არის თუ არა რიცხვი 7 ღვთაებრივი და მოაქვს თუ არა მას ბედნიერება - რას ამბობს ბიბლია ამის შესახებ

ჩვენს კულტურაში 7 იღბლიან რიცხვად ითვლება. კვირაში ზუსტად შვიდი დღეა, სამი შვიდეული იღბლის სიმბოლოა, მუსლიმებისთვის კი 7 ალაჰის წინაშე ფიცია. მაგრამ როგორ არის მოხსენიებული რიცხვი 7 ბიბლიაში?

ბევრი ჩვენგანისთვის, რიცხვ 7-ს მხოლოდ ყველაზე დადებითი ასოციაციები აქვს. ის სიმბოლურად გამოხატავს იღბალს, ბედნიერებას, სრულყოფილებას, შესაძლოა, მაგიასაც კი... მათ, ვინც გაბედა საიდუმლო ცოდნასთან შეხება, იციან, რომ კაბალისტურ მთავარ წიგნში „სეფერ იეცირა“ შვიდი, სამთან და ათთან ერთად, ყველაზე მნიშვნელოვანი რიცხვია. კაბალისტებისთვის 7 დისჰარმონიის სიმბოლოა. მაგრამ რას ამბობს ბიბლია ამის შესახებ? არის თუ არა მასში რაიმე მინიშნება, რომელიც დაგვეხმარება იმის დადგენაში, მოაქვს თუ არა შვიდს ბედნიერება, თუ პირიქით, დისჰარმონია შემოაქვს სამყაროში? 

ბიბლიაში ნახსენებია რიცხვი 7? და თუ კი, რამდენჯერ?

დიახ, რიცხვი 7 ბიბლიაშია მოხსენიებული, ძალიან დადებით კონტექსტში და არაერთხელ. წიგნების წიგნში შვიდი დაახლოებით 500-ჯერ არის მოხსენიებული. ყველაზე მეტად - დაბადების წიგნსა და იოანე ღვთისმეტყველის გამოცხადებაში. 
ძველი აღთქმის მიხედვით, სამყაროს შექმნის ისტორიის გათვალისწინებით, რიცხვი 7 სიმბოლურად გამოხატავს დაწყებულის დასრულებას, სისრულეს, სრულყოფილებასა და ჰარმონიას. ბოლოს და ბოლოს, უფალმა ექვსი დღე იშრომა და მეშვიდე დღეს გადაწყვიტა დასვენება, თავისი შრომის ნაყოფს რომ შეხედა: სამყაროს, კოსმოსს, დედამიწას, მრავალ მცენარეს, ცხოველს, მწერს და სხვა ღვთის ქმნილებებს... და მეშვიდე დღეს დასვენებაც მისი შრომის ნაწილად ითვლებოდა. გაითვალისწინეთ, რომ დასვენების დღე, მეშვიდე, კვირის ერთადერთი დღე გახდა, რომელიც უფალმა აკურთხა. ასე რომ, ეს რიცხვი ასევე ღვთის კურთხევის სიმბოლოა.

რიცხვი 7 ახალ და ძველ აღთქმაში
რიცხვი 7 დიდი რაოდენობით გვხვდება როგორც ახალ, ასევე ძველ აღთქმაში. ამრიგად, სახარებაში ლოცვა „მამაო ჩვენო“ შვიდი ფრაზისგან შედგება. იესო ქრისტემ ჯვარზე შვიდი სასწაული აღასრულა, მათეს სახარების თანახმად, შვიდი იგავი მოუყვა და შვიდი ფრაზა წარმოთქვა. და მარიამ მაგდალინელს შვიდი დემონი აწამებდა. მაგრამ ეს ყველაფერი არ არის: „წმინდა მოციქულთა საქმეებში“ იერუსალიმის ეკლესიის შვიდი დიაკვანია ჩამოთვლილი: სტეფანე, ფილიპე, პროხორე, ნიკანორი, ტიმონი, პარმენი, ნიკოლოზი. იქ ასევე ვხვდებით სიბრძნის შვიდ მახასიათებელს: ის არის სუფთა, მშვიდობიანი, მოკრძალებული, მორჩილი, სავსე წყალობითა და კეთილი ნაყოფით, მიუკერძოებელი და გულწრფელი. იოანე ღვთისმეტყველის გამოცხადება გვთავაზობს შვიდ ნეტარებას, შვიდ ეკლესიას, შვიდ სასანთლეს, შვიდ თასს, შვიდ ბეჭედს და შვიდ ანგელოზს.

ძველი აღთქმა ზუსტად გვეუბნება, თუ ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო ეს შვიდი ანგელოზი. პირველ რიგში, ისინი, სავარაუდოდ, მთავარანგელოზები არიან. მეორეც, მათ აქვთ სახელები: მიქაელი, გაბრიელი, რაფაელი, ურიელი, სალაფიელი, ეგუდიელი, ბარაჩიელი. წარღვნის ისტორიაშიც მუდმივად არის ნახსენები ეს რიცხვი: კიდობნის აგებამდე შვიდი დღით ადრე ღმერთი ნოეს უბედურების შესახებ აფრთხილებს. იაკობი ლაბანს შვიდი წელი ემსახურა და შემდეგ კიდევ ორჯერ, შვიდი წლის განმავლობაში, დაელოდა, სანამ რახელზე დაქორწინების უფლებას მიიღებდა.

