„მადლობა იმ ორი წლისთვის, რაც მაჩუქე, მაგრამ ჩვენ ხომ კიდევ ბევრი წელი უნდა ვყოფილიყავით ერთად...“ - საფრანგეთში გარდაცვლილ ბიჭს გლოვობენ

საფრანგეთში გარდაცვლილ 17 წლის ლევან კობიაშვილს მეგობრებიო ემშვიდობებიან.

„ისეთი სიტყვა მინდა დავწერო, შენ რომ მოგწვდეს. არ მიყვარს უდროო დაშორებები, უფრო მეტად მეზიზღება. მეზიზღება, როცა ვინმეს თვალებში ქრება სიცოცხლე. მიჭირს იმ გრძნობის, იმ ემოციის და იმ ტკივილის სიტყვებში გადმოტანა რასაც მე ვგრძნობ იმ დღიდან მოყოლებული შენ რომ გაფრინდი.

გაფრინდი, წახვედი, ჩამიქრე იმედი, წაიღე ჩემი გული, სული და ყველაფერი, რაც კი საჭიროა ადამიანის ბედნიერებისთვის, ადამიანის არსებობისთვის. მხოლოდ ერთი კითხვა მიტრიალებს თავში იმ დღიდან, მხოლოდ ერთი, რომელზეც პასუხი არავის აქვს. რატომ?

ყოველთვის ესაა ყველაზე რთული,ამოუხსნელი,უპასუხოდ დატოვებული, გაუგებარი, ცარიელი და ამავდროულად მრავლის მთქმელი სიტყვა. რატომ?

მე ხომ ვიცი, რომ შენ იმსახურებდი იმაზე მეტს ვიდრე ცხოვრებამ გარგუნა?მე ვიცი, მართლა ვიცი, რომ გინდოდა აგეხდინა ოცნებები, მიზნები და გინდოდა უბრალოდ გეცხოვრა. ქარს არ მოუტანია ჩემი შენდამი სიყვარული ისევ ქარს რომ გავატანო. შენს მწვანე და ლამაზ თვალებში იყო სიცოცხლის წყურვილი და სიყვარული. როგორ შეგეძლო ყოველდღე, დაუღალავად, შეუცვლელი ენერგიით ჩვენი გამხიარულება.

მეფიქრება ხოლმე, რომ ესეც გაივლის და მერე ჩემს თავზე ვბრაზდები. არ გაივლის. ეს ტკივილი და მონატრება არ გაივლის არასდროს! ვიცი, რომ სადაც არ უნდა იყო, მაინც მხედავ და მაპატიე, თუ ჩემი ფიქრები გესმის და მერე ეგ ფიქრებიც მაპატიე. ზუსტად ვიცი, ჩვენი ასეთ დღეში დანახვა გულს მოგიკლავდა, მაგრამ შენც რომ ეგრე მოგვექეცი?

რატომ დანებდი, ვერ ვხვდები. ხომ სულ გეუბნებოდი, მალე უკეთ კი არა, ძაან მაგრად იქნები, ჩამოხვალ და მერე ყველგან წავიდეთთქო? ჩვენთან ერთად სვანეთში გინდოდა წასვლა, მაგრამ ახლაა, რომ ვიცოდე ისევ მოხვიდოდი, მთელ მთებს და ზღვებს ფეხით შემოვივლიდი ოღონდ შენ მყავდე ისევ! კიდევ მინდა შენი ხუმრობების გაგონება, ყველანაირს აგიტანდი ოღონდ ისევ იყო. სულ ვკამათობდით, სულ მაწვალებდი და სულ კატა-თაგვივით ვიყავით, მაგრამ ჩვენზე უკეთ არავინ იცის რომ ამას სიყვარულით ვაკეთებდით. რა ცოტა ხანი გავატარე შენთან ერთად, მაგრამ რამხელა ადგილი დაიკავე ჩემს გულში. ეს ყველას არ შეუძლია. არ შეუძლიათ ადამიანებს გამიცნონ დღეს მაგრამ მეორე დღეს მეგონოს რომ მთელი ცხოვრებაა ვიცნობ.მხოლოდ შენ შეძელი ჩემო პატარა. არასდროს, არცერთი წამით არ დამიშვია ფაქტი, რომ შენ ოდესმე წარსულში მოგიხსენიებდი, მაგრამ ხომ ვიცით, რომ ამას მაინც არასდროს ვიზავ? რომც გავაკეთო ჩვენზე კარგად არავინ იცის მე როგორ მიყვარხარ და მენატრები.წელს სხვანაირი ზაფხულია.აღარ ხარ შენ და აღარც მე ვარ ისეთი როგორიც ვიყავი.

მიყვარდი, მიყვარხარ და ჩემი სიცოცხლის ბოლო ამოსუნთქვამდე მეყვარები! შენ ხარ ყველაზე მაგარი და ყველაზე ძლიერი ადამიანი, ვინც კი შემხვედრია! მადლობა რომ შანსი მომეცი გამეცანი. შენს გამო ვიქნებით ბედნიერები, იმიტომ რომ ვიცი ასე გენდომებოდა. მადლობა იმ ორი წლისთვის, რაც შენ მე მაჩუქე, მაგრამ ჩვენ ხომ კიდევ ბევრი წელი უნდა ვყოფილიყავით ერთად? და ბოლოს კიდევ ერთი კითხვა მიტრიალებს თავში… რატომ? სიზმრად მაინც მოდი, არ დამტოვო რა,“ - წერს თათული გოცაძე.

ცნობისთვის, ბიჭი ლეიკემიას ებრძოდა.