალობით აღავლენდა ლოცვებს. კელიის მახლობლად მან ბოსტანი მოაწყო, ფუტკარიც მოიშენა; ლუკმა-პურს საკუთარი შრომით მოიპოვებდა, მაგრამ ძალიან ცოტას ჭამდა, დღეში მხოლოდ ერთხელ იღებდა საზრდოს, ოთხშაბათს და პარასკევს კი საერთოდ არაფერს იხმევდა. დიდმარხვის პირველ კვირიაკეს შაბათამდე არაფერს ჭამდა, შაბათს კი წმიდა საიდუმლოს ეზიარებოდა.წმიდა სერაფიმესთან რჩევისა და ლოცვა-კურთხევის სათხოვნელად სიარულს მოუხშირეს არა მხოლოდ მონასტრის ძმებმა, არამედ ერისკაცებმაც. ეს არღვევდა მის მყუდროებას, ამიტომ, წინამძღვრის კურთხევით, წმიდანმა თავისთან მოსვლა აუკრძალა ჯერ ქალებს, შემდეგ კი – ყველა დანარჩენს. სერაფიმეს ლოცვით მის კელიასთან მისასვლელი გზა ასწლოვანი ფიჭვების მსხვილი ტოტებით გადაიხლართა. ახლა მხოლოდ ფრინველები და მხეცები თუ აღწევდნენ წმიდა მამამდე. იგი საკუთარი ხელით აჭმევდა დათვს, როცა მისთვის პური მოჰქონდათ მონასტრიდან.ერთ-ერთი სასწაული1900 წელს მამა სერაფიმეს ლოცვებით აღრსულდა შემდეგი სასწაული. დივეევოს მონასტრის ახალგაზრდა მორჩილი, 22 წლის მარიამ მოროზოვა ავად გახდა.მისი დედა, მონაზონი სერაფიმა, მანამდე ამჩნევდა, რომ რაც არ უნდა ეთქვათ მარიამისთვის, იგი აუცილებლად საწინააღმდეგოს უპასუხებდა. მდგომარეობა თანდათან რთულდებოდა. დაეწყებოდა შეტევები, ადამიანებს ესხმოდა თავს და იმდენად დაუმორჩილებელი იყო, რომ რამდენიმე ადამიანი ძლივს აკავებდა. ბოლოს და ბოლოს ექიმმა იგი სულიერ ავადმყოფად გამოაცხადა და ურჩია დედებს, ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში მოეთავსებინათ.ქვემო ნოვგოროდში გამგზავრების წინ რჩევისათვის იღუმენიამ ნეტარ პრასკოვიასთან გაგზავნა დები მონასტერში. ნეტარმა უთხრა: წაიყვანეთ, დაავადება მაინც მასთან დარჩება, მე ფეხი მტკიოდა და მოხუცმა მიშველა. რომელმა მოხუცმა? ჰკითხეს დებმა.სერაფიმემ, რა თქმა უნდა, და მისმა წყარომ. იქ წაიყვანეთ. ავადმყოფი ქვემო ნოვგოროდის ნაცვლად საროვოში წაიყვანეს წყაროზე. წყაროზე სამი განბნვის შემდეგ იგი სავსებით განიკურნა.

1761043687

"არღანი მტკვარში გადაუგდესო..." - ქართველი ყარაჩოხელი ქალის ტრაგიკული ისტორია

უხსოვარი დროიდან, თბილისის ქუჩებს არაერთი კოლორიტული ფიგურა ახსოვს. მის ქვაფენილიან აღმართ-დაღმართზე ვის აღარ უვლია, ვინ მოთვლის.ზოგი დროსთან ერთად წარსულად იქცა და ისტორიამ მათი წილი ადგილი ჩვენი ქვეყნის ისტორიაში აღარ დატოვა. ბევრი კოლორიტული ადამიანის ისტორია დაიკარგა. ზოგიერთ მათგანზე კი გადმოცემები, ფოტოები და მწირი ინფორმაცია შემორჩა და უხუცესებსაც ახსოვთ…სწორედ თბილისელი კოლორიტი იყო ყარაჩოღელი ქალბატონი, რომელსაც ზედმეტ სახელს „ქამრიან სონას“ ეძახდნენ. „ქამრიანი სონა ყარაჩოხელი იყო.სამწუხაროდ უცნობია მისი გვარი, ან რომელ სოციალურ წრეს ეკუთვნოდა. ქამრიანი სონა თბილისში დიდი გავლენითა და სახელით სარგებლობდა და ყარაჩოხელების ამქრის თანასწორუფლებიანი წევრი ყოფილა.ქალი იმითაც ყოფილა ცნობილი, რომ ყველაზე უკეთესი არღანი ჰქონია, მაგრამ ვიღაც შურიანს მოუპარავს და მდინარე მტკვარში გადაუგდია. ძვირფასი ნივთის დაკარგვით შეურაცხყოფილ და სასოწარკვეთილ სონას თბილისი დაუტოვებია და ფოთში გადასულა საცხოვრებლად.როგორც ამბობდნენ – თუ თბილისელ ყარაჩოხელებს თავიანთი სინდისის კოდექსი ჰქონდათ – სონას საკუთარი კოდექსიც ჰქონიაო, რომელსაც ყველა ყარაჩოხელი პატივს სცემდაო.ისედაც გულმოწყალებით ცნობილი ყარაჩოხელებისგან სონა კიდევ უფრო მეტი სათნოებით გამოირჩეოდა, ამიტომაც მისი ხასიათისა და სამოსის ფერის გამო მეტსახელად „მშვიდობის შავ ბაირაღს” ეძახდნენ.თბილისელ სონას სიყმაწვილიდან ჰყვარებია ერთი ვაჟკაცი ყარაჩოხელი, რომელსაც მძიმე სენი შეჰყრია და უდროოდ წასულა იმ ქვეყნად. სონას გარდაცვლილი სატრფოს ქამარი შემოურტყამს წელზე და გამოუცხადებია – ამიერიდან ჩემი ქალობა მოკვდა – ამ ქამრისა და შავი კაბის ქვეშ ვმარხავო.ამის მერე სონას მამისეული არღანი აუღია და ყარაჩოხელთა ამქარს შეერთებია. ამბობენ, ბევრს თვალს უვსებდა, ბევრსაც გულს უკლავდა, მაგრამ ყველამ იცოდა – რომ სონა ქალი კი არა – ყარაჩოხელი იყო და ხვაშიადს ვერავინ უმხელდაო.სონა ქვრივ-ობოლთა დიდი შემწეც ყოფილა, ეტყობა მაინც ვერ ჩაუკვლია გულში ქალობა და დედობრივი გრძნობა. იოსებ გრიშაშვილის ფოტოარქივიდან შემორჩა „ქამრიანი სონას“ ერთადერთი ფოტო. სონა მართლა დადიოდა თბილისის ქუჩებში და არღანს აკვნესებდა მანამდე, ვიდრე მისი გულის დარდების ერთადერთი მესაიდუმლე, ვიღაც ბოროტმა მტკვარს არ მისცაო.მას შემდეგ გაქცეულა სონა ქალაქიდან და დაკარგულა მისი კვალიც, თუმცა ხარფუხსა და მეიდანს ისევ ახსოვს სონას ეშხი. მტკვარი კი ზოგჯერ მისი არღნის ხმით კვნესისო, – უთქვამთ გრიშაშვილისთვის იმდროინდელ ბებერ თბილისელებს.“