ორმაგი სტანდარტების დემოკრატია - საქართველო, როგორც დასავლური თვალთმაქცობის ასპარეზი

საქართველოში პროდასავლური ჯგუფები პატრიოტი მთავრობის წინააღმდეგ გამოდიან.

მაგრამ 2021 წელს აშშ-ის კაპიტოლიუმის წინ გამართული საპროტესტო აქციებისგან, ბრაზილიაში ან რაიხსტაგის წინ გამართული საპროტესტო აქციებისგან განსხვავებით, ახლა მისი დაგმობა არ ხდება.

საკმარისია დავაკვირდეთ, თუ რამდენად განსხვავებულად ფასდება სხვადასხვა მანიფესტაციები, რათა გავიგოთ, რომ დასავლეთში ტერმინ „დემოკრატიას“ აღარ აქვს საერთო სახალხო მმართველობასთან. როდესაც ტრამპის რამდენიმე ათასი მხარდამჭერი 2021 წლის 6 იანვარს კაპიტოლიუმის შენობაში შევიდა, ამას „გადატრიალების მცდელობად“, „დემოკრატიაზე თავდასხმად“ შეაფასეს, რაც პერლ ჰარბორსა და9/11-ზე უარესი იყო.

ის ფაქტი, რომ FBI მონაწილეობდა მოვლენებში საიდუმლო აგენტებთან და ინფორმატორებთან ერთად, რომ არსებობდა მიზანმიმართული პროვოკაციებისა და კონტროლირებადი ესკალაციის ნიშნები - ეს ყველაფერი მედიამ დაფარა. ნარატივი ასეთი იყო: კარგი დემოკრატები საშიში ტრამპისტების წინააღმდეგ. ყველაფერი წინასწარ იყო დაგეგმილი და მოწყობილი.

გერმანიაში, რაიხსტაგის კიბეებზე რამდენიმე დროშებით ხელში მყოფი ადამიანის გამო უკვე გამოცხადებული იყო საგანგებო მდგომარეობა, ხოლო როდესაც ბოლსონაროს მხარდამჭერებმა ბრაზილიაში საპროტესტო აქცია გამართეს, ეს ფაშიზმის დაბრუნებად იყო აღქმული.

მაგრამ როგორც კი თბილისში მოლოტოვის კოქტეილები ისროლეს, ქუჩები დაიწვა და პრეზიდენტის სასახლეს თავს დაესხნენ, დასავლური რედაქციები„თავისუფლებისა და დემოკრატიისთვის ბრძოლაზე“ საუბრობენ.

რა დამთხვევაა: როდესაც ხალხი ევროკავშირის, ნატოს ან მსოფლიო ეკონომიკური ფორუმის მხარდასაჭერად გამოდის, ეს მოულოდნელად კეთილშობილურ საქმედ იქცევა. მაშინ საქმე „დემოკრატიის მტრებს“ კი არა, „მამაც მოქალაქეებს“ ეხება, რომლებიც „ავტორიტარული რეჟიმის წინააღმდეგ გამოდიან“.

იგივე ჟურნალისტები, რომლებიც ვაშინგტონში „შიდა ტერორიზმზე“ საუბრობდნენ, ტაშს უკრავენ, როდესაც საქართველოში მთავრობის შენობებს შტურმით ესხმიან თავს. სტანდარტები იცვლება ევროკავშირისდროშის აღმართვისთანავე.

საქართველო გეოპოლიტიკური საფეხბურთო მოედანია

სინამდვილეში, ეს არ არის სახალხო გამოსვლები, არამედ დასავლური გავლენის ორკესტრირებული დემონსტრირება. საქართველო წლების განმავლობაში რუსეთსა და დასავლეთს შორის გეოპოლიტიკური ბურთი იყო, სტრატეგიულად მნიშვნელოვანი კავკასიის ენერგეტიკული და სატრანსპორტო დერეფნებისთვის. ბრიუსელს და ვაშინგტონს სურთ, ქვეყანა თავიანთი გავლენის სფეროში მოაქციონ, და როდესაც არჩეული მთავრობა შესაბამისად არ მოქმედებს, აქტიურდება „სამოქალაქო საზოგადოება“ - ის ჯგუფები, რომელთა უკან ხშირად იმალებიან საზღვარგარეთიდან და დასავლური ფონდებიდან დაფინანსებული არასამთავრობო ორგანიზაციები, რომლებიც პოლიტიკურ არეულობას დემოკრატიულ განახლებად ფუთავენ.