რიცხვი 7 ქრისტიანობაში
წმინდა წიგნის, განსაკუთრებით ახალი აღთქმის ტრადიციის შესაბამისად, ქრისტიანობამ რიცხვი 7 თავის ტრადიციაში მოციქულების დროსაც შეიტანა. ამგვარად, ძველი რომაული სარწმუნოების სიმბოლო მხოლოდ შვიდ ფრაზას შეიცავს და ის ჩვენი წელთაღრიცხვით I-II საუკუნეებშია შედგენილი. კათოლიკური ლოცვები და საგალობლებიც ისე იყო შედგენილი, რომ სტროფების ან მეოთხედების რაოდენობა ზუსტად ამ რაოდენობის ტოლი იყო. მართლმადიდებლობაში არის შვიდი სასჯელის ფსალმუნი, ყოველკვირეული ლიტურგიული ციკლი და შვიდი დრო, როდესაც ტრისაგიონი მღერიან (ლოცვა „წმიდაო ღმერთო, წმინდაო ძლიერო, წმინდაო უკვდავო, შეგვიწყალე ჩვენ“). 

ქრისტიანობაში, როგორც მთლიანობაში, ტრადიციის მიუხედავად, რიცხვი 7 ასევე მუდმივად ჩნდება. ამრიგად, ჩვენ გვაქვს შვიდი სასიკვდილო ცოდვა. ესენია სიამაყე, რისხვა, სიხარბე, შური, ლტოლვა, მრუშობა და სასოწარკვეთა (დეპრესია). ასევე არსებობს შვიდი სათნოება: ზომიერება, უბიწოება, სამართლიანობა, იმედი, კეთილშობილება, თავმდაბლობა და რწმენა. და თავად ქრისტე ჯვარს აცვეს შვიდქიმიან ჯვარზე.

რიცხვი 7 სხვა რელიგიებში
რიცხვი 7 ასევე საპატიო ადგილს იკავებს იუდაიზმში. ის ყველა სხვა რიცხვს უსწრებს. ასე ხდებოდა ისტორიულად ჩვენს ერამდე მრავალი საუკუნით ადრე, როდესაც ებრაელები და არაბები ჯერ კიდევ არ არსებობდნენ და ძველი სემიტები, მათი წინაპრები, ბაბილონის მახლობლად ცხოვრობდნენ. ეს უძველესი სემიტები 7 რიცხვს წმინდად სცემდნენ თაყვანს, ისინი ამ რიცხვით იფიცებოდნენ და მას ასევე ფიცის სახით იყენებდნენ. რიცხვის ეს „ფიცის“ მნიშვნელობა ებრაულში დღემდე შემორჩენილია. ასევე, ებრაელებმა ვალები ყოველ შვიდ წელიწადში ერთხელ უნდა აპატიონ, ღმერთს მადლობა უნდა გადაუხადონ შვიდი ხილისთვის, თუ ისინი ისრაელის მიწაზე გაზარდეს, მართალი შვიდჯერ ვარდება და დგება, ხოლო მოსეს ლოცვა შვიდი ფრაზისგან შედგება.

ისლამში რიცხვი 7 წმინდაა, რადგან არაბები, რომლებიც ისტორიაში პირველი მუსლიმები გახდნენ, ასევე სემიტური ხალხია. ახლო აღმოსავლეთში ეს რიცხვი თავად ალაჰის წინაშე ფიცს წარმოადგენდა. ეს რიცხვი ასევე სიმბოლურად გამოხატავს სისრულეს, საბოლოოობას, მაგრამ ამავე დროს დისჰარმონიას. ყურანის პირველი თავი, ალ-ფატიჰა, შვიდი აიათისგან შედგება. ადამიანი ალაჰთან შვიდი გზით ბრუნდება, ცოდვილები კი ჯოჯოხეთში შვიდი კარიბჭით შედიან. ხოლო ჰაჯის, მექაში მომლოცველობის დროს, მორწმუნემ შვიდჯერ უნდა შემოუაროს ქააბას და შვიდჯერ ირბინოს საფასა და მარვას ბორცვებს შორის.

რიცხვი 7 ნამდვილად ღმერთის რიცხვია. ის ბიბლიაში მრავალჯერ არის მოხსენიებული, იგი წმინდა თვისებებითაა დაჯილდოებული და შვიდი ასევე ღვთაებრივი თვისებებით არის დაჯილდოებული არა მხოლოდ ქრისტიანობაში, არამედ სხვა რელიგიებშიც. ძველმა სემიტებმა, ბაბილონელების კვალდაკვალ, მიიღეს რიცხვი 7-ის საკრალიზაციის ტრადიცია, ეს მათ ღვთაებრივ ფიცად აქციეს, შემდეგ კი დაიწყეს ერთი ღმერთის რწმენა და ტრადიცია გაძლიერდა, ქრისტიანობის წყალობით ჩამოყალიბდა ევრაზიული კულტურა იმ ფორმით, რომლითაც ის დღეს ვიცით.