საზოგადოება • 1715376645
აფხაზეთის ომის ვეტერანობიდან ბერობამდე - "მამა ილია რამდენიმე წელი გარდაცვლილი გვეგონა"
9 მაისს მუხათგვერდის ღვთისმშობლის სახელობის მამათა სავანეში ბერმონაზონი ილია (ერში კონსტანტინე - კოკოშა) ფერაძე დაკრძალეს. ამბობენ, ბრწყინვალე შვიდეულში გარდაცვლილი ადამიანები პირდაპირ იმკვიდრებენ ცათა სასუფეველსო. როგორც ჩანს, თავისი ღვაწლით, 51 წლის მამა ილიამ, მარადისობაში ამგვარი გადასვლა დაიმსახურა... ბერმონაზვნულ ცხოვრებამდე იყო განსაცდელებით დახუნძლული ცხოვრების გზა, აფხაზეთის ომი, რაღაც დროით, თავისუფლების აღკვეთა... საბოლოოდ, ეკალბარდებს, 13 წლის წინ მონასტერში გაექცა. ძალაანთხევის წმინდა ბასილი დიდის სახელობის მამათა მონასტერში მივიდა და იქიდან აღარც წამოსულა. მამა ილიას "პრაიმტაიმთან" მისი თანამებრძოლი და მეგობარი, აფხაზეთის ომის ვეტერანი, ირაკლი ლომიძე იხსენებს."მამა ილია... თავდადებული ადამიანი, როგორც მისი ახლობლებისთვის, ასევე - სამშობლოსთვის. ბოლოს და ბოლოს, ჩვენი საამაყო გრიგოლ ფერაძის შთამომავალი გახლდათ. დედამისის წინაპრები კი, წმინდა ბარბარეს ტაძარში არიან დაკრძალულნი" - "პრაიმტაიმის" მკითხველს უყვება ირაკლი ლომიძე და იხსენებს დროს, როდესაც პატარა და გულანთებული ბიჭები იყვნენ და 90-იან წლებში, კოდორის ხეობის ცნობილი მოვლენების ეპიცენტრში იყვნენ.ირაკლი ლომიძე: კოტეს ანუ მამა ილიას მეთაურობით დაფუძნდა საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობისთვის მებრძოლთა კავშირი - "ომი და მშვიდობა". კოდორში არეულობის დროს შეეძინა ტყუპი გოგონებიც. ორივეს მოგინათლავ-მეთქი, ვეუბნებოდი. ემზარ კვიციანი სისხლიან ბრძოლებს გვარიდებდა ხოლმე. კოდორის მოსახლეობა გვიფრთხილდებოდა. ნორა კვიციანის - მოგვიანებით, დედა ქეთევანის ოჯახში ვცხოვრობდით. ჟურნალისტების უსაფრთხოებას ჩვენ უზრუნველვყოფდით. სიკვდილის შიში გვქონდა, როგორ არა, მაგრამ ამას ერთმანეთს არ ვაგრძნობინებდით. პანიკას ვერიდებოდით. კოდორელებს ცალ ხელში თოხი რომ ეჭირათ, მეორეში იარაღი ჰქონდათ მომარჯვებული, რომ საკუთარი ხეობა დაეცვათ. ეს მხარე იმ დროს საქართველოს ნამუსი იყო. ისეთი "დუხით" იყვნენ კოდორელები, აფხაზები ვერ შედიოდნენ ხეობაში. მამა ილიას ნატანჯი ცხოვრება ჰქონდა. ტაიგაში ციხეშიც იჯდა. ბავშვობის მეგობრებმა შევძელით იქიდან მისი გამოხსნა. მერე მიშას ციხესაც ვერ ასცდა...გათავისუფლდა თუ არა პირდაპირ წოდორეთში, ბასილი დიდის სახელობის მამათა მონასტერში ავიდა და იქ დარჩა კიდეც. ცამეტიოდე წლის წინ... ისე რომ, ოჯახშიც არ მისულა. ამ მონასტერს ჩვენს ათონის მთას ეძახიან, რადგან იმ მონასტერში ქალები არ დადიან.ჩაკეტილი მონასტერია. თითქმის არ მოდიოდა თბილისში. რვა წელი საერთოდ არ გამოსულა მონასტრიდან. თუ არ ჩავთვლით, ფრესკების მოსახატად გამოსვლას. ამგვარად ჩაკეტილ მონასტერში მოღვაწეობდა. ეს არ ვიცოდით, რადგან, როგორც ვთქვი, პირდაპირ ციხიდან მივიდა იქ, თან მეც იმ დროს, ხშირად ვიყავი მონასტერში. ამიტომ მისი კვალი დაკარგე. ერთხელ ხმა გავრცელდა, გარდაიცვალაო. არავინ ვიცოდით, ეს რეალობა იყო თუ არა. ამიტომ რაღაც პერიოდი, წლების მანძილზე, გარდაცვლილი გვეგონა და ვიხსენიებდით, როგორც მიცვალებულს. და როდესაც, სამი წლის წინ, მოულოდნელად ერთმანეთს თბილისში შევხვდით, სიხარულისგან ცრემლად დავიღვარეთ... იქ მამა ილიას თხოვნით ავდიოდით, წირვებს ვესწრებოდით. რუსთავში ლურსმნის გარეშე, ძველი წესით ნაშენები ქვითკირის ტაძარია, სიონის ტაძარი, რომელიც მამა ილიას მოხატულია.ხატწერას ათონის მთაზე დაეუფლა. მისი მონასტრის მივლინებით წავიდა და სამი თვის მანძილზე იმყოფებოდა ათონის წმინდა მთაზე. ბიზანტიური სტილში წერდა ხატებს, ლამაზი ხელი ჰქონდა. მეგობრებს გვაჩუქა მისი ხელით დაწერილი ხატები. ათონის მთიდან მირეკავდა. ვიდეოებს მიგზავნიდა, აქ უნდა ჩამოგიყვანო და გათევზაოო. დედა ქეთევანს ვუთხარი, მამა ილიამ დაგასწრო სასულიერო გზაზე შედგომა-მეთქი. მერე ნორა დეიდაც აღიკვეცა მონაზვნად. ასეთი მადლიანი იყო კოდორი - იქ მებრძოლები, სასულიერო პირები - მამა ილია და დედა ქეთევანი გახდნენ. მე ვიცოდი, რომ ნორა დეიდა ამ ნაბიჯს გადადგამდა. ის იმდენად წინ იყო რწმენაში გასული, ერთი ნაბიჯი აკლდა მონაზვნობამდე. და აღიკვეცა კიდეც. ერთმანეთს ლოცვებში რომ ვიხსენიებდით, ისე დალაგდა ყველაფერი, ღვთის წყალობით... ჯერ მამა ილია, შემდეგ - დედა ქეთევანი...მამა ილიას ძალიან უყვარდა მამა გაბრიელი. ერთხელ მონასტრიდან კურთხევა აიღო და მამა გაბრიელის აშენებული ტაძარი რამდენჯერმე მოილოცა და ამბობდა, ჩემთვის აქაურობა იერუსალიმის ტოლფასიაო. არ მეშვებოდა, შეცდომებისგან და ჩემი ადამიანური ცდუნებებისგან უნდოდა დავეხსენი. გვერდში მედგა. იბრძოლა. ათონის მთიდან მეუბნებოდა, აქ ისეთ ლოცვებს ვკითხულობ, უნდა გეწეოდეს და ხელი შემიწყეო. ათონის მთაზე უნდოდა დამკვიდრება... უნდოდა იქაურ ქართულ მონასტერს დახმარებოდა; ბიზნესმენებს შეხვედროდა, მაგრამ ვერ მოასწრო. ალბათ, უფალს ასე სურდა, მშობლიურ მიწას მიგვებარებინა...ბოლო ხანებში ყველა მოძებნა, ვისთვისაც კი გული უტკენინებია, ყველას შენდობა სთხოვა. ყველას ლოცვებში იხსენიებდა... მონანიებაზე მეტი განწმენდა, რაღა გინდა ადამიანს?! დიაგნოზი კი, რაც მისი გარდაცვალების მიზეზი გახლდათ, იყო მოულოდნელი კომა, სეფსისი და გაჟონვა. სამი თვის მანძილზე კომაში იყო. და ამ სამი თვის მანძილზე, ძილში მასთან ერთად ვმოგზაურობდი. შინაარსი ვერ გამომქონდა, მაგრამ მის გვერდში ყოფნას ვგრძნობდი. გადაჯაჭვულები ვიყავით...ბრწყინვალე შვიდეულის სამშაბათს აღესრულა და მესამე დღეს მუხათგვერდის ღვთისმშობლის სახელობის მამათა მონასტრის ეზოში დაიკრძალა. პირველი ბერია, რომელიც იმ მონასტრის ტერიტორიაზე დაიკრძალა. ღმერთმა ღვაწლი დაუფასა. სავლესგან პავლედ მოიქცა. იქ მონასტრის წინამძღვარს უთქვამს, ჩვენთვის დიდი პატივია ასეთი ადამიანის მონასტრის ეზოში დაკრძალვა, ჩვენ მოვუვლით მის სამუდამო განსასვენებელსო. ყველას გვეწეოდეს მამა ილია...ასევე დაგაინტერესებთ:"მებრძოლს ომი არ ტოვებს. დილაობით ბალიში ხშირად მხვდება სველი. სულიერი ტკივილები რომ მომეძალება, მოძღვართან მივდივარ, ჩემს თანამებრძოლთან - აფხაზეთის ომის მებრძოლი, ირაკლი ლომიძე საოცარი ისტორიებით"გაღვიძებისთანავე, კანკალით, ჯვარი ჩამოხსნა და იმდენი კოცნა, გაოგნებულები ვუყურებდით დათის… არავინ იცის, სად იმოგზაურა..." - დათი ქოქრაშვილთან დაკავშირებული სასწაულები