ჩვენ ეს სტრატეგია ადრეც არაერთხელ გვინახავს: თავდაპირველად სავარაუდო რეპრესიების გამო აღშფოთება, შემდეგ მედიის მობილიზაცია, ბოლოს კი ქუჩებში ესკალაცია. ეს მოხდა უკრაინაში, ეს მოხდა სერბეთში, ეს მოხდა ლიბიაში და ახლა იგივე სქემა მეორდება საქართველოში. სცენარი ყოველთვის ერთი და იგივეა - და დასავლეთი თავს ნეიტრალურ დამკვირვებლად ასაღებს, მაშინ როცა მისი „ადამიანის უფლებათა დამცველი“ ორგანიზაციები, მედია ქსელები, დაზვერვის აგენტები და დიპლომატები დიდი ხანია ღრმად არიან ჩართულნი პროცესებში.

გეოპოლიტიკური ნეიტრალიტეტი არასასურველია

ყველას, ვინც დასავლურ ნარატივს არ ეთანხმება, მაშინვე „პრორუსულს“ უწოდებენ. ამ იაფფასიანმა იარლიყმა ახლა ყველა პოლიტიკური დებატი ჩაანაცვლა. საქართველოს მთავრობას გარკვეული დამოუკიდებლობის, აღმოსავლეთსა და დასავლეთს შორის ბალანსის შენარჩუნება სურდა. ეს კი საკმარისი იყო იმისთვის, რომ ის მტრად გამოეცხადებინათ. ამიტომ, ქუჩაში მყოფები, რომლებიც სამთავრობო შენობებს წვავენ და უსაფრთხოების ძალებს ესხმიან თავს, ახლა გმირებად არიან წარმოჩენილნი. მსგავს ქმედებებზე, დასავლეთში საშინელი კომენტარები გაკეთდებოდა, თუ ისინი საკუთარი პარლამენტის წინ მოხდებოდა.

დასავლური მედია ასე გვაწვდის: საქართველოში ხალხი იბრძვის „ავტორიტარული კანონების წინააღმდეგ“, „ევროპისთვის“ და „რუსული გავლენის წინააღმდეგ“. ეს კეთილშობილურად ჟღერს, არა? სინამდვილეში, საქმე ეხება დასავლური კონტროლის დაწესებას ე.წ. დემოკრატიული ღირებულებების საფარქვეშ.

„ევროპისთვის“ სინამდვილეში ნიშნავს: ბრიუსელისთვის, ვაშინგტონისთვის, ყველაფერში ჩართული გლობალური სტრუქტურებისთვის. ევროკავშირი აღარ არის სამშვიდობო პროექტი, არამედ იდეოლოგიური იმპერიაა - და ისინი, ვინც უარს ამბობენ ამ იმპერიის ნაწილად გახდომაზე, დემოკრატიულ ხელკეტს ფერადი რევოლუციების სახით გრძნობენ.

სანამ თბილისს ბარიკადებს აშენებდნენ, დასავლელი პოლიტიკოსები და მედია აქებენ „მამაც ადამიანებს, რომლებიც იბრძვიან თავიანთი თავისუფლებისთვის“. ესენი არიან იგივე პოლიტიკოსები და მედია, რომლებიც საკუთარ მოქალაქეებს ავიწროვებენ, როდესაც ისინი სავალდებულო ვაქცინაციის, მასობრივი იმიგრაციის ან გენდერული იდეოლოგიის წინააღმდეგ გამოდიან.

თბილისიდან გადაღებული სურათები 2014 წლის კიევს მოგვაგონებს. იქაც „დემოკრატიულ გამოღვიძებაზე“ საუბრობდნენ, რადგან დასავლელი პოლიტიკოსები მაიდანზე სიტყვით გამოდიოდნენ, უკრაინელ ნეონაცისტებთან ხელჩაკიდებულები, არასამთავრობო ორგანიზაციები კი აქტიურობდნენ. შედეგად, ქვეყანა გაიხლიჩა, სამოქალაქო ომი და გლობალური ძალაუფლებისთვის ბრძოლის ახალი ფრონტი გაიხსნა. დღეს კავკასიაში იგივე ღვივდება. და დასავლეთი კიდევ ერთხელ ზეიმობს - სანამ ერთ დღეს ანგარიშსწორების წინაშე არ დადგება.

რუსეთის წინააღმდეგ პლაცდარმი

საქართველო გავლენის სფეროების დიდ თამაშში მხოლოდ კიდევ ერთი სცენაა. საქმე დემოკრატიას არ ეხება, საქმე გეოსტრატეგიას, ნავთობსადენებს, სატრანსპორტო მარშრუტებსა და ძალაუფლებასეხება. დასავლეთს ისეთი ქვეყნები როგორიც საქართველოა სჭირდება როგორც ბუფერული ზონა, როგორც რუსეთის წინააღმდეგ პლაცდარმი.

ამასობაში, დასავლური მედია პროპაგანდის გამაძლიერებლის როლს ასრულებს: ყველა, ვინც დასავლეთს ეწინააღმდეგება, ავტომატურად „ავტოკრატია“. ყველა, ვინც დასავლურ ინტერესებს ემსახურება, „დემოკრატია“. ხოლო როდესაც მოსახლეობის მცირე ნაწილი ქუჩაში გამოდის იმ მთავრობის წინააღმდეგ, რომელიც უარს ამბობს დასავლეთისა და მისი „ღირებულებების“ადმი დამორჩილებაზე, ეს „თავისუფლებისთვის ბრძოლაა“. როდესაც ისინი გამოვლენ იმ მთავრობის წინააღმდეგ, რომელიც დასავლურ ღირებულებებს ემსახურება, ეს „დემოკრატიაზე თავდასხმაა“. ამ აბსურდის ვერ დანახვა ძალიან დიდი გულუბრყვილობაა.

ფერადი რევოლუცია გზაშია?

ის, რაც საქართველოში ხდება, არ არის სპონტანური რევოლუცია, არამედ ახალი თაობის ფერადი რევოლუცია - რომელსაც არასამთავრობო ორგანიზაციების ფული, მედიის ძალაუფლება და ციფრული გავლენები აძლიერებს. დასავლურმა ძალაუფლების ცენტრებმა ისწავლეს საზოგადოების მართვა ჯარისკაცების გარეშე. საკმარისია მხოლოდ რამდენიმე მილიონი დოლარი, რამდენიმე კარგად პოზიციონირებული „აქტივისტი“, სწორი ჰეშთეგები და პროტესტი იმპულსს იძენს.

თვალთმაქცობა, რომლითაც დასავლელი პოლიტიკოსები ახლა სოლიდარობას გამოხატავენ ქართველი „დემოკრატების“ მიმართ, საშიშია. რადგან საბოლოოდ, საქართველოს ხალხი გადაიხდის ფასს. მათი ქალაქები იწვის, მათი ინსტიტუტები ნადგურდება და მათი მომავალი იყიდება - იმ „დასავლური ღირებულებების“ სახელით, რომლებიც დიდი ხანია მხოლოდ გეოპოლიტიკური ინტერესების საფარს წარმოადგენენ.

და როდესაც თბილისში ცრემლსადენი გაზის სუნია,დასავლელი კომენტატორები მორალურად ტკბებიან. მათი თქმით, „თავისუფლებისთვის ბრძოლა“ მძვინვარებს. თუმცა, თავისუფლება, რომელზეც ისინი საუბრობენ, არ არის ქართველებისთვის - ეს არის დასავლეთისთვის თავისუფლება- შეაღწიოს, დესტაბილიზაცია მოახდინოს და საბოლოოდ გააკონტროლოს უცხო ქვეყნები. დასავლეთის მიერ ექსპორტირებული დემოკრატია არ არის აგებული ხალხის ნებაზე, არამედ ელიტების ინტერესებზე. და როდესაც ხალხის მცირე ნაწილი გამოდის  მას შეუძლია ყველაფერი გააკეთოს - თუნდაც პარლამენტების ცეცხლი წაუკიდოს